Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Tychach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 listopada 2016 r.

Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Jolanta Brzęk

Protokolant: st. sekr. sądowy Aleksandra Nyga

po rozpoznaniu w dniu 22 listopada 2016 r. w Tychach

na rozprawie

sprawy z powództwa: (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością

w K.

przeciwko: (...) S.A. w W.

o zapłatę

1)  zasądza od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powoda (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w K. kwotę 836,40 zł (osiemset trzydzieści sześć złotych czterdzieści groszy) z odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 24 lutego 2015 r. do dnia zapłaty;

2)  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 419 zł (czterysta dziewiętnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSR Jolanta Brzęk

Sygn. akt VI GC 581/16/3

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 10 marca 2016 roku (data stempla pocztowego) powódka (...) Sp. z o.o. w K. wniosła o zasądzenie od pozwanej (...) S.A. w W. kwoty 836,40 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 24 lutego 2015 roku do dnia zapłaty i kosztami postępowania.

W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, że na skutek kolizji drogowej z dnia 18 stycznia 2016 r. został uszkodzony samochód osobowy marki B. (...) o nr rej. (...) – użytkowany przez M. K.. Sprawcą wypadku był właściciel pojazdu posiadający polisę OC u pozwanej (...) S.A. w W.. Powódka wskazała, że na czas likwidacji przedmiotowej szkody, tj. od dnia 1 lutego 2016 r. do dnia 8 lutego 2016 r. (łącznie 8 dni), poszkodowany wynajął pojazd zastępczy tożsamej klasy w stosunku do pojazdu uszkodzonego. Po zakończonej umowie najmu pojazdu zastępczego i jego zwrocie, powódka wystawiła poszkodowanemu fakturę VAT o nr (...) z dnia 16 lutego 2016 r. na kwotę łączną 1 672,00 zł brutto. Powódka dalej wyjaśniła, że poszkodowany przeniósł na jej rzecz poprzez umowę przelewu wierzytelności przysługująca mu od pozwanej wierzytelność o zapłatę kosztów najmu pojazdu zastępczego. Powódka przesłała pozwanej pełną dokumentację. Pozwana dokonała wypłaty odszkodowania w wysokości 836,40 zł brutto. Pozwana dokonała weryfikacji kwoty dobowej stawki wynajmu pojazdu zastępczego (klasa C) z 209,10 zł brutto (170,00 zł netto) do 85,00 zł netto

W dniu 12 maja 2016 roku Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy wydał w sprawie VI GNc 692/16/5 nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, w którym zasądził zgodnie z żądaniem pozwu.

W przepisanym terminie pozwana (...) S.A. w W. wniosła sprzeciw od nakazu zapłaty zaskarżając go w całości, wnosząc o oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów postępowania.

Pozwana nie kwestionowała swojej odpowiedzialności za skutki zdarzenia, do którego doszło w dniu 18.01.2016 r. Pozwana wskazała, iż przedmiotem roszczeń objętych pozwem jest kwota stanowiąca równowartość odszkodowania za najem pojazdu zastępczego wykraczająca ponad kwotę przyznaną przez pozwaną z tego tytułu w postępowania likwidacyjnym, tj. 836,40 zł. Pozwana podtrzymała swoje stanowisko wyrażone w toku postępowania likwidacyjnego, iż uzasadnioną stawką za dobę najmu pojazdu zastępczego należącego do klasy C była stawka 85,00 zł netto. Pozwana podniosła, że przyjęta przez powódkę stawka w wysokości 170,00 zł netto jest wygórowana.

Sąd ustalił, co następuję:

W dniu 18 stycznia 2016 roku samochód osobowy marki B. (...) o nr rej. (...) - użytkowany przez M. K. - uległ uszkodzeniu w wyniku kolizji drogowej. Ubezpieczycielem od odpowiedzialności cywilnej sprawcy kolizji drogowej była pozwana. Poszkodowany w dniu 1 lutego 2016 r. zawarł z powódką umowę najmu pojazdu zastępczego marki T. (...). Pojazd był wynajmowany przez poszkodowanego w okresie od dnia 1 lutego 2016 r. do dnia 8 lutego 2016 r., przy czym opłata za wynajem samochodu w okresie 8 dni została udokumentowana fakturą VAT o nr (...) z dnia 16 lutego 2016 r. na kwotę 1 672,00 zł brutto (170,00 zł netto x 8 dni najmu). Powódka zgłosiła pozwanej roszczenie o zapłatę kosztów najmu pojazdu zastępczego. Pozwana dokonała wypłaty odszkodowania w wysokości 836,40 zł brutto. Pozwana dokonała weryfikacji kwoty dobowej stawki wynajmu pojazdu zastępczego (klasa C) z 209,10 zł brutto (170,00 zł netto) do 85,00 zł netto.

Dowód: oświadczenie sprawcy (k.13,14,15), umowa wynajmu pojazdu zastępczego (k.16-17), oświadczenie o konieczności najmu (k.25), oświadczenie o długości trwania najmu (k.26), karta kontrolna (k.27), faktura (k.28,59), pismo przewodnie o zapłatę (k.29), decyzja pozwanej (k.30,31,57,58,60)

W dniu 8 lutego 2016 roku, powódka (...) Sp. z o.o. w K. w drodze umowy przelewu wierzytelności nabyła od poszkodowanego M. K. wierzytelność w zakresie zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego wraz z wszystkim związanymi z nią prawami, w tym roszczeniami o zaległe odsetki przypadającym mu od pozwanej.

Dowód: umowa przelewu wierzytelności (k.18), pełnomocnictwo (k.19), załącznik nr II (k.20), ksero dowodu (k.21-24).

Dobowa stawka za wynajęcie pojazdu zastępczego T. (...) należącego do klasy C tj. 170,00 zł netto przyjęta przez powódkę mieściła się w zakresie stawek stosowanych przez inne podmioty zajmujące się profesjonalnym wynajmem samochodów na rynku lokalnym.

Dowód: cenniki (k.32-35, 61-69, 79-81v).

Powyższe ustalenia poczynione zostały w oparciu o powołane dowody z dokumentów, które Sąd uznał za wiarygodne w całości. Należy podkreślić, że powołana dokumentacja pomimo iż pochodziła z różnych źródeł przedstawiała spójny obraz przebiegu wydarzeń, który był prawdopodobny w świetle zasad logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo wytoczone w niniejszej sprawie przez (...) Sp. z o.o. w K. przeciwko (...) Zakład (...) w W. zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Podstawą prawną roszczenia powódki jest art. 509 k.c. zgodnie z którym wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Odpowiedzialność odszkodowawcza pozwanego znajduje podstawę w przepisach ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. 2003 r. Nr 124, poz. 1152 ze zm.) oraz normach art. 415 k.c., 436 § 2 k.c. i art. 822 k.c. Przy czym przepis art. 19 przywołanej ustawy o ubezpieczeniach, analogicznie do treści art. 822§ 4 k.c. przyznaje poszkodowanemu roszczenie bezpośrednio od ubezpieczyciela odpowiadającego z tytułu umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej sprawcy.

Stosownie do treści art. 361 § 1 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła, a naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Przesłankami odpowiedzialności jest łączne wykazanie trzech przesłanek: zachowanie sprawcy szkody, powstanie szkody w majątku poszkodowanego oraz adekwatny związek przyczynowy pomiędzy zachowaniem a szkodą. Pozwana nie kwestionowała, że doszło do wypadku objętego umową ubezpieczenia w okresie ochrony ubezpieczeniowej oraz że pomiędzy tym zdarzeniem, a zaistniałą szkodą istnieje związek przyczynowo-skutkowy.

Zgodnie z art. 822 §1 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem, których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Przy tym §4 cytowanego przepisu przewiduje, że uprawniony do odszkodowania może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń. W przedmiotowej sprawie nie było przedmiotem sporu, że doszło do zdarzenia objętego ochroną ubezpieczeniową, skutkującego obowiązkiem wypłaty przez pozwaną odszkodowania.

Spornym pomiędzy stronami natomiast okazała się uzasadniona wysokość stawki dobowej za najem pojazdu zastępczego.

Sąd po analizie materiału zgromadzonego w sprawie nie mógł zgodzić się z zarzutem pozwanej, co do kwestionowania wysokości stawki dobowej za wynajem pojazdu zastępczego. Z dokumentów zgromadzonych w sprawie w sposób oczywisty wynika, iż przyjęta przez powódkę stawka za wynajęcie pojazdu zastępczego (należący do klasy C) tj. 170,00 zł netto odpowiadała stawkom stosowanym na rynku lokalnym właściwym dla miejsca zamieszkania strony poszkodowanej. Potwierdzają to liczne cenniki wynajmu dołączone jako dowody w sprawie.

Nie sposób zgodzić się z twierdzeniami pozwanej jakoby stawka w wysokości 170,00 zł netto wskazana przez powódkę była zawyżona.

W ocenie Sądu dla wykazania wysokości stawek wynajmu pojazdów zastępczych funkcjonujących na rynku wystarczający jest bowiem fakt istnienia takich ofert, a skoro takowe funkcjonują na rynku, to oznacza, że potencjalni nabywcy są skłonni uiszczać ceny w takiej wysokości za najem pojazdu.

Zastosowana przez powódkę stawka czynszu najmu pojazdu zastępczego była bez wątpienia stawką rynkową i nie odbiegała w sposób znaczący od pozostałych, a już na pewno nie była stawką najwyższą. Nadto nie bez znaczenia jest również fakt, że wynajęty na czas trwania naprawy pojazd zastępczy został dostarczony poszkodowanemu, jak i od niego odebrany i to bez dodatkowych opłat. Poszkodowany nie był również obarczany żadną kaucją/depozytem za najem, ani też opłatą za ponad normatywny przebieg. Jest to ważne z punktu widzenia oceny oferty.

Należ również wskazać, ze pozwana mogła również zaproponować poszkodowanemu wynajęcie pojazdu zastępczego lub też zasugerować źródła wynajmu pojazdu zastępczego oceniane przez siebie jako korzystne co do jakości i ceny tej usługi. Pozwana natomiast przyjęła postawę bierną i nie podjęła żadnych działań w tym zakresie.

Zatem w ocenie Sądu dokonana przez pozwaną korekta nie znajduje odzwierciedlenia w zasadzie pełnego odszkodowania. Należy również wyjaśnić, iż przyjęcie cen przeciętnych dla określenia wysokości przysługującego poszkodowanemu odszkodowania, niezależenie od samej metody ich wyliczania, która może być zróżnicowana, nie kompensowałyby poniesionej przez poszkodowanego szkody, gdyby ceny przyjęte u danego przedsiębiorcy (którego przedmiotem działalności gospodarczej jest wynajem pojazdów) byłyby wyższe od przeciętnych. Nadto Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 25 kwietnia 2002 r. (sygn. akt. I CKN 1466/99) stwierdził, iż poszkodowany nie ma obowiązku poszukiwania podmiotów, które oferują swoje usługi w tymże zakresie najtaniej. Tym samym przyjęcie przez pozwaną tezy jakoby stawka 170,00 zł netto za najem pojazdu klasy C nie była w powyższej sprawie uzasadniona w żaden sposób nie mogła się ostać zważywszy na fakt, że zastosowana przez powódkę stawka jak najbardziej mieściła się w granicach stawek średnich stosowanych przez podmioty wynajmujące pojazdy zastępcze w tej klasie tj. klasie C na rynku lokalnym (woj. (...)).

Należy również zauważyć, że z art. 6 k.c. płynie wniosek, że prawa podmiotowe mogą być skutecznie dochodzone o tyle, o ile strona jest w stanie przekonać sąd co do faktów, z których wyprowadza korzystne dla siebie twierdzenia. W ocenie Sądu pozwana nie sprostała dyspozycji przywołanego art. 6 k.c. W żaden sposób nie wykazała, że stawka w wysokości 170,00 netto za dobę najmu pojazdu zastępczego (klasa C) była stawką wygórowaną.

Pozwana kwestionując stawkę przyjętą przez powódkę mogła również w tym zakresie zawnioskować o dowód z opinii biegłego, czego jednak nie uczyniła.

Zatem mając powyższe na uwadze Sąd przyjął, że uzasadniony okres wynajmu samochodu zastępczego przez poszkodowanego wyniósł 8 dni, przy stawce 170,00 zł netto + 23 VAT za dobę najmu pojazdu zastępczego. Tym samym należne powódce odszkodowanie z tyt. zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego wyniosło 1 672,80 zł brutto. Mając jednakże na uwadze, że pozwana zapłaciła powódce z tego tytułu kwotę 836,40 zł brutto pozostałe należne powódce odszkodowanie wynosi 836,40 zł brutto.

Kwota ta podlegała więc zasądzeniu na podstawie art. 822 § 1 k.c. , 361 § 1 k.c. w zw. z art. 509 § 1 k.c. o czym Sąd orzekł w pkt 1 wyroku.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art . 481 § 1 k.p.c. w zw. z art. 817 k.c.

Powódka domagała się odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 24 lutego 2015 roku do dnia zapłaty, a żądanie to pozostawało uzasadnione w świetle powołanych przepisów.

O kosztach postępowania orzeczono w punkcie 2 wyroku na podstawie art. 98 i 99 k.p.c. zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Na łączną kwotę kosztów postępowania złożyły się kwoty: 42,00 złotych tytułem opłaty od pozwu, 17,00 zł tytułem opłaty od pełnomocnictwa, 360,00 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego ustalona zgodnie z §6 pkt. 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie(Dz.U. z 2015 roku, poz. 1800), co daje łączną kwotę 419,00 zł.

SSR Jolanta Brzęk