Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Tychach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 lutego 2017 r.

Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Jolanta Brzęk

Protokolant: Katarzyna Ryguła

po rozpoznaniu w dniu 7 lutego 2017 r. w Tychach

na rozprawie

sprawy z powództwa:

M. K.

przeciwko:

(...) Spółka Akcyjna w W.

o zapłatę

1)  zasądza od pozwanego (...) Spółka Akcyjna w W. na rzecz powoda M. K. kwotę 1 254,60 zł (jeden tysiąc dwieście pięćdziesiąt cztery złote sześćdziesiąt groszy) z odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 25 września 2015r. do dnia zapłaty;

2)  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

3)  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 769,06 zł (siedemset sześćdziesiąt dziewięć złotych i sześć groszy) tytułem stosunkowego rozdzielenia kosztów.

SSR Jolanta Brzęk

Sygn. akt: VI GC 821/16/3

UZASADNIENIE

Powód M. K. wystąpił przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W. z pozwem o zapłatę kwoty 1 592,85 zł z ustawowymi odsetkami liczonymi od 25 września 2015 r. do dnia zapłaty oraz kosztami postępowania.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że w wyniku kolizji z dnia 25 sierpnia 2015 roku doszło do uszkodzenia samochodu marki M. o nr. rej. (...) stanowiącego własność poszkodowanego D. T.. Pozwany uznał swoją odpowiedzialność i wypłacił odszkodowanie w łącznej wysokości 3.745,35 zł na które składały się kwoty 793,35 zł tytułem przechowania uszkodzonego pojazdu na parkingu oraz kwota 2.952,00 zł tytułem wynajmu samochodu zastępczego. Poszkodowany nie jest podatnikiem, podatku VAT i nie ma prawa do obniżenie podatku należnego o podatek naliczany. W dniu 25 sierpnia 2015 r. powód zawarł z poszkodowanym umowę cesji wierzytelności. Ponieważ uszkodzony samochód nie nadawał się do użytku poszkodowany wynajmował samochód zastępczy od powoda na mocy umowy najmu z dnia 2 września 2015 r. Stawka dzienna wynajmu został ustalona na kwotę 135,00 zł netto za dobę. Samochód był wynajmowany łącznie przez okres 24 dni. Z tytułu wynajmu samochodu zastępczego powód wystawił na rzecz poszkodowanego fakturę VAT nr (...) z dnia 25 września 2015 r. opiewającą na kwotę 3.985,20 zł. W związku z przechowywaniem na parkingu uszkodzonego samochodu przez okres 55 dni powód wystawił na rzecz poszkodowanego fakturę nr (...) z dnia 4 listopada 2015 r. na kwotę 1.353,00 zł brutto. Pozwany uznał roszczenie co do zasady i przyznał odszkodowanie w łącznej kwocie 3.745,35 zł dokonując weryfikacji kosztu przechowania uszkodzonego samochodu na parkingu do kwoty 793,35 zł oraz weryfikacji kosztu wynajmu uszkodzonego samochodu do kwoty 2.952,00 zł w związku z obniżeniem dobowej stawki wynajmu do kwoty 100,00 zł netto. Powód podniósł, ze podjął próbę zainicjowania negocjacji ugodowych ze stroną pozwaną jednak ich przebieg okazał się bezskuteczny.

Sąd Rejonowy w Tychach VI Wydział Gospodarczy nakazem zapłaty o sygn. akt VI GNc 1128/16/5 wydanym w postępowaniu upominawczym w dniu 20 czerwca 2016 roku uwzględnił powyższe powództwo w całości.

W zakreślonym terminie pozwany wniósł sprzeciw od wydanego w sprawie nakazu zapłaty, wnosząc o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania.

W uzasadnieniu pozwany wskazał, że koszt wynajmu samochodu zastępczego powinien zostać ustalony według średnich stawek naliczanych na rynku lokalnym. Pozwany podniósł również, że nie było konieczne parkowanie uszkodzonego pojazdu przez okres aż 55 dni. Zdaniem pozwanego powód nie wykazał również na jakiej podstawie obciążył pozwanego kosztami za parkowanie pojazdu oraz wskazał, że przyjęta dobowa stawka jest wygórowana.

Sąd ustalił, następujący stan faktyczny:

W wyniku kolizji z dnia 25 sierpnia 2015 roku doszło do uszkodzenia samochodu marki M. o nr. rej. (...) stanowiącego własność poszkodowanego D. T.. Pozwany uznał swoją odpowiedzialność odszkodowawczą za zaistniałe zdarzenie.

Okoliczności bezsporne.

Pojazd uszkodzony w wyniku zdarzenia z dnia 25 sierpnia 2015 roku poszkodowany D. T. oddał do warsztatu naprawczego prowadzonego przez powoda. Poszkodowany nie dysponował innym pojazdem niż pojazd uszkodzony w wyniku kolizji. Uszkodzony pojazd był niezbędny poszkodowanemu do dojazdów do pracy oraz zawożenia małżonki do szpitala. W trakcie oględzin uszkodzonego samochodu rzeczoznawca zakwalifikował szkodę jako szkodę całkowitą z uwagi na nieopłacalność naprawy uszkodzonego pojazdu.

Dowód: zeznania świadka D. T. (k. 63-64).

Powód w dniu 26 sierpnia 2015 roku, w drodze umowy przelewu wierzytelności nabył od poszkodowanego D. T. wierzytelność wynikającą z prawa do dochodzenia roszczenia w zakresie szkody z dnia 25 sierpnia 2015 r.

Dowód: umowa cesji z dnia 26 sierpnia 2015 roku (k. 11).

W dniu 2 września 2015 r. poszkodowany zawarł z pozwanym umowę najmu samochodu zastępczego. Dnia 25 września 2015 r. poszkodowany zwrócił samochód zastępczy powodowi.

Dowód: umowa najmu (k. 15), zeznania świadka D. T. (k. 63-64).

Powód tytułem parkowania uszkodzonego samochodu od dnia 2 września 2015 r. do dnia 26 października 2015 r. tj. przez okres 55 dni wystawił na rzecz poszkodowanego fakturę VAT nr (...) z dnia 4 listopada 2015 r. opiewająca na kwotę 1353,00 zł brutto.

Dowód: faktura VAT nr (...) (k. 14).

Powód tytułem wynajmu samochodu zastępczego przez okres 24 dni wystawił na rzecz poszkodowanego fakturę VAT nr (...) z dnia 25 września 2015 r. opiewająca na kwotę 3240,00 zł netto tj. 3985,20 zł brutto.

Dowód: faktura VAT nr (...) (k. 13).

Na podstawie decyzji z dnia 5 listopada 2015 r. pozwany przyznał poszkodowanemu odszkodowanie w wysokości 2.952,00 zł brutto. W treść decyzji pozwany wskazał, że dokonał weryfikacji dobowej stawki wynajmu pojazdu do kwoty 100,00 zł.

Dowód: decyzja z dnia 5 listopada 2015 r. (k. 9).

Na podstawie decyzji z dnia 2 grudnia 2015 r. pozwany przyznał poszkodowanemu odszkodowanie w wysokości 793,35 zł brutto tytułem kosztów opłaty za parking uszkodzonego pojazdu. W treść decyzji pozwany wskazał, że dokonał weryfikacji dobowej stawki do 15 zł netto + VAT zgodnie z średnimi rynkowymi cenami oraz weryfikacji czasu parkowania do 43 dni uznając za uzasadniony okres od 2 września 2015 r. do 14 października 2015 r.

Dowód: decyzja z dnia 2 grudnia 2015 r. (k. 10).

Uzasadniona dobowa stawka za parkowanie uszkodzonego samochodu wynosiła 15 zł netto + VAT.

Dowód: cennik (k. 53).

Cena wynajmu samochodu klasy B przez okres 24 dni w rentalcars.com wahały się od 1718,30 zł do 2889,30 zł.

Dowód: cennik (k. 50-52).

Powyższe ustalenia poczynione zostały w oparciu o powołane dowody z dokumentów, które Sąd uznał za wiarygodne w całości. Należy podkreślić, że powołana dokumentacja pomimo, iż pochodziła z różnych źródeł przedstawiała spójny obraz przebiegu wydarzeń, który był prawdopodobny w świetle zasad logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego.

Sąd przyznał atrybut wiarygodności zeznaniom świadka D. T. bowiem były one rzeczowe, logiczne i korespondujące z zebraną w sprawie dokumentacją.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo wytoczone w niniejszej sprawie przez M. K. przeciwko (...) Spółka Akcyjna w W. zasługiwało na uwzględnienie w części.

Spornym pomiędzy stronami był uzasadniony stawka za wynajem samochodu zastępczego, uzasadniony okres parkowania uszkodzonego pojazdu oraz uzasadniona stawka za parkowanie uszkodzonego pojazdu.

W niniejszym postępowaniu zastosowanie znajdują przepisy odpowiedzialności deliktowej z art. 415 k.c., do której przesłanek należą zdarzenie, z którym system prawny wiąże odpowiedzialność na określonej zasadzie, oraz szkoda i związek przyczynowy między owym zdarzeniem a szkodą. Przy ustalaniu odpowiedzialności z tytułu czynów niedozwolonych znajdują zastosowanie przepisy ogólne dotyczące związku przyczynowego, szkody i sposobów jej naprawienia (art. 361-363 k.c.).

Podnieść należy, że w myśl obowiązujących przepisów kodeksu cywilnego wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania (art. 509 § 1 k.c.). Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki (art. 509 § 2 k.c.). Celem i skutkiem przelewu wierzytelności jest przejście na nabywcę ogółu uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki go wiązał z dłużnikiem. W takim wypadku stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie, a zmienia się osoba uczestnicząca w nim po stronie wierzyciela. W razie podjęcia kroków celem wyegzekwowania należności, warunkiem otrzymania należności przez nabywcę wierzytelności jest udowodnienie, że takie prawo przysługiwało pierwotnemu wierzycielowi. W ocenie Sądu powód w należyty sposób wykazał, iż skutecznie nabył przedmiotową wierzytelność od poszkodowanego.

Zgodnie z art. 822 §1 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem, których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Przy tym §4 cytowanego przepisu przewiduje, że uprawniony do odszkodowania może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń.

W myśl art. 361 § 1 i 2 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Przesłankami odpowiedzialności jest łączne wykazanie trzech przesłanek: zachowanie sprawcy szkody, powstanie szkody w majątku poszkodowanego oraz adekwatny związek przyczynowy pomiędzy zachowaniem a szkodą.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. 2013.392 ze zm.), umowa ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej obejmuje odpowiedzialność cywilną podmiotu objętego obowiązkiem ubezpieczenia za szkody wyrządzone czynem niedozwolonym oraz wynikłe z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, o ile nie sprzeciwia się to ustawie lub właściwości (naturze) danego rodzaju stosunków.

Na podstawie art. 34 ust. 1 powołanej ustawy można ustalić, że z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia. Podobnie jak w przypadku wszystkich rodzajów ubezpieczeń OC, zakres odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń za powstałą szkodę jest uzależniony od zakresu odpowiedzialności ubezpieczonego - posiadacza lub kierującego pojazdem. Zakład ubezpieczeń zamiast niego naprawia wyrządzone szkody. Odszkodowanie ubezpieczeniowe ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem. Jego wysokość (o ile nie przekracza kwoty sumy gwarancyjnej) winna odpowiadać wysokości odszkodowania należnego od ubezpieczonego na podstawie ogólnych zasad odpowiedzialności, zgodnie z zasadą pełnego odszkodowania. Poszkodowany jest uprawniony do odszkodowania w pełni pokrywającego szkodę wyrządzoną ruchem pojazdu mechanicznego. Obejmuje ono zarówno straty, jak i korzyści, które poszkodowany mógłby osiągnąć, gdyby nie wyrządzono mu szkody. Nie ma również znaczenia, czy jest to wywołana wypadkiem pojazdu mechanicznego szkoda na osobie (uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia lub śmierć) czy też szkoda na mieniu (utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia).

Zgodnie z uchwałą Sądu najwyższego z dnia 17 listopada (sygn. akt III CZP 5/11, LEX nr 1011468) na dłużniku ciąży obowiązek zwrotu wydatków celowych i ekonomicznie uzasadnionych, pozwalających na wyeliminowanie negatywnych dla poszkodowanego następstw, niedających się wyeliminować w inny sposób, z zachowaniem rozsądnej proporcji między korzyścią wierzyciela a obciążeniem dłużnika.

W niniejszej sprawie bezspornym pomiędzy stronami było, iż uzasadnionym wydatkiem związanym z szkodą był koszt wynajmu samochodu zastępczego. Sporna natomiast pomiędzy stronami była kwestia przyjętej dobowej stawki za wynajem samochodu zastępczego.

Powód dla potwierdzenia zasadności stawki przedstawił wystawiona fakturę VAT w której koszt wynajmu samochodu zastępczego opiewająca na kwotę 3.240,00 zł netto tj. 3.985,20 zł brutto. Pozwany w toku procesu dla wykazania, iż przyjęta przez powoda dobowa stawka wynajmu samochodu klasy B w wysokości 135,00 zł jest wygórowana przedstawił cennik (...)w którym koszt wynajmu pojazdu przez okres 24 dni wahały się od 1718,30 zł do 2889,30 zł. W pierwszej kolejność należy wskazać, że z przedstawionego cennika nie wynika, czy wskazane kwoty odnoszą do cenny netto czy brutto, czy wskazana cena jest ceną ostateczną oraz czy wskazana cena nie zostaje jeszcze powiększona o dodatkowe opłaty. Z przedstawionego cennika wynika natomiast, że wynajęcia pojazdu jest możliwe na terenie L. P. co oznacza, że wynajęcie samochodu zastępczego od wskazanego przez pozwanego podmiotu mogłoby rodzić konieczność poniesienia dodatkowych kosztów związanych z podstawieniem oraz odebranie pojazdu zastępczego, gdyż odebranie i zwrócenie pojazdu zastępczego z pewnością stanowiłoby istotne utrudnienie dla poszkodowanego zamieszkałego w T.. Należy również wskazać, że przedstawiony cennik odnosi się do okresu od dnia 18 lipca 2016 r. do 11 sierpnia 2016 r., a zatem nie wiadomo czy w okresie w którym konieczny był wynajem pojazdu zastępczego, wskazany podmiot dysponował możliwością wynajmu pojazdu zastępczego oraz czy ceny wynajmu samochodu zastępczego plasowały się na tym samym poziomie co w 2015 r. kiedy to był wynajmowany przez poszkodowanego samochód zastępczy.

W tym miejscu należy również, należy wskazać, że w trakcie toczących się przed tutejszym Sądem postępowań, biegli sądowi wielokrotnie wskazywali, iż dobowa stawka wynajmu samochodu zastępczego klasy B w kwocie 135,00 zł netto jest stawką uzasadnioną. Mając powyższe na uwadze, w ocenie Sądu należy uznać, iż przyjęta przez pozwanego stawka 135,00 zł netto jest stawką uzasadnioną.

Spornym w niniejszej sprawie był również uzasadniony okresu parkowania uszkodzonego samochodu oraz wysokość uzasadnionej dobowej stawki za parkowanie uszkodzonego pojazdu. W toku procesu pozwany nie wykazał, iż rzeczywisty okres korzystania z parkingu był krótszy niż 55 dni. Zatem zdaniem Sądu skoro w niniejszej sprawie rzeczywisty okres korzystania z parkingu wynosił 55 dni to należy również uznać, że zasadnymi jest zwrot kosztu parkowania za taki okres. W kwestii uzasadnionej dobowej stawki za korzystanie z parkingu w toku procesu pozwany przedstawił cennik z którego wynika, że na ternie T. istniała możliwość skorzystania z parkingu strzeżonego gdzie za pozostawienie samochodu pobierano miesięczną opłatę abonamentową w wysokości 120,00 zł brutto. Powód w toku procesu natomiast poza wystawioną przez siebie fakturą VAT w której dobowy koszt parkowania samochodu został ustalony na kwotę 20,00 zł + VAT nie przedstawił, żadnych dowodów dla wykazania, iż naliczona stawka jest ekonomicznie uzasadniona. Mając powyższe na uwadze Sąd postanowił przychylić się do stanowiska strony pozwanej wyrażonej w decyzji z dnia 2 grudnia 2015 r. i uznał za ekonomicznie uzasadnioną dobową stawkę w wysokości 15 zł netto + VAT.

Biorąc pod uwagę wyżej poczynione rozważania, Sąd uznał dochodzone przez powoda roszczenie za zasadne w części w związku z tym w punkcie 1 sentencji wyroku zasądzono od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powoda M. K. kwotę 1254,60 zł (3.985,20 zł + 1.014,75 zł – 3.745,35 zł =1254,60 zł) tj. kwotę ustalonych kosztów wynajmu samochodu zastępczego oraz opłaty parkingowej w uzasadnionej wysokości, pomniejszoną o wypłaconą już przez pozwanego część odszkodowania.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 k.c. w zw. z art. 817 k.c. Zgodnie z art. 817 § 1 k.c. ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku. Jak wynika z § 2 gdyby wyjaśnienie w powyższym terminie okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności ubezpieczyciela albo wysokości świadczenia okazało się niemożliwe, świadczenie powinno być spełnione w ciągu 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe. Jednakże bezsporną część świadczenia ubezpieczyciel powinien spełnić w terminie przewidzianym w § 1. Powód domagała się odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 25 września 2015 r. a żądanie to pozostawało uzasadnione w świetle powołanych przepisów.

W związku z uznaniem przez Sąd dochodzonego roszczenia w części tj. w kwocie 1254,60 złotych, Sąd oddalił powództwo w zakresie pozostałej kwoty, tj. 338,25 złotych (1592,85 zł - (...),60 = 338,25 zł) orzekając o tym w punkcie 2 sentencji wyroku.

Zgodnie z art. 100 k.p.c. w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Sąd może jednak włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu.

Na koszty procesu pozwanego składały się kwoty 17,00 zł z tytułu uiszczonej opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz koszt zastępstwa procesowego strony pozwanej ustalone zgodnie z §2 pkt. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r. poz. 1804) w kwocie 1.200,00 zł, co dał łączną kwotę 1217,00 zł. Na koszty procesu powoda składały się kwota 80,00 zł z tytułu uiszczonej opłaty sądowej, kwota 17,00 zł z tytułu uiszczonej opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, oraz koszt zastępstwa procesowego strony powodowej w kwocie 1.200,00 zł, co dało łączną kwotę 1297,00 zł. W związku z powyższym łączny koszt procesu wyniósł 2504,00 zł. Powód utrzymał się ze swoim żądaniem w 79 %, a zatem 21 % kosztów powinno obciążyć powoda (2514,00 zł x 21% = 527,94 zł). Powód poniósł koszt w wysokości 1297,00 zł a zatem różnicę (1297,00 zł – 527,94 zł = 769,06 zł) powinna zwrócić mu pozwana o czym orzeczono w 3 punkcie sentencji wyroku.

SSR Jolanta Brzęk