Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Tychach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 stycznia 2018 r.

Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Jolanta Brzęk

Protokolant st. Sekretarz sądowy Urszula Łukasik

po rozpoznaniu w dniu 30 stycznia 2018 r. w Tychach

na rozprawie

sprawy z powództwa:

(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w Ś.

przeciwko:

(...) Spółka Akcyjna w W.

o zapłatę

1)  zasądza od pozwanego (...) Spółka Akcyjna w W. na rzecz powoda (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w Ś. kwotę 1 574,40 zł (jeden tysiąc pięćset siedemdziesiąt cztery złote czterdzieści groszy) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 05 grudnia 2016 r. do dnia zapłaty;

2)  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 996 zł ( dziewięćset dziewięćdziesiąt sześć złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSR Jolanta Brzęk

Sygn. akt VI GC 698/17/3

UZASADNIENIE

Powódka (...) sp. z o.o. w Ś. pozwem z dnia 5 grudnia 2016 roku (data stempla pocztowego) wystąpiła przeciwko (...) S.A. z siedzibą w W. z pozwem o zapłatę kwoty 1.574,40 zł z odsetkami ustawowymi za zwłokę liczonymi od dnia 5 grudnia 2016 r. do dnia zapłaty oraz kosztów procesu.

W uzasadnieniu powódka wskazała, że w skutek kolizji drogowej z dnia 31 października 2014 r. uszkodzony został pojazd marki M. (...) o nr rej. (...) należący do poszkodowanego B. K.. Ubezpieczycielem odpowiedzialności cywilnej sprawcy szkody jest pozwana. Poszkodowany na podstawie umowy najmu wynajął od powódki samochód zastępczy za cenę 160 zł netto tj. 196,80 zł brutto za każdą dobę najmu przez czas trwania naprawy pojazdu. Pojazd był wynajmowany przez poszkodowanego w okresie od dnia 3 grudnia 2014 r. do dni 10 grudnia 2014 r. Powódka ponadto wskazała, że poszkodowany przelał na jej rzecz wierzytelność przysługującą mu wobec pozwanej z tytułu zwrotu kosztów wynajmu tegoż pojazdu, na podstawie umowy cesji wierzytelności z 3 grudnia 2014 r. Dnia 18 grudnia 2014 powódka wystawiła na rzecz poszkodowanego fakturę VAT w kwocie 1.574,40 zł brutto tytułem najmu samochodu zastępczego. Pismem z dnia 27 lipca 2015 r. powódka wezwała pozwaną do zapłaty.

W dniu 10 marca 2017 roku Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy wydał w sprawie VI GNc 231/17 nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

Pozwana (...) S.A. z siedzibą w W., wniosła sprzeciw od nakazu zapłaty, wnosząc o odrzucenie pozwu w oparciu o art. 199 § 1 pkt 2 k.p.c. oraz o zasądzenie kosztów postępowania. Pozwana z ostrożności procesowej wniosła również o oddalenie powództwa w całości.

W uzasadnieniu pozwana wskazała, że pomiędzy stronami o to samo roszczenie toczyła się sprawa, która została zakończona prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Tychach Wydziału VI Gospodarczego z dnia 18 października 2016 r. o sygn. akt VI 1112/15/1. Pozwana wskazała również, że kwestionuje roszczenie powoda co do zasady jaki i co od wysokości. Pozwana podniosła, że nie jest legitymowana biernie do występowania w charakterze pozwanej, ponieważ szkoda z dnia 31 października 2014 r. pierwotnie została zgłoszona przez poszkodowanego w (...).S.A. w ramach ubezpieczenia autocasco. Jak również wynika z dołączonej od pozwu umowy cesji wierzytelność cedent B. K. oświadczył, że wierzytelność w zakresie zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego w (...) sp. z o.o. w Ś. przysługuje mu wobec (...) S.A. Ponadto w oświadczeniu co do zasadności najmu auta zastępczego oraz w oświadczeniu poszkodowanego o danych sprawcy kolizji wskazano, że sprawca kolizji posiada ubezpieczenie OC w (...) S.A. Pozwana podniosła również, że wytoczone powództwo jest przedwczesne, gdyż pozwana nie dała postaw do wniesienia przedmiotowego powództwa. Ponadto pozwana wskazała, że pomiędzy stronami sporna pozostaje również zasadność wynajmu pojazdu zastępczego, okres najmu oraz przyjęta dobowa stawka najmu.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Dnia 31 października 2014 r. w wyniku kolizji z pojazdem marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...) uszkodzony został pojazd marki M. (...) o nr rej. (...) należący do poszkodowanego B. K.. Ubezpieczycielem odpowiedzialności cywilnej sprawcy szkody jest pozwana.

Dowód: akta szkody na płycie CD (k. 77a), odpowiedź z (...) (k. 9), oświadczeni (k. 17), mail (k. 23).

Poszkodowany B. K. na czas naprawy uszkodzonego samochodu wynajął od strony powodowej samochód zastępczy marki C. (...). Strony ustaliły, że dobowa stawka z tytułu najmu w kwocie 196,80 zł brutto. Załącznikiem do umowy najmu była umowa cesji wierzytelność zgodnie, z którą cedent przelał na cesjonariusza swoją wierzytelność – prawo do dochodzenia zwrotu kosztów najmu samochodu zastępczego od (...) S.A. w W. w związku ze szkodą z dnia 31 października 2014 r. Przyjęcie uszkodzonego pojazdu do warsztatu naprawczego nastąpiło dnia 3 grudnia 2014 r. i tego też dnia złożono zamówienie na części konieczne do naprawy. Dnia 8 grudnia 2014 r. warsztat naprawczy otrzymał zamówione części. Dnia 10 grudnia 2014 zakończono naprawę pojazdu oraz nastąpił odbiór pojazdu przez poszkodowanego. Samochód zastępczy był wynajmowany w okresie od 3 grudnia 2014 r. do 10 grudnia 2014 r. Poszkodowany nie dysponował innym pojazdem którym mógłby zastąpić pojazd uszkodzony. Pojazd był niezbędny poszkodowanemu do dojazdów od pracy.

Dowód: historia naprawy pojazdu (k. 20), umowa najmu pojazdu (k. 11-13), protokół zdawczo-odbiorczy (k.14), oświadczenia (k. 15, 16), umowa cesji (k. 18).

W dniu 18 grudnia 2014 r. powódka wystawiła na rzecz poszkodowanego fakturę VAT na kwotę 1.574,40 zł tytułem wynajmu samochodu zastępczego marki C. (...) przez okres 8 dni.

Dowód: faktury VAT (k. 19).

Pozwana uznała swoją odpowiedzialność co do zasady, przyznając decyzją z dnia 31 marca 2015 r. odszkodowanie za naprawę samochodu z OC sprawcy, ubezpieczonego u pozwanej, w kwocie 2.422,44 zł, które nakazało wypłacić do (...) S.A. w W..

Dowód : decyzja z dnia 31.03.2015 r. z akt szkodowych na CD ( k. 77a ).

Wezwaniem do zapłaty z dnia 27 lipca 2015 r. powódka wezwała pozwaną do zapłaty kwoty 1.574,40 zł. Pismami z dnia 17 sierpnia 2015 r. oraz 22 grudnia 2015 r. pozwana oświadczyła, że brak jest podstaw do przyjęcia przez pozwaną odpowiedzialności cywilnej za przedmiotową szkodę.

Dowód: wezwanie od zapłaty (k. 24-25), pismo przewodnie (k. 20), potwierdzenie odbioru (k. 21-22), potwierdzenie nadania (k. 26), pismo z dnia 22 grudnia 2015 r. (k. 27-28), pismo z dnia 17 sierpnia 2015 r. (k. 29-30).

Uzasadniona dobowa stawka najmu samochodu zastępczego należącego do klasy B wynosi w niniejszej sprawie 196,80 zł brutto.

Dowód: cenniki (k. 31-34, 63-73).

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Tychach Wydziału VI Gospodarczego z dnia 18 października 2016 r. o sygn. akt VI 1112/15/1 oddalono powództwo (...) sp. z o.o. w Ś. przeciwko (...) S.A. w W.. W uzasadnieniu wyroku wskazano, że powództwo zostało oddalone z uwagi na brak legitymacji biernej pozwanej pozwanej ponieważ z przedłożonej do akt sprawy umowy cesji wynikało, że powódka nabyła od poszkodowanego B. K. wierzytelność w postaci odszkodowania za najem pojazdu zastępczego wobec (...) S.A./ (...) a nie wobec pozwanej.

Dowód: wyrok Sądu Rejonowego w Tychach Wydziału VI Gospodarczego z dnia 18 października 2016 r. o sygn. akt GC VI 1112/15/1 wraz z uzasadnieniem (akta - w załączeniu do akt).

Poczynione w sprawie ustalenia faktyczne oparto o dokumenty, które pod względem treści i formy nie budziły wątpliwości, a ich moc dowodowa nie została przez strony skutecznie podważona. Sąd uznał za wiarygodne dokumenty, których autentyczności jak i treści nie kwestionowała żadna ze stron.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo wytoczone w niniejszej sprawie zasługiwało na uwzględnienie.

W niniejszej sprawie w pierwszej kolejności należało rozważyć zarzut powagi rzeczy osądzonej.

Zgodnie z art. 199 § 1 pkt. k.p.c. Sąd odrzuci pozew jeżeli o to samo roszczenie pomiędzy tymi samymi stronami sprawa jest w toku albo została już prawomocnie osądzona.

Pozwana w sprzeciwie podniosła, że pomiędzy stronami o to samo roszczenie toczyła się sprawa, która został zakończona prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Tychach Wydziału VI Gospodarczego z dnia 18 października 2016 r. o sygn. akt VI GC 1112/15/1.

Jak wskazał Sąd Najwyższy w Wyroku z dnia 14 marca 2012 r. (sygn. akt II CSK 304/11) o wystąpieniu stanu powagi rzecz osądzonej rozstrzyga nie tylko tożsamość stron, występujących w obu procesach, ale równocześnie tożsamość podstawy faktycznej i prawnej rozstrzygnięcia. Dopiero kumulacja wszystkich tych przesłanek przesądza o kwalifikacji stanu jako res iudicata.

W uzasadnieniu wyroku Sądu Rejonowego w Tychach Wydziału VI Gospodarczego z dnia 18 października 2016 r. o sygn. akt VI 1112/15/1 wskazano, że powództwo zostało oddalone z uwagi na brak legitymacji czynnej powódki ponieważ z przedłożonej do akt sprawy umowy cesji wynikało, że powódka nabyła od poszkodowanego B. K. wierzytelność w postaci odszkodowania za najem pojazdu zastępczego wobec (...) S.A./ (...) a nie wobec pozwanej.

Zatem w niniejszym postepowaniu nie zachodzi tożsamość podstawy prawnej, gdyż w postępowaniu o sygn. akt VI GC 1112/15/1 swoją legitymację powódka wywodziła z innej umowy cesji niż przedłożona w niniejszym postępowaniu. Do niniejszego pozwu dołączono umowę cesji mówiąca o przelaniu wierzytelności poszkodowanego i w zakresie kosztów najmu samochodu zastępczego należnych od (...) S.A. z siedzibą w W.. Podstawa prawna i faktyczna niniejszego postępowania jest inna, ze względu na inną cesję. Wobec powyższego Sąd uznał za bezzasadny w niniejszym postępowaniu zarzut powagi rzeczy osądzonej.

Pozwana podniosła, że nie jest legitymowana biernie do występowania w charakterze pozwanej.

Zgodnie z informacją z Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego pojazd o numerze rejestracyjnym (...) na dzień 31 października 2014 r. posiadł ubezpieczenie OC w ruchu krajowym w (...) S.A. z siedzibą w W.. Ponadto pozwana uznała swoją odpowiedzialność co do zasady przyznając decyzją z dnia 31 marca 2015 r. odszkodowanie w kwocie 2.422,44 zł. Decyzją tą zleciła wypłatę odszkodowania na rzecz (...) S.A. w W..

Pozwana wskazała również, że szkoda z dnia 31 października 2014 r. pierwotnie została zgłoszona przez poszkodowanego w (...).S.A. w ramach ubezpieczenia autocasco. Pozwana podniosła również, że z dołączonej od pozwu umowy cesji wierzytelności wynika, ze cedent B. K. oświadczył, iż wierzytelność w zakresie zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego w (...) sp. z o.o. w Ś. przysługuje mu wobec (...) S.A.

Należy wskazać, że okoliczność zgłoszenia przez poszkodowanego szkody w (...).S.A. w ramach ubezpieczenia autocasco nie ma wpływu na fakt odpowiedzialności pozwanej z tytułu OC sprawcy wypadku.

W dalszej kolejności należy wskazać, że wbrew twierdzeniom strony pozwanej w umowie zawartej dnia 3 grudnia 2014 r. wskazano, że cedent przelał na cesjonariusza swoją wierzytelność – prawo do dochodzenia zwrotu kosztów najmu samochodu zastępczego od (...) S.A w W. w związku ze szkodą z dnia 31 października 2014 r.

Podnieść należy, że w myśl obowiązujących przepisów kodeksu cywilnego wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania (art. 509 § 1 k.c.). Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki (art. 509 § 2 k.c.). Celem i skutkiem przelewu wierzytelności jest przejście na nabywcę ogółu uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki go wiązał z dłużnikiem. W takim wypadku stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie, a zmienia się osoba uczestnicząca w nim po stronie wierzyciela. W razie podjęcia kroków celem wyegzekwowania należności, warunkiem otrzymania należności przez nabywcę wierzytelności jest udowodnienie, że takie prawo przysługiwało pierwotnemu wierzycielowi. Zatem w ocenie Sądu powódka w należyty sposób wykazała, iż skutecznie nabyła przedmiotową wierzytelność od poszkodowanej.

Należy również wskazać, że błędne wskazanie ubezpieczyciela sprawcy kolizji w oświadczeniu poszkodowanego co do zasadności najmu oraz w oświadczeniu poszkodowanego o danych sprawcy kolizji nie mają wpływu na kwestię legitymacji biernej strony pozwanej.

W niniejszym postępowaniu zastosowanie znajdują przepisy odpowiedzialności deliktowej z art. 415 k.c., do której przesłanek należą zdarzenie, z którym system prawny wiąże odpowiedzialność na określonej zasadzie, oraz szkoda i związek przyczynowy między owym zdarzeniem, a szkodą. Przy ustalaniu odpowiedzialności z tytułu czynów niedozwolonych znajdują zastosowanie przepisy ogólne dotyczące związku przyczynowego, szkody i sposobów jej naprawienia (art. 361-363 k.c.).

Z kolei zgodnie z art. 436 § 1 k.c. odpowiedzialność przewidzianą w artykule 435 § 1 k.c. ponosi również samoistny posiadacz mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody. Jednocześnie zgodnie z § 2 w razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody wymienione osoby mogą wzajemnie żądać naprawienia poniesionych szkód tylko na zasadach ogólnych. Również tylko na zasadach ogólnych osoby te są odpowiedzialne za szkody wyrządzone tym, których przewożą z grzeczności. Zgodnie z art. 435 § 1 k.c. prowadzący na własny rachunek przedsiębiorstwo lub zakład wprawiany w ruch za pomocą sił przyrody (pary, gazu, elektryczności, paliw płynnych itp.) ponosi odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu, wyrządzoną komukolwiek przez ruch przedsiębiorstwa lub zakładu, chyba że szkoda nastąpiła wskutek siły wyższej albo wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą nie ponosi odpowiedzialności.

W myśl art. 361 § 1 i 2 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Przesłankami odpowiedzialności jest łączne wykazanie trzech przesłanek: zachowanie sprawcy szkody, powstanie szkody w majątku poszkodowanego oraz adekwatny związek przyczynowy pomiędzy zachowaniem a szkodą.

Zgodnie z art. 822 §1 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem, których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Przy tym §4 cytowanego przepisu przewiduje, że uprawniony do odszkodowania może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. 2013.392 ze zm.), umowa ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej obejmuje odpowiedzialność cywilną podmiotu objętego obowiązkiem ubezpieczenia za szkody wyrządzone czynem niedozwolonym oraz wynikłe z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, o ile nie sprzeciwia się to ustawie lub właściwości (naturze) danego rodzaju stosunków.

Na podstawie art. 34 ust. 1 powołanej ustawy można ustalić, że z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia. Podobnie jak w przypadku wszystkich rodzajów ubezpieczeń OC, zakres odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń za powstałą szkodę jest uzależniony od zakresu odpowiedzialności ubezpieczonego - posiadacza lub kierującego pojazdem. Zakład ubezpieczeń zamiast niego naprawia wyrządzone szkody. Odszkodowanie ubezpieczeniowe ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem. Jego wysokość (o ile nie przekracza kwoty sumy gwarancyjnej) winna odpowiadać wysokości odszkodowania należnego od ubezpieczonego na podstawie ogólnych zasad odpowiedzialności, zgodnie z zasadą pełnego odszkodowania. Poszkodowany jest uprawniony do odszkodowania w pełni pokrywającego szkodę wyrządzoną ruchem pojazdu mechanicznego. Obejmuje ono zarówno straty, jak i korzyści, które poszkodowany mógłby osiągnąć, gdyby nie wyrządzono mu szkody. Nie ma również znaczenia, czy jest to wywołana wypadkiem pojazdu mechanicznego szkoda na osobie (uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia lub śmierć) czy też szkoda na mieniu (utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia).

W toku procesu strona powodowa wykazała zasadność najmu samochodu zastępczego za pomocą przedłożonego oświadczenia, w którym poszkodowany oświadczył, że nie dysponował innym pojazdem, którym mógłby zastąpić pojazd uszkodzony. Ponadto poszkodowany oświadczył, że pojazd był mu niezbędny do dojazdów do pracy. Dodać należy, iż przywrócenie możliwości korzystania z samochodu nie następuję przez korzystanie ze środków komunikacji zbiorowej, a może być niejako odtworzone poprzez korzystanie z wynajętego samochodu zastępczego. Nadto zauważyć trzeba, że w obecnych czasach samochód jest rzeczą używaną w codziennym życiu, korzystanie z niego nie jest obecnie objawem luksusu, a rzeczą typową.

Sąd nie mógł zgodzić się z zarzutem pozwanej, tj. co do kwestionowania wysokości stawki dobowej za wynajem pojazdu zastępczego przyjętej przez powódkę. Z dokumentów zgromadzonych w sprawie w sposób oczywisty wynika, iż przyjęta przez powódkę stawka za wynajęcie pojazdu zastępczego marki C. (...) należącego do klasy B tj. 196,80 zł brutto odpowiadała stawkom stosowanym na rynku lokalnym właściwym dla miejsca zamieszkania strony poszkodowanej. Potwierdzają to liczne cenniki wynajmu dołączone jako dowody w sprawie.

Należy również wyjaśnić, iż przyjęcie cen przeciętnych dla określenia wysokości przysługującego poszkodowanemu odszkodowania, niezależenie od samej metody ich wyliczania, która może być zróżnicowana, nie kompensowałyby poniesionej przez poszkodowanego szkody, gdyby ceny przyjęte u danego przedsiębiorcy (którego przedmiotem działalności gospodarczej jest wynajem pojazdów) byłyby wyższe od przeciętnych. Nadto Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 25 kwietnia 2002 r. (sygn. akt. I CKN 1466/99) stwierdził, iż poszkodowany nie ma obowiązku poszukiwania podmiotów, które oferują swoje usługi w tymże zakresie najtaniej. Tym samym przyjęcie przez pozwaną tezy jakoby stawka 196,80 zł brutto za najem pojazdu klasy B były w powyższej sprawie zawyżone, w żaden sposób nie mogła się ostać. Zważyć należy, że zastosowana przez powódkę stawka mieściła się w granicach stawek stosowanych przez podmioty wynajmujące pojazdy zastępcze w tej klasie tj. klasie B przez podmioty rynku lokalnym (woj. (...)). Zaznaczyć należy, że wynika wprost z umowy najmu podpisaną przez poszkodowanego.

W niniejszym postępowaniu Sąd uznał, wbrew stanowisku zawartemu przez pozwaną w treści sprzeciwu, że przedłożony w sprawie dokument prywatny w postaci historii naprawy pojazdu jest wiarygodnym dowodem dla wykazania zasadności okresu najmu.

Zgodnie z przedłożoną historią szkody przyjęcie uszkodzonego pojazdu nastąpiło dnia 3 grudnia 2014 r. i tego też dnia złożono zamówienie na części konieczne od naprawy. Dnia 8 grudnia 2014 r. warsztat naprawczy otrzymał zamówione części. Dnia 10 grudnia 2014 zakończono naprawę pojazdu oraz nastąpił odbiór pojazdu przez poszkodowanego. Wobec powyższego w ocenie Sądu uzasadnionym był najem pojazdu zastępczego w okresie od 3 grudnia 2014 r. do 10 grudnia 2014 r. Warto nadmienić, iż w przypadku definitywnej utraty rzeczy odszkodowanie przysługuje za okres od jej utraty do uzyskania odszkodowania (zwrotu innego przedmiotu), a w przypadku utraty czasowej - do chwili odzyskania rzeczywistej możliwości korzystania z niej. (por. uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z 17 listopada 2011 r., III CZP 5/11). Zatem zarzut pozwanej w zakresie kwestionowania okresu najmu samochodu zastępczego w żaden sposób nie mógł się ostać. Z przebiegu postępowania likwidacyjnego, wynika, że nie był on w sposób nieuzasadniony przedłużany i należy stwierdzić, że okres najmu był ściśle powiązany z powstałą szkodą oraz jej naprawą.

Odnośnie podnoszonego przez stronę pozwaną zarzutu przedwczesności powództwa należy wskazać, że strona pozwana dysponowała niezbędną do przeprowadzenia postępowania likwidacyjnego dokumentacją jednak nie wypłaciła stosownego odszkodowania z tytułu zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego. Ponadto pozwana pomimo wezwania pozwanej do zapłaty z dnia 27 lipca 2015 r., nie dokonała zapłaty należnego odszkodowania. Wobec powyższego w ocenie Sądu nie można uznać pozwu wniesionego dnia 5 grudnia 2016 roku za przedwczesny.

Zatem biorąc pod uwagę wyżej poczynione rozważania, Sąd uznał dochodzone przez powoda roszczenie za zasadne i w związku z tym w punkcie 1 wyroku zasądzono od pozwanej na rzecz powódki kwotę 1.574,40 zł.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 k.c. w zw. z art. 817 k.c. Zgodnie z art. 817 § 1 k.c. ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku. Jak wynika z § 2 gdyby wyjaśnienie w powyższym terminie okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności ubezpieczyciela albo wysokości świadczenia okazało się niemożliwe, świadczenie powinno być spełnione w ciągu 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe. Powód domagał się odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 5 grudnia 2016 roku do dnia zapłaty, a żądanie to pozostawało uzasadnione w świetle powołanych przepisów.

O kosztach postępowania orzeczono w punkcie 2 wyroku na podstawie art. 98 i 99 k.p.c. zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Na łączną kwotę kosztów postępowania strony powodowej złożyły się kwoty: 79 zł tytułem opłaty od pozwu, 17 zł tytułem opłaty od pełnomocnictwa, 900 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego ustalona zgodnie z § 2 pkt. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych co daje łączną kwotę 996 zł.

SSR Jolanta Brzęk