Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Tychach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 listopada 2018 r.

Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Jolanta Brzęk

Protokolant: sekretarz sądowy Monika Kucharczyk

po rozpoznaniu w dniu 23 października 2018 r. w Tychach

na rozprawie

sprawy z powództwa:

(...) Sp. z o.o. w G.

przeciwko:

(...) S.A. w W.

o zapłatę

1)  zasądza od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powoda (...) Sp. z o.o. w G. kwotę 2 394,45 zł (dwa tysiące trzysta dziewięćdziesiąt cztery złote czterdzieści pięć groszy) z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 18 lipca 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku i odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty;

2)  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

3)  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1 471,55 zł (jeden tysiąc czterysta siedemdziesiąt jeden złotych pięćdziesiąt pięć groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSR Jolanta Brzęk

Sygn. akt VI GC 957/17/3

UZASADNIENIE

Powódka (...) sp. z o.o. wniosła o zasądzenie od pozwanej (...) S.A. w W. kwoty 2 427,45 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 18 lipca 2014 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. oraz ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 01 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty a także zasądzenie kosztów postępowania.

W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, że wskutek kolizji drogowej z dnia 12 czerwca 2014 r., uległ uszkodzeniu samochód marki R. o numerze rejestracyjnym (...), stanowiący własność A. P.. Sprawca kolizji drogowej posiadał obowiązkowe ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej w (...) S.A., która uznała odpowiedzialność co do zasady. Pozwana, po dokonaniu oględzin pojazdu poszkodowanego, ustaliła wartość uszkodzeń na kwotę 1 256,31 zł i z dniu 17 lipca 2014 roku podjęła decyzję w przedmiocie wypłaty odszkodowania w tym zakresie. Dnia 08 grudnia 2016 r. poszkodowana A. P. zawarła z T. S. umowę cesji wierzytelności z tytułu odszkodowania za szkodę wyrządzoną w dniu 12 czerwca 2014 r. Dnia 121 grudnia 2016 r. T. S. dokonała na rzecz powódki cesji przedmiotowej wierzytelności. W celu ustalenia rzeczywistej wartości kosztów naprawy uszkodzonej w wyniku zdarzenia pojazdu, powódka zleciła wykonanie kalkulacji kosztów naprawy pojazdu podmiotowi zewnętrznemu, który ustalił koszty te na kwotę 3 468,51 zł. Koszt samej kalkulacji zaś wyniósł 215,25 zł. Powódka wskazała, że kwota dochodzona pozwem stanowi różnicę pomiędzy celowymi i uzasadnionymi ekonomicznie kosztami naprawy a wypłaconym odszkodowaniem, powiększoną o koszty kalkulacji.

W dniu 13 maja 2017 roku Sąd Rejonowy w Tychach wydał w sprawie VI GNc 839/17 nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

Pozwana (...) S.A. w W. wniosła sprzeciw od nakazu zapłaty, domagając się oddalenia powództwa w całości oraz zasądzenia kosztów postępowania.

W uzasadnieniu pozwana podniosła zarzut braku legitymacji procesowej powódki wskazując, że powódka nie wykazała, że osoba reprezentująca powoda była umocowana do działania w jej imieniu w dacie składnia oświadczeń woli przez spółkę, a z ostrożności procesowej, w razie nieuwzględnienia tego zarzutu, argumentowała, że przyznane przez pozwaną odszkodowanie pozwoliło na przywrócenie pojazdu do stanu sprzed kolizji. Z kolei, odnosząc się do sporządzonej przez powódkę kalkulacji, pozwana podniosła, iż niezasadnym jest sporządzanie kalkulacji zakładające użycie podczas naprawy pojazdu części oryginalnych. Dalej pozwana wskazała, że ustalenie odszkodowania w oparciu o kalkulację może mieć miejsce wyłącznie w przypadku, kiedy naprawy nie przeprowadzono, zaś jeśli jej dokonano, istotnym jest rzeczywiście poniesiony koszt naprawy, nie zaś koszt naprawy hipotetycznej. Wreszcie pozwana argumentowała, że koszt sporządzenia prywatnej kalkulacji zleconej przez powódkę, nie pozostawał w związku ze zdarzeniem powodującym szkodę.

Sąd ustalił, następujący stan faktyczny:

Dnia 12 czerwca 2014 r., w wyniku kolizji drogowej, uszkodzeniu uległ samochód marki R. o numerze rejestracyjnym (...) stanowiący własność A. P.. Ubezpieczycielem odpowiedzialności cywilnej sprawcy kolizji drogowej była pozwana.

Okoliczności bezsporne.

W dniu 08 grudnia 2016 r. poszkodowana i T. S. zawarły umowę cesji wierzytelności, zgodnie z którą cedent przelał na cesjonariusza przysługującą mu wierzytelność z tytułu szkody powstałej w wyniku kolizji z dnia 12 czerwca 2014 r.

Dowód: umowa cesji wierzytelności (k. 23-24)

W dniu 21 grudnia 2016 r. T. S. i powódka zawarły umowę cesji wierzytelności, zgodnie z którą cedent przelał na cesjonariusza przysługującą mu wierzytelność z tytułu szkody powstałej w wyniku kolizji z dnia 12 czerwca 2014 r. Stronę powodową podczas zawierania w/w umowy reprezentował prezes zarządu powódki, S. B..

Dowód: umowa cesji wierzytelności (k. 25)

Decyzją z dnia 17 lipca 2014 r. powódka przyznała poszkodowanemu odszkodowanie z tytułu szkody w pojeździe w kwocie 1 256,31 zł.

Dowód: decyzja (k. 16) kosztorys (k. 15).

Powódka zleciła wykonanie prywatnego kosztorysu naprawy pojazdu, w którym ustalono koszt naprawy pojazdu na kwotę 4 266,27 zł. Koszt kalkulacji wyniósł 175 zł netto tj. 215,25 zł brutto.

Dowód: prywatna opinia - kalkulacja (k. 17-18), faktura VAT (k. 19).

Wezwaniem do zapłaty z dnia 17 stycznia 2017 r. powódka wezwała pozwaną do zapłaty kwoty 2 427,45 zł. Pismem z dnia 06 lutego 2017 r. pozwana poinformowała powódkę, iż nie znajduje podstaw dla dokonania dopłaty odszkodowania w wysokości żądanej przez powódkę.

Dowód: wezwanie do zapłaty (k. 20-21), pismo z 06 lutego 2017 r. (k. 22).

Uzasadniony koszt naprawy uszkodzonego pojazdu wyniósł 3 435,51 zł brutto.

Dowód: pisemna opinia biegłego sądowego (k. 85-87), dokumentacja zdjęciowa (k. 35-40).

Poczynione w sprawie ustalenia faktyczne oparto o dowody, które pod względem treści i formy nie budziły wątpliwości Sądu, w zakresie dowodów z dokumentów wskazanych wyżej.

Opinia biegłego sądowego M. D. dała podstawę do poczynienia w sprawie ustaleń faktycznych w zakresie uzasadnionych kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu, zakładającej użycie części oryginalnych, jako, że biegły w sposób szczegółowy i przekonujący, z powołaniem na dane wynikające z praktyki i wiedzy specjalistycznej, wykazał zasadność poniesienia wskazanych kosztów, jako ekonomicznie uzasadnionych i celowych. W związku z powyższym oddalił wniosek strony pozwanej o uzupełniającą opinię biegłego, albowiem nie wniosłaby do postępowania żadnych nowych informacji istotnych dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Z tych samych powodów Sąd oddalił wniosek o dopuszczenie dowodu z zeznań świadka A. P., albowiem fakt naprawienia pojazdu na skutek kolizji z dnia 12 czerwca 2014 r. nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo było uzasadnione w znacznej części.

Podnieść należy, że w myśl obowiązujących przepisów kodeksu cywilnego, wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania (art. 509 § 1 k.c.). Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki (art. 509 § 2 k.c.). Celem i skutkiem przelewu wierzytelności jest przejście na nabywcę ogółu uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki go wiązał z dłużnikiem. W takim wypadku stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie, a zmienia się osoba uczestnicząca w nim po stronie wierzyciela. W razie podjęcia kroków celem wyegzekwowania należności, warunkiem otrzymania należności przez nabywcę wierzytelności jest udowodnienie, że takie prawo przysługiwało pierwotnemu wierzycielowi. W ocenie Sądu powód w należyty sposób wykazał, że skutecznie nabył przedmiotową wierzytelność od poszkodowanego. Należy wskazać, że umowa cesji z 21 grudnia 2016 r. została sporządzona (zawarta) przez prezesa zarządu powódki S. B., a zatem osobę umocowaną do reprezentacji powódki, wbrew twierdzeniom strony pozwanej zawartym w sprzeciwie.

Dla rozstrzygnięcia przedmiotu niniejszego postępowania zastosowanie znajdują przepisy odpowiedzialności deliktowej z art. 415 k.c., do której przesłanek należą: zdarzenie, z którym system prawny wiąże odpowiedzialność na określonej zasadzie oraz szkoda i związek przyczynowy między owym zdarzeniem a zaistniałą szkodą. Przy ustalaniu odpowiedzialności z tytułu czynów niedozwolonych znajdują zastosowanie przepisy ogólne dotyczące związku przyczynowego, szkody i sposobów jej naprawienia (art. 361-363 k.c.). W myśl art. 361 § 1 i 2 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Przesłankami odpowiedzialności jest, jak wskazano wyżej, łączne spełnienie trzech warunków: zaistnienie zachowania sprawcy szkody, powstanie szkody w majątku poszkodowanego oraz adekwatny związek przyczynowy pomiędzy zachowaniem sprawcy a wywołaną szkodą.

Zgodnie z art. 436 § 2 k.c. w razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody, wymienione w przepisie osoby mogą wzajemnie żądać naprawienia poniesionych szkód tylko na zasadach ogólnych.

Zgodnie z art. 822 §1 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem, których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Przy tym §4 cytowanego przepisu przewiduje, że uprawniony do odszkodowania może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. 2013.392 ze zm.), umowa ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej obejmuje odpowiedzialność cywilną podmiotu objętego obowiązkiem ubezpieczenia za szkody wyrządzone czynem niedozwolonym oraz wynikłe z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, o ile nie sprzeciwia się to ustawie lub właściwości (naturze) danego rodzaju stosunków.

Na podstawie art. 34 ust. 1 powołanej ustawy można ustalić, że z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia. Podobnie jak w przypadku wszystkich rodzajów ubezpieczeń OC, zakres odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń za powstałą szkodę jest uzależniony od zakresu odpowiedzialności ubezpieczonego - posiadacza lub kierującego pojazdem: zakład ubezpieczeń zamiast niego naprawia wyrządzone szkody. Odszkodowanie ubezpieczeniowe ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem. Jego wysokość (o ile nie przekracza kwoty sumy gwarancyjnej) winna odpowiadać wysokości odszkodowania należnego od ubezpieczonego na podstawie ogólnych zasad odpowiedzialności, zgodnie z zasadą pełnego odszkodowania. Poszkodowany jest uprawniony do odszkodowania w pełni pokrywającego szkodę wyrządzoną ruchem pojazdu mechanicznego. Obejmuje ono zarówno straty, jak i korzyści, które poszkodowany mógłby osiągnąć, gdyby nie wyrządzono mu szkody. Nie ma również znaczenia, czy jest to wywołana wypadkiem pojazdu mechanicznego szkoda na osobie (uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia lub śmierć) czy też szkoda na mieniu (utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia).

W przypadku uszkodzenia samochodu naprawienie szkody winno przybrać postać naprawy auta, bądź wypłaty odszkodowania odpowiadającego kosztom tej naprawy, albo też - gdy naprawa jest niemożliwa, bądź nieopłacalna - poszkodowany może domagać się zapłaty odszkodowania odpowiadającego wartości samochodu przed szkodą, pomniejszonego o wartość jego pozostałości (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 15 stycznia 2013 r., sygn. akt 1 ACa 1112/12).

Poszkodowanemu przysługuje wymiana uszkodzonych w wypadku komunikacyjnym części na części takie same, jakie posiadał wcześniej w swoim pojeździe lub wyliczenie odszkodowania na podstawie cen części niezbędnych do przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody. Wynika to z zasady pełnej kompensacji (naprawienia) wyrządzonej szkody, która jest określona w art. 363 § 1 k.c.: „naprawienie szkody powinno nastąpić według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej". Niezaprzeczalnym jest, iż ceny części alternatywnych są zazwyczaj znacząco niższe, co ewidentnie ma wpływ na wysokość wypłacanych przez zakłady ubezpieczeń odszkodowań. Trzeba w tym miejscu wskazać, że zastępowanie występujących uprzednio w pojeździe części oryginalnych częściami alternatywnymi jest dopuszczalne, ale pod warunkiem, że poszkodowany wyrazi na to zgodę. Ta sama zasada ma zastosowanie do tzw. rozliczeń kosztorysowych, gdyż takie wyliczenie powinno spełniać warunki pełnego wyrównania zaistniałej szkody. Narzucanie przez zakłady ubezpieczeń sposobu naprawy pojazdu z użyciem części alternatywnych lub uwzględnianie takich części przy rozliczeniu kosztorysowym jest działaniem nieuprawnionym, w wyniku którego zobowiązanie wobec poszkodowanego nie zostaje spełnione. Wskazać należy, że nierzadko części alternatywne w sposób istotny różnią się jakością od części oryginalnych, a ich montaż wymaga dodatkowych czynności dostosowawczych, co może mieć wpływ m.in. na bezpieczeństwo jazdy, jakość i estetykę dokonanej naprawy. Dodatkowych argumentów przemawiających za prawem poszkodowanego do wyboru części dostarcza orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 25 kwietnia 2002 r. (sygn. akt 1 CKN 1466/99), zgodnie z którym o ile z treści umowy auto- casco nie wynika nic innego, ubezpieczony nabywając części samochodowe nie ma obowiązku poszukiwać sprzedawcy oferującego je najtaniej. Powyższe orzeczenie zostało wydane w sprawie dotyczącej ubezpieczenia auto-casco, jednak tym bardziej ma ono zastosowanie w obowiązkowym ubezpieczeniu OC, którego regulacje nie tylko nie zawierają nakazu poszukiwania części najtańszych, lecz nawet podkreślają obowiązek pełnej kompensaty poniesionej przez poszkodowanego szkody.

Zgodnie z art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Powyższa ogólna reguła dowodzenia pozostaje w związku z przepisami k.p.c. o dowodach. Zgodnie z art. 3 k.p.c. obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach, a ciężar udowodnienia faktów mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy obciąża stronę, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 232 k.p.c.). Gdy strona nie wypowie się co do twierdzeń strony przeciwnej o faktach, Sąd, mając na uwadze wyniki całej rozprawy, może fakty te uznać za przyznane (art.230 k.p.c.). Powód domagał się ustalenia i wypłaty odszkodowania metodą kosztorysową, w wysokości odpowiadającej średnim stawkom rynkowym za wykonanie naprawy i przy uwzględnieniu części oryginalnych. Sąd podziela stanowisko, iż obowiązek naprawienia szkody nie jest uzależniony od tego czy poszkodowany pojazd naprawi, a nawet czy zamierza go naprawić. Roszczenie bowiem uprawnionego i odpowiadający mu obowiązek ubezpieczyciela naprawienia szkody powstaje z chwilą wystąpienia zdarzenia komunikacyjnego tj. z chwilą wyrządzenia szkody. Odszkodowanie ma wyrównać poszkodowanemu uszczerbek majątkowy powstały w wyniku zdarzenia wyrządzającego szkodę, a uszczerbek taki istnieje już w chwili wyrządzenia szkody do czasu wypłacenia przez zobowiązanego sumy pieniężnej odpowiadającej wysokości szkody. Jeżeli poszkodowany z jakichkolwiek powodów wykona naprawę w niepełnym zakresie lub przy użyciu części niższej, gorszej jakości i nie przywróci stanu sprzed zdarzenia, to oznacza że szkoda nie została w pełni naprawiona.

Mając na uwadze wyniki przeprowadzonego postępowania, podziela Sąd zapatrywanie biegłego sądowego, który wyliczył, że uzasadniony koszt naprawy uszkodzonego pojazdu wynosił 3 435,51 zł netto, a zatem kwotę nieznacznie niższą, niż wskazywana przez powoda, jako kwota dochodzona niniejszym pozwem. Sąd, przychylając się zatem do oceny i opinii biegłego, wyrażającej się w przyjęciu, iż uzasadnione i celowe koszty naprawy uszkodzonego pojazdu winny zakładać użycie oryginalnych części wymagających naprawy/wymiany, uznał, że uzasadniony koszt naprawy uszkodzonego pojazdu wynosił 3 435,51 zł netto zgodnie ze wskazaniami biegłego. Odnosząc się do podnoszonego przez pozwaną zarzutu, że nie było zasadnym uwzględnianie w zakresie kalkulacji naprawy uszkodzonego pojazdu cen części oryginalnych, Sąd przyznaje, że w sytuacji, gdy nie ma dowodów, by w uszkodzonym samochodzie zostały przez poszkodowanego zastosowane zamienniki części, należy uznać za zasadne skorzystanie przy naprawie z części oryginalnych, gdyż wykorzystanie zamienników nie kompensowałoby poniesionej przez poszkodowanego szkody.

Sąd utożsamia się ze stanowiskiem Sądu Najwyższego, iż roszczenie o świadczenia należne od zakładu ubezpieczeń w ramach obowiązkowego ubezpieczenia komunikacyjnego odpowiedzialności cywilnej (OC) z tytułu kosztów przywrócenia uszkodzonego pojazdu do stanu pierwotnego jest wymagalne niezależnie od tego, czy naprawa została już dokonana, zaś wysokość świadczeń obliczać należy na podstawie ustaleń co do zakresu uszkodzeń i technicznie uzasadnionych sposobów naprawy, przy przyjęciu przewidzianych kosztów niezbędnych materiałów i robocizny według cen z daty ich ustalenia. Naprawa pojazdu przed uzyskaniem świadczeń z ubezpieczenia i jej faktyczny zakres nie ma zasadniczego wpływu na powyższy sposób ustalenia ich wysokości (tak: SN o orzeczeniu o sygn. I CR 151/88). Wobec powyższego należy stwierdzić, iż szkodą poniesioną przez poszkodowanego jest sam fakt pogorszenia stanu należącego do niego pojazdu, a wysokość szkody uzależniona jest jedynie od ekonomicznych kosztów naprawy bez względu na to czy naprawa ta w ogóle nastąpiła lub ma nastąpić. Szkodą nie jest poniesiony przez poszkodowanego wydatek na naprawę pojazdu, lecz szacunkowa wysokość tych wydatków, przy czym podkreślenia wymaga, że przepisy prawa nie nakładają na poszkodowanego obowiązku naprawienia uszkodzonego pojazdu. Poszkodowany może również pojazd sprzedać bez uprzedniej naprawy, co nie zmienia faktu, iż odszkodowanie winno być równe uzasadnionym kosztom naprawy pojazdu.

W zakresie żądanego przez powódkę zwrotu kosztów sporządzonego na jej zlecenie kosztorysu, na tle stanu faktycznego przedmiotowej sprawy, zgodzić należy się z istnieniem adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy zdarzeniem - kolizją drogową, a szkodą w postaci kosztów prywatnego kosztorysu zleconego przez powódkę (art. 361 k.c.). W sytuacji, gdy zakład ubezpieczeń zaprzecza swojemu obowiązkowi wypłaty pełnej wysokości odszkodowania, strona poszkodowana niejako zmuszona zostaje do poparcia swoich roszczeń opinią rzeczoznawcy. W ocenie Sądu, w stanie faktycznym niniejszej sprawy koniecznym było zatem, przed wystąpieniem z powództwem, zwrócenie się do osoby posiadającej wiedzę fachową o wydanie odpowiedniej ekspertyzy, w oparciu o którą powódka była w stanie określić wysokość wierzytelności, a w konsekwencji oznaczyć wysokość żądania pozwu. Koszt przedmiotowej ekspertyzy stanowi obecnie stratę w majątku powódki, która pozostaje w adekwatnym związku przyczynowym z działaniem sprawcy polegającym na spowodowaniu szkody i odmowie zakładu ubezpieczeń wypłacenia pełnej wysokości odszkodowania poszkodowanemu (por. glosa E. Tomaszewskiej do uchwały SN z dnia 18 maja 2004 r., sygn. akt III CZP 24/04). Koszt sporządzenia prywatnej ekspertyzy, w której na żądanie powódki ustalono koszty naprawy uszkodzonego pojazdu, uznać należało zatem za wydatek ekonomicznie uzasadniony. Odszkodowanie z umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej sprawcy szkody za szkody powinno tym samym obejmować także i ten wydatek poniesiony przez powoda.

W toku procesu powódka nie wykazała zasadności dochodzenia kosztów ekspertyzy w kwocie brutto, zatem koszt sporządzenia prywatnego kosztorysu został ustalony przez Sąd w kwocie netto, w związku z faktem, iż powódka jako przedsiębiorca miała możliwości odliczenia podatku VAT naliczonego dla tego wydatku.

Biorąc zatem pod uwagę wyżej poczynione rozważania, Sąd uznał dochodzone przez powoda roszczenie za zasadne w znaczącej części (do wysokości wskazanej w opinii biegłego) i w związku z tym w punkcie 1 wyroku zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 2 394,45 zł z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 18 lipca 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku i odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 01 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 k.c. w zw. z art. 817 k.c. Zgodnie z art. 817 § 1 k.c. ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku. Jak wynika z § 2, gdyby wyjaśnienie w powyższym terminie okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności ubezpieczyciela albo wysokości świadczenia okazało się niemożliwe, świadczenie powinno być spełnione w ciągu 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe. W niniejszym przypadku pozwana wydała decyzję w przedmiocie odszkodowania w dniu 17 lipca 2014 roku, zatem uznać należy, że z tym dniem winna była uiścić odszkodowanie w należnej wysokości.

W związku z uznaniem przez Sąd dochodzonego roszczenia za zasadne w części tj. w kwocie 2394,45 złotych, Sąd oddalił powództwo w zakresie pozostałej kwoty, tj. 33,30 złotych oraz odsetek od tej kwoty orzekając o tym w punkcie 2 sentencji wyroku.

Zgodnie z art. 100 k.p.c. w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Sąd może jednak włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu. Mając na uwadze okoliczność, iż powód uległ co do nieznacznej części swojego żądania, Sąd postanowił włożyć na stronę pozwaną obowiązek zwrotu wszystkich kosztów stronie powodowej. Na kwotę kosztów postępowania strony powodowej złożyły się kwoty: 122,00 zł tytułem opłaty od pozwu, 17,00 zł tytułem opłaty skarbowej, 432,55 zł tytułem uiszczonej zaliczki na poczet sporządzenia opinii przez biegłego oraz kwota 900 zł tytułem kosztu zastępstwa procesowego strony powodowe ustalone zgodnie z §2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. 2015 r., poz. 1800) co dało łącznie 1 471,55 zł.

SSR Jolanta Brzęk