Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Tychach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 stycznia 2017 r.

Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Jolanta Brzęk

Protokolant: Katarzyna Ryguła

po rozpoznaniu w dniu 03 stycznia 2017 r. w Tychach

na rozprawie

sprawy z

powództwa: J. K.

przeciwko: K. H. (1) i K. H. (2)

o zapłatę

1)  zasądza solidarnie od pozwanych K. H. (1) i K. H. (2) na rzecz powoda J. K. kwotę 1 854,95 zł (jeden tysiąc osiemset pięćdziesiąt cztery złote dziewięćdziesiąt pięć groszy) z ustawowymi odsetkami od dnia 23 października 2015r. do dnia 31 grudnia 2015r. i odsetkami za opóźnienie od dnia 01 stycznia 2016r. do dnia zapłaty;

2)  oddala powództwo w pozostałym zakresie co do odsetek;

3)  nakazuje pobrać od pozwanych solidarnie na rzecz Skarbu Państwa (kasy tut. Sądu) kwoty 30 zł. (trzydziestu złotych) tytułem wydatków tymczasowo poniesionych;

4)  zasądza solidarnie od pozwanych na rzecz powoda kwotę 1 247 zł (jeden tysiąc dwieście czterdzieści siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSR Jolanta Brzęk

Sygn. akt VI GC 801/16/3

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 11 marca 2016 roku (data prezentaty sądu) powód J. K. wniósł o zasądzenie od pozwanych K. H. (1) i K. H. (2) solidarnie kwoty 1 854,95 zł z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 22 października 2015 roku do dnia zapłaty oraz ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty i kosztami postępowania.

W uzasadnieniu powód wskazał, że świadczył na rzecz pozwanych usługi, za które wystawił fakturę VAT. Pozwane należności wynikające z w/w faktury w terminie nie uregulowały. Powód dalej wskazał, że zawarł w dniu 10 lutego 2015 r. z (...) S.A. w S. Umowę Upoważnienia Inkasowego i na tej podstawie (...) S.A. w S. wezwała pozwane do zapłaty. Wyjaśnił, że pozwane należności uregulowały po terminie, a on poniósł koszty windykacji przeterminowanych wierzytelności, w kwocie stanowiącej wartość przedmiotu niniejszego sporu, które zapłacił na rzecz (...) S.A. w S.. Powód wezwał pozwane do zapłaty, pozwane jednak nie zapłaciły.

W dniu 16 maja 2016 roku Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy wydał w sprawie VI GNc 715/16/5 nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, w którym zasądził zgodnie z żądaniem pozwu.

W przepisanym terminie pozwane K. H. (1) i K. H. (2) wniosły sprzeciw od nakazu zapłaty zaskarżając go w całości, wnosząc o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów postępowania. Pozwane podniosły zarzut bezpodstawności zgłoszonego roszczenia jak również jego wysokości.

W uzasadnieniu sprzeciwu pozwane przyznały, że powód świadczył na ich rzecz usługi, za które wystawił faktury VAT, które następnie zostały uregulowane w całości jednakże po terminie ich płatności. Pozwane dalej wskazały, że z uwagi na brak środków pozwalających na jednorazową spłatę zadłużenia, zaproponowały zawarcie ugody, która pozwoliłaby im spłacać zadłużenie ratalnie. Pozwane wyjaśniły, że w dniu 24 kwietnia 2015 r. zawarły z firmą (...) S.A. w S., która działa w imieniu powoda, ugodę. Zgodnie z zawartą ugodą należności z w/w tyt. miała zostać uregulowana w pięciu ratach, a ugoda nie zawierała postanowień dotyczących obciążenia pozwanych dodatkowymi kosztami związanymi z windykacją należności. Pozwane podniosły, że wszystkie koszty zostały ujęte w treści ugody, która w całości została wykonana.

Sąd ustalił, co następuje:

Poza sporem w przedmiotowej sprawie jest, że powód w ramach prowadzonej działalności gospodarczej świadczył na rzecz pozwanych usługi, za które wystawił faktury VAT, a pozwane należności z nich wynikających nie zapłaciły w terminie.

okoliczność bezsporna.

W dniu 10.02.2015r. powód J. K. zawarł z (...) S.A. w S. umowę upoważnienia inkasowego, mocą której (...) S.A. w S. nabył uprawnienia do odzyskania wierzytelności, należnych powodowi, udzielając pełnomocnictwa (...) S.A. w S. do odbioru spłat tych wierzytelności. Do przedmiotowej umowy został dołączony załącznik nr 4, który obejmował zaległości z tytułu niezapłaconych przez pozwane faktur VAT, wystawiając jednocześnie upoważnienie inkasowe skierowane do pozwanych. W dniu 27.02.2015r. (...) S.A. w S. wezwało pozwaną o zapłatę należności w ogólnej kwocie 22 562,54 zł tytułem wierzytelności wynikających z niezapłaconych faktur VAT. W dniu 21 lutego 2015 r. sporządzono korektę upoważnienia inkasowego wraz z załącznikiem oraz aneksem nr (...). W dniu 14.04.2015r. (...) S.A. w S. ponownie wezwał pozwaną o zapłatę należności tytułem wierzytelności wynikających z niezapłaconych faktur VAT. W dniu 22 kwietnia 2015 r. pozwane złożyły oświadczenie o uznaniu długu.

dowód: umowa upoważnienia inkasowego (k. 14 – 14 verte) wraz załącznikiem nr 4 (k.15-15verte), upoważnienie inkasowe (k.16) wraz z załącznikiem (k.16 verte-17), przedsądowe wezwanie do zapłaty (k.18 - 19) wraz z potwierdzeniem nadania (k.20) i odbioru (k.21), korekta upoważnienia inkasowego (k.22-23) wraz z załącznikiem (23verte – 24) oraz aneksem nr (...) (k.25), przedsądowe wezwanie do zapłaty (k.26 - 27) wraz z potwierdzeniem nadania (k.28) i odbioru (k.29-29 verte), oświadczenie o uznaniu długu (k.89-90).

W dniu 24 kwietnia 2015 r. pozwane zawarły z firmą (...) S.A. w S., która działa w imieniu powoda, ugodę nr 315/04/15/MGOL. Pozwane w przedmiotowej ugodzie oświadczyły, że ich zobowiązanie wobec wierzyciela w kwocie 12 852,86 zł wynikające z faktur wskazanych w upoważnieniu inkasowym z dnia 10/02/2015 są w całości bezsporne i wymagalne, wolne od obciążeń i wad prawnych. Na opisane zobowiązanie składa się podstawowa suma długu w wysokości 11 379,21 zł oraz odsetki w kwocie 1 473,65 zł (łącznie 12 852,86 zł ) – (§ 1 ugody). Należność z w/w ugody miała zostać uregulowana w pięciu ratach (§ 2 ust. 1 ugody ). Strony nadto w § 3 ugody przyjęły, że jeżeli wszystkie kwoty określone w § 2 ust. 1 zostaną zapłacone w pełnych wysokościach i terminach tamże określonych, to z chwilą ostatnie wpłaty całość należności opisana w § 1 wraz z odsetkami zostaje uregulowana. Ugodą nie były objęte koszty związane z windykacją należności. Pozwane w całości spłaciły należności wynikające z ugody. Powód poniósł koszty windykacji należności.

dowód: umowa ugody (k.87-88, 118-119, 167-168, 186-187, 210-211), oświadczenie o uznaniu długu (k.89-90, 120-121, 169-170, 188-189, 212-213), korespondencja email (k.91-109, 122-140, 154-166, 173-185, 197-209), dokumenty, tj. m.in. potwierdzenia przelewów, faktury VAT, wyciągi z rachunków bankowych, pisma, oświadczenia (k.30-63), zeznania świadka M. G. (k.233-234).

Powód w dniu 10 lutego 2015 r. upoważnił (...) S.A. w S. do wystawienia noty obciążeniowej dla pozwanych za koszty windykacji i wezwania go do zapłaty. W dniu 15 października 2015 r. (...) S.A. w S. wystawiła pozwanym notę obciążeniową na kwotę 1 854,98 zł. Przedmiotowa nota stanowiła również wezwanie do zapłaty. Pozwane w/w notę obciążeniową odesłały (...) S.A. w S. bez księgowania. Pozwane kwoty 1 854,98 zł nie zapłaciły.

dowód: upoważnienie (k.65), nota obciążeniowa (k.64,111,142,153,172,196,215), potwierdzenie nadania (k.66), wezwanie do zapłaty (k.67- 67verte, 69 - 69verte) wraz z potwierdzeniem nadania (k.68, 71) i doręczenia (k.71-72, pismo pozwanych (k.110,141,152,171,195,214).

Powyższe ustalenia poczynione zostały w oparciu o powołane dowody z dokumentów, które Sąd uznał za wiarygodne w całości. Należy podkreślić, że powołana dokumentacja pomimo iż pochodziła z różnych źródeł przedstawiała spójny obraz przebiegu wydarzeń, który był prawdopodobny w świetle zasad logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka M. G. (k.233-234) uznając je za w pełni wiarygodne dla Sądu, ponieważ były logiczne, konsekwentne i spójne oraz zgodne z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie.

Sąd zważył, co następuje:

Spór w przedmiotowej sprawie dotyczył obowiązku zapłaty przez pozwane noty obciążeniowej wystawionej na kwotę 1 854,98 zł tyt. poniesionych przez powoda kosztów windykacji. Pozwane podnosiły, że zawarły ugodę, która nie zawierała postanowień dotyczących obciążeń związanych z dodatkowymi kosztami związanymi z windykacją należności. Zatem wykonanie ugody w całości zwolniło je z zobowiązania dochodzonego przez powoda.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że windykacja to proces odzyskiwania niespłaconych należności poprzez dostępne metody i narzędzia, zgodnie z obowiązującym prawem, zasadami współżycia społecznego i obyczajami. Proces ten jest nierozłącznym instrumentem polityki kredytowej przedsiębiorstwa. Każda firma tworząc zasady sprzedaży swoich produktów i usług z odroczonym terminem płatności musi również zastanowić się, jak będzie windykować swoich nierzetelnych klientów. Proces windykacji można podzielić na dwa etapy. Pierwszy etap dotyczy odzyskiwania niespłaconych należności na drodze postępowania polubownego, a drugi na drodze postępowania sądowego. W przedmiotowej sprawie powód wybrał windykację na etapie postępowania polubownego. Skorzystał z podmiotu wyspecjalizowanego. Podmiot ten poprzez kontakt oraz zawarcie z pozwanymi ugody (windykacja miękka) spowodował, iż pozwane dokonały zapłaty przeterminowanych faktur VAT.

Należy wskazać, że windykacja miękka to przede wszystkim negocjacje i dążenie do ugody z dłużnikami. Celem takiej windykacji, zazwyczaj nie jest tylko odzyskanie należności, ale także lub przede wszystkim utrzymanie dobrych relacji z klientem.

Zatem w przedmiotowej sprawie doszło do próby polubownego załatwienia sprawy. Firma windykacyjna ta podjęła czynności windykacyjne w celu nakłonienia pozwanych do zapłaty kwoty wynikającej z przeterminowanych faktur. Co więcej czynności te przyniosły efekt, pozwani zawarli ugodę i następnie spłacili powodowi całe swoje zadłużenie wynikające z przeterminowanych faktur VAT.

Pozwane podnosiły, że wszelkie koszty zostały ujęte w treści ugody tym samym wykonanie ugody w całości zwolniło je z zobowiązania dochodzonego przez powoda. Sąd nie podziela stanowiska pozwanych.

Należy wskazać, że zgodnie z art. 917 k.c. przez ugodę strony czynią sobie wzajemne ustępstwa w zakresie istniejącego między nimi stosunku prawnego w tym celu, aby uchylić niepewność co do roszczeń wynikających z tego stosunku lub zapewnić ich wykonanie albo by uchylić spór istniejący lub mogący powstać.

Jak wynika z materiału zgromadzonego w sprawie, pozwane w przedmiotowej ugodzie oświadczyły, że ich zobowiązanie wobec wierzyciela w kwocie 12 852,86 zł wynikające z faktur wskazanych w upoważnieniu inkasowym z dnia 10/02/2015 są w całości bezsporne i wymagalne, wolne od obciążeń i wad prawnych, a na opisane zobowiązanie składa się podstawowa suma długu w wysokości 11 379,21 zł oraz odsetki w kwocie 1 473,65 zł (łącznie 12 852,86 zł ) – (§ 1 ugody). Dalej z ugody tej wynika, że w/w należność miała zostać uregulowana w pięciu ratach (§ 2 ust. 1 ugody ). Strony nadto w § 3 ugody przyjęły, że jeżeli wszystkie kwoty określone w § 2 ust. 1 zostaną zapłacone w pełnych wysokościach i terminach tamże określonych, to z chwilą ostatniej wpłaty całość należności opisana w § 1 wraz z odsetkami zostaje uregulowana.

Zatem analiza złożonych przez strony oświadczeń w ugodzie jednoznacznie wskazuje, że przedmiotowa ugoda dotyczyła należności wynikających z niezapłaconych przez pozwane faktur VAT oraz odsetek. W żaden sposób ugoda zawarta przez strony nie odnosiła się do kosztów związanych prowadzeniem windykacji przez powoda (co sama zresztą pozwana przyznaje). Wobec powyższego nie sposób zgodzić się z pozwanymi, że wykonanie ugody w całości zwolniło je z zobowiązania dochodzonego przez powoda, tj. kosztów windykacji.

W niniejszej sprawie zachodzi potrzeba rozpoznania zgłoszonych roszczeń powoda dotyczących kosztów windykacji w oparciu o tekst Dyrektywy Parlamentu Europejskiego I Rady 2011/7/UE z dnia 16 lutego 2011 r. w sprawie zwalczania opóźnień w płatnościach w transakcjach handlowych (Dz. U.UE L z dnia 23 lutego 2011 r.).

Zgodnie z art. 6 ust. 3 w/w Dyrektywy oprócz stałej kwoty 40,00 euro wierzyciel jest uprawniony do uzyskania od dłużnika rozsądnej rekompensaty za wszelkie koszty odzyskiwania należności przekraczające tę stałą kwotę, poniesione z powodu opóźnień w płatnościach dłużnika. Mogłoby to obejmować koszty poniesione między innymi w związku ze skorzystaniem z usług prawnika lub firmy windykacyjnej. Należy zwrócić uwagę, iż rolą implementacji prawa unijnego jest rzeczywiste wprowadzenie w życie postanowień przyjętych na szczeblu unijnym do krajowych porządków prawnych przy uwzględnieniu jego specyfiki, a podstawą prawną, z której wywodzi się obowiązek implementacji prawa Unii Europejskiej jest art. 4 (...). Przepis ten nakłada obowiązek na państwa członkowskie w zakresie współpracy w osiągnięciu celów Unii poprzez zapewnienie pełnej skuteczności prawu unijnemu. W myśl zasady efektywności dla właściwego funkcjonowania Unii ważne jest aby środki podejmowane przez różne państwa członkowskie w wykonaniu prawa unijnego doprowadziły do tego było tam stosowane z efektywnością i rygoryzmem równoważnym skuteczności i rygoryzmowi towarzyszącemu stosowaniu prawa krajowego. Zasadniczą formą implementacji dyrektywy jest ustawa, przy czym niezależnie od wymogu wykładni prawa krajowego zgodnej z dyrektywą transpozycja (implementacja) dyrektywy w prawie krajowym musi być na tyle precyzyjna aby nie było konieczne sięganie do samej dyrektywy przy stosowaniu aktów prawa krajowego.

Powód i pozwane niewątpliwie są przedsiębiorcami w rozumieniu tej ustawy. Art. 10 ustawy z dnia 8 marca 2013 r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych stanowi implementację art. 6 ust. 1 dyrektywy, który zobowiązuje państwa członkowskie do zapewnienia wierzycielowi co najmniej stałej kwoty 40,00 euro w przypadku powstania po stronie dłużnika obowiązku zapłaty odsetek za opóźnienie. Prawo do ustalonej z góry rekompensaty nie ogranicza możliwości wierzyciela dochodzenia, w przypadku gdy koszty odzyskiwania należności poniesione z tytułu opóźnień w zapłacie przekroczą równowartość 40,00 euro zwrotu tej nadwyżki od dłużnika.

Stąd też powód miał prawo obciążyć pozwanego kosztami prowadzenia postępowania windykacyjnego w wysokości zryczałtowanej w kwocie 40,00 euro lub też zgodnie z art. 10 ust. 2 cytowanej ustawy w wysokości kosztów faktycznie poniesionych, jeżeli koszty te przekroczyły kwotę 40,00 euro.

W niniejszej sprawie powód udowodnił, iż poniósł koszty dochodzenia od pozwanych wierzytelności w łącznej kwocie 21 690,27 zł., tj. w wysokości 1.854,98 zł. Powyższe koszty przekraczały kwotę 40,00 Euro, której wartość w złotówkach wynosiła ok. 160,00 zł. Jeśli się zważy, że przedmiotem windykacji były przeterminowane wierzytelności na kwotę 21 690,27 zł, uznać więc należy, iż wysokość kosztów windykacji, które zostały poniesione przez powoda nie były zbyt wysokie w stosunku do wysokości długu. Przy czym należy tu podkreślić, że nawet poniesienie kosztów z tytułu rekompensaty w równowartości 40 euro nie wyłącza domagania się zwrotu kosztów w sytuacji gdy koszty te przekraczają równowartość 40 euro.(art.10 ust. 1 ust. 2 cyt. ustawy o terminach zapłaty).

Wobec powyższego roszczenie powoda było w pełni uzasadnione.

Sąd po rozważeniu wszystkich okoliczności sprawy, zasądził w pkt 1 wyroku solidarnie od pozwanych na rzecz powódki kwotę 1 854,95 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 23 października 2015r. do dnia 31 grudnia 2015r. i odsetkami za opóźnienie od dnia 01 stycznia 2016r. do dnia zapłaty, a w pozostałym zakresie, tj. co do odsetek powództwo oddalił o czym postanowił w pkt. 2 wyroku.

Należy wyjaśnić, że nota obciążeniowa została wystawiona w dniu 15 października 2015 r. i zakreślała dla pozwanych 7 dniowy termin zapłaty, tj. do dnia 22 października 2015 r. Zatem odsetki należą się dopiero od 23 października 2015 r.

O tymczasowo poniesionych przez Skarb Państwa wydatkach orzeczono w punkcie 3 wyroku na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, zgodnie, z którym kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić lub których nie miał obowiązku uiścić kurator albo prokurator, sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu. Sąd w punkcie 3 wyroku nakazał pobrać od pozwanych solidarnie na rzecz Skarbu Państwa kwotę 30,00 zł tytułem wydatków tymczasowo poniesionych przez Skarb Państwa.

O kosztach postępowania orzeczono w punkcie 4 wyroku na podstawie art. 98 i 99 k.p.c. zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Na łączną kwotę kosztów postępowania złożyły się kwoty: 30,00 złotych tytułem opłaty od pozwu, 17,00 zł tytułem opłaty od pełnomocnictwa, 1 200,00 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego ustalona zgodnie z §2 pkt. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 roku, poz. 1804), co daje łączną kwotę 1 247,00 zł.

SSR Jolanta Brzęk