Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Tychach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 kwietnia 2016 r.

Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Jolanta Brzęk

Protokolant: st. sekr. sądowy Aleksandra Nyga

po rozpoznaniu w dniu 29 marca 2016 r. w Tychach

na rozprawie

sprawy z powództwa:(...) S. & W. Sp.j. w (...)

przeciwko: (...) S.A. w W.

o zapłatę

1)  zasądza od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powoda (...) S. & W. Sp.j. w (...) kwotę 7 978,05 zł (siedem tysięcy dziewięćset siedemdziesiąt osiem złotych pięć groszy) z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 29 września 2013 r. do dnia zapłaty;

2)  umarza postępowanie w pozostałym zakresie;

3)  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1 508,94 zł (jeden tysiąc pięćset osiem złotych dziewięćdziesiąt cztery grosze) tytułem stosunkowego rozdzielenia kosztów procesu.

SSR Jolanta Brzęk

Sygn. akt VI GC 369/15/3

UZASADNIENIE

Powódka (...) (...) spółka jawna wystąpiła przeciwko (...) S.A. z siedzibą w W. z pozwem o zapłatę kwoty 8.716,05 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 27 września 2013 r. do dnia zapłaty oraz kwoty 2.161,34 zł tytułem skapitalizowanych odsetek ustawowych liczonych od dnia 27 września 2013 r. do dnia 20 kwietnia 2015 r. oraz dalszych odsetek ustawowych od kwoty 2.161,34 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty wraz z kosztami procesu – opłaty sądowej od pozwu, kosztami opłaty od pełnomocnictwa, w tym kosztami zastępstwa procesowego, zgodnie z żądaniem sprecyzowanym w piśmie z dnia 20 kwietnia 2015 r.

W uzasadnieniu powódka wskazała, że w dniu 17 kwietnia 2013 r. samochód osobowy marki V. (...) nr rej. (...) stanowiący własność K. K. został uszkodzony w wyniku kolizji drogowej. Ubezpieczycielem odpowiedzialności cywilnej sprawcy szkody jest pozwany. Powódka zawarła z poszkodowaną umowę z dnia 23 kwietnia 2013 r. dotyczącą najmu pojazdu zastępczego marki V. (...) nr rej. (...), gdyż samochód był poszkodowanej niezbędny do prowadzenia działalności gospodarczej. Pojazd był wynajmowany przez poszkodowaną od dnia 23 kwietnia 2013 r. do dnia 21 czerwca 2013 r. i był samochodem klasy niższej niż uszkodzony. Opłata za wynajem samochodu została udokumentowana fakturą VAT nr (...) na kwotę 13776 zł brutto. W dniu 2 sierpnia 2013 r. powódka nabyła od poszkodowanej wierzytelność w drodze umowy cesji wierzytelności, przysługującą wobec pozwanego. W dniu 26 września 2013 r. pozwany wydał decyzję o wypłacie częściowej odszkodowania, tj. wypłacie kwoty 3960 zł brutto z uwagi na korektę czasu najmu pojazdu do 18 dni oraz korektę stawki do 219,99 zł brutto. Pismem z dnia 15 października 2013 r. powódka odwołała się od decyzji pozwanego, a decyzją z dnia 15 listopada 2013 r. pozwany dopłacił powódce kwotę 1099,95 zł uznając za uzasadniony okres najmu w ilości 23 dni przy stawce dobowej w wysokości 219,99 zł brutto.

Pozwany (...) S.A. z siedzibą w W. w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie kosztów postępowania.

W uzasadnieniu pozwany wskazał, że przyjął na siebie odpowiedzialność za skutki zdarzenia drogowego i po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego wypłacił powódce należne jej koszty wynajmu pojazdu zastępczego za 23 dni w łącznej wysokości 5.059,95 zł, weryfikując jednocześnie stawkę najmu do 220 zł brutto. Poza zakresem świadczenia pozostaje natomiast dochodzona należność główna w wysokości 8.716,05 zł stanowiąca koszt wynajęcia samochodu zastępczego w okresie pozostałych 33 dni. Nadto pozwany nie znajduje podstaw do uznania roszczenia powódki w zakresie odsetek skapitalizowanych w wysokości 2.161,34 zł. Pozwany wskazał, że uznał za zasadny okres najmu pojazdu od dnia 23 kwietnia 2013 r. do dnia 16 maja 2013 r., uwzględniając w tym 10 dni technologicznego czasu niezbędnego na przeprowadzenie naprawy oraz 2 dni organizacyjne, a także 2 dni wolne od pracy. Poniesienie dodatkowych kosztów nie stanowi normalnego następstwa zdarzenia i pozostaje poza zakresem odpowiedzialności odszkodowawczej, pozwany nie jest zobowiązany do zapłaty za przedłużający się okres najmu pojazdu zastępczego wynikający z okoliczności leżących po stronie warsztatu samochodowego. Pozwany zakwestionował wysokość przyjętej przez stronę powodową stawki wskazując, że stawki powszechnie stosowane na rynku lokalnym kształtują się na poziomie średnim 220 zł brutto.

W toku postępowania strona powodowa cofnęła pozew co do kwoty 2 738 zł, tj. w zakresie błędnie skapitalizowanych odsetek. Strona powodowa wniosła jednocześnie o zasądzenie kwoty 7.978,05 zł wraz z odsetkami od dnia 27 września 2013 r. przyjmując, iż stanowi to żądanie w zakresie 53 dni przy stawce dobowej w wysokości 246 zł brutto, w pozostałym zakresie cofając powództwo ze zrzeczeniem się roszczenia. Powódka wskazała, iż z uwagi na to, że pozwany uznał 10 dni tytułem technologicznego czasu naprawy, powódka podtrzymała swoje stanowisko i cofnęła powództwo w zakresie pozostałych dni.

W dalszym piśmie procesowym pozwany zaprzeczył, aby w dniu 10 maja 2013 r. uznał swoją odpowiedzialność, wskazując jednocześnie, że żaden przepis prawa nie nakazuje towarzystwu ubezpieczeń potwierdzania swojej odpowiedzialność. Ponadto dla serwisu samo uznanie odpowiedzialności co do zasady nie ma znaczenia, bo i tak serwis nie ma pewności, jaka kwota zostanie zapłacona przez ubezpieczyciela. Pozwany podniósł, iż zasadny okres najmu to okres od dnia 23 kwietnia 2013 r. do 17 maja 2013 r. W rzeczywistości dodatkowe oględziny z dnia 19 kwietnia 2013 r. dotyczyły tylko drobnych dalszych uszkodzeń. Nadto większość części mogła zostać zamówiona wcześniej, a naprawa mogła już trwać w momencie wynajęcia pojazdu. Pozwany przyznał że w dniu 10 maja 2013 r. serwis zwrócił się mailowo o kolejną weryfikację kosztorysu, jednak wnioski serwisu nie zostały zaakceptowane. Pozwany podniósł, że nie można uznać jako zasadnego czasu naprawy, okresu w którym warsztat wstrzymuje się z naprawą czekając na zaakceptowanie uszkodzeń, których już raz ubezpieczyciel nie zaakceptował.

W kolejnym piśmie procesowym powódka zaprzeczyła twierdzeniom strony pozwanej, jakoby w niniejszej sprawie sporządzone zostały przez warsztat naprawczy dwie jednakowe kalkulacje naprawy. W sumie sporządzono 4 kalkulacje naprawy tj. w dniu 19 kwietnia 2013 r. na kwotę 7.943,81 zł, w dniu 25 kwietnia 2013 r. na kwotę 10.840,10 zł, w dniu 26 kwietnia 2013 r. na kwotę 24.036,96 zł, w dniu 10 maja 2016 r. na kwotę 25.048,63 zł. Powódka wskazała, że jak wynika z raportu z wynajmu samochodu, akceptacja wskazanych przez warsztat dodatkowych uszkodzeń wraz z wymianą słupka D, gdzie dotychczas pozwana akceptowała jedynie naprawę tego elementu, nastąpiła w dniu 5 czerwca 2013 r., w tym samym dniu zostały zamówione części zamienne, a ich dostawa nastąpiła w dniu 7 czerwca 2013 r. Technologiczny czas naprawy był pomiędzy stronami bezsporny i wynosił 10 dni. Technologiczny czas naprawy liczony od 10 czerwca 2013 r. kończy się w dniu 21 czerwca 2013 r., a zatem w dniu wydania pojazdu po naprawie.

Sąd ustalił co następuje:

Bezspornym jest, że samochód osobowy marki V. (...) nr rej. (...) stanowiący własność K. K. został uszkodzony w wyniku kolizji drogowej. Ubezpieczycielem odpowiedzialności cywilnej sprawcy szkody jest pozwana. Bezspornym jest również fakt, iż pozwana po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego wypłaciła powódce częściowe odszkodowanie w kwocie 5.059,95 zł tytułem wynajmu samochodu zastępczego. W dniu 23 kwietnia 2013 r. powódka zawarła z poszkodowaną umowę najmu pojazdu zastępczego, w związku ze zdarzeniem objętym odpowiedzialnością cywilną pozwanej. Przedmiotem najmu był samochód marki V. (...) nr rej. (...). Strony ustaliły stawkę za wynajem w kwocie 200 złotych netto za dobę. Pojazd został zwrócony przez poszkodowaną w dniu 21 czerwca 2013 r.

Dowód: umowa najmu (k. 30-34), faktura (k. 36), zeznania A. W. (k. 99-100).

Naprawa uszkodzonego pojazdu nastąpiła w dniach od 17 kwietnia 2013 r. do 21 czerwca 2013 r. Poszkodowana korzystała z samochodu zastępczego przez 61 dni, jednakże okres ten zweryfikowano do 56 dni, z uwagi na brak mocy przerobowych zakładu naprawczego. Z harmonogramu prac naprawczych wynika między innymi, że w dniu:

- 17.04.2013 r. - przyjęto uszkodzony pojazd na warsztat,

- 19.04.2013 r. - przeprowadzono oględziny, rozebrano pojazd i zgłoszono drugie oględziny,

- 26.04.2013 r. - otrzymano OT z drugich oględzin i wysłano kosztorys do akceptacji,

- 02.05.2013 r. - zaakceptowano kosztorys,

- 06.05.2013 r. - zamówiono części,

- 10.05.2013 r. - brak odpowiedzialności T.U.,

- 13.05.2013 r. - rozpoczęto naprawę,

- 21.05.2013 r. - zgłoszono trzecie oględziny,

- 05.06.2013 r. - zaakceptowano dodatkowe uszkodzenia i zamówiono części,

- 07.06.2013 r. - dostarczono części,

- 10.06.2013 r. - przeprowadzono prace blacharskie,

- 13.06.2013 r. - wykonano prace lakiernicze,

-19 – 20.06.2013 r. - składano pojazdu,

- 21.06.2013 r. – nastąpił odbiór samochodu i zdanie pojazdu zastępczego.

Dowód: raport z wynajmu pojazdu zastępczego (k. 46), zeznania A. W. (k. 99-100).

W dniu 2 sierpnia 2013 r. powódka wystawiła na rzecz K. K. fakturę VAT nr (...) na kwotę 13 766 zł brutto tj. 11200 zł netto z tytułu wynajmu samochodu zastępczego przez okres 56 dni przy cenie jednostkowej 200 zł netto za dzień.

Dowód: faktura VAT (k. 36) ), zeznania A. W. (k. 99-100).

Początkowo stawka za wynajem samochodu zastępczego wynosiła 220 zł netto, jednakże powódka zweryfikowała wysokość stawki do 200 zł netto ze względu na długość okresu najmu.

Dowód: zeznania A. W. (k. 99-100).

W dniu 2 sierpnia 2013 r. poszkodowany i powódka zawarli umowę cesji wierzytelności zgodnie, z którą cedent przelał na cesjonariusza swoją wierzytelność – prawo do zwrotu kosztów z tytułu najmu auta zastępczego w związku ze szkodą komunikacyjną z dnia 17 kwietnia 2013 roku. Pismem z dnia 2 sierpnia 2013 r. poszkodowana poinformowała pozwanego o dokonanej cesji wierzytelności na rzecz powódki.

Dowód: umowa cesji wierzytelności (k. 38-39), informacja o cesji wierzytelności (k. 40).

Pismem z dnia 26 września 2013 r. pozwany poinformował powódkę o skierowaniu do wypłaty odszkodowania w kwocie 3960 zł. Powódka odwołała się od decyzji pozwanego, w następstwie czego pozwany dokonał dopłaty kwoty 1099,95 zł uznając za zasadny okres najmu w ilości 23 dni.

Dowód: decyzja G. (k. 41, 44-45), odwołanie (k. 42-43).

Poczynione w sprawie ustalenia faktyczne oparto o nie budzące wątpliwości, merytoryczne dokumenty znajdujące się w aktach sprawy.

Sąd uznał zeznania strony A. W. za w pełni wiarygodne dla Sądu, ponieważ są logiczne, konsekwentne i zgodne z pozostałym materiałem dowodowym.

Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego z zakresu motoryzacji na okoliczność wysokości stawki najmu samochodu poszkodowanej oraz samochodu wypożyczonego na rynku lokalnym w okresie trwania najmu, przy przyjęciu długości okresu najmu.

Sąd pominął w toku postępowania dopuszczony wcześniej dowód z opinii biegłego wobec nie uiszczenia zaliczki przez pełnomocnika pozwanego.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo wytoczone w niniejszej sprawie przez (...) (...) –S S. & W. Sp. j. z siedzibą w (...) przeciwko (...) S.A. z siedzibą w W. zasługiwało na uwzględnienie w części po ograniczeniu pozwu.

Powódka początkowo domagała się zasądzenia kwoty 8.716,05 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 27 września 2013 r. do dnia zapłaty oraz kwoty 2.161,34 zł tytułem skapitalizowanych odsetek ustawowych liczonych od dnia 27 września 2013 r. do dnia 20 kwietnia 2015 r. oraz dalszych odsetek ustawowych od kwoty 2.161,34 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty wraz z kosztami procesu wskazując, iż w drodze cesji nabyła wierzytelność – prawo do zwrotu kosztów z tytułu najmu auta zastępczego w związku ze szkodą komunikacyjną z dnia 17 kwietnia 2013 roku Jednak cofnęła pozew co do kwoty 2 738 zł, tj. w zakresie błędnie skapitalizowanych odsetek.

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości podnosząc, że uznał za zasadny okres najmu pojazdu od dnia 23 kwietnia 2013 r. do dnia 16 maja 2013 r., uwzględniając w tym 10 dni technologicznego czasu niezbędnego na przeprowadzenie naprawy oraz 2 dni organizacyjne, a także 2 dni wolne od pracy. Poniesienie dodatkowych kosztów nie stanowi normalnego następstwa zdarzenia i pozostaje poza zakresem odpowiedzialności odszkodowawczej, a pozwany nie jest zobowiązany do zapłaty za przedłużający się okres najmu pojazdu zastępczego wynikający z okoliczności leżących po stronie warsztatu samochodowego. Nadto pozwany zakwestionował wysokość stawki dobowej.

W myśl art. 361 § 1 i 2 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Przesłankami odpowiedzialności jest łączne wykazanie trzech przesłanek: zachowanie sprawcy szkody, powstanie szkody w majątku poszkodowanego oraz adekwatny związek przyczynowy pomiędzy zachowaniem a szkodą.

Zgodnie z art. 822 §1 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem, których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Przy tym §4 cytowanego przepisu przewiduje, że uprawniony do odszkodowania może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń.

Podnieść należy, że w myśl obowiązujących przepisów kodeksu cywilnego wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania (art. 509 § 1 k.c.). Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki (art. 509 § 2 k.c.). Celem i skutkiem przelewu wierzytelności jest przejście na nabywcę ogółu uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki go wiązał z dłużnikiem. W takim wypadku stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie, a zmienia się osoba uczestnicząca w nim po stronie wierzyciela. W razie podjęcia kroków celem wyegzekwowania należności, warunkiem otrzymania należności przez nabywcę wierzytelności jest udowodnienie, że takie prawo przysługiwało pierwotnemu wierzycielowi. W ocenie Sądu powódka w należyty sposób wykazała, iż skutecznie nabyła przedmiotową wierzytelność od poszkodowanego.

Sąd po analizie materiału dowodowego doszedł do przekonania, że żądanie pozwu w całości zasługuje na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności wskazać, że strona pozwana wniosła o powołanie dowodu z opinii biegłego, a Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego z zakresu motoryzacji na okoliczność wysokości stawki najmu samochodu poszkodowanej oraz samochodu wypożyczonego na rynku lokalnym w okresie trwania najmu, przy przyjęciu długości okresu najmu. Niemniej jednak pomimo zobowiązania pełnomocnika pozwanego do uiszczenia zaliczki na poczet opinii biegłego w kwocie 500 zł w terminie 14 dni pod rygorem pominięcia dowodu, strona pozwana nie uiściła przedmiotowej zaliczki. W związku z powyższym Sąd pominął dowód z opinii biegłego wobec nie uiszczenia zaliczki przez pełnomocnika pozwanego. Niemniej jednak w przedmiotowej sprawie, zdaniem Sądu, jedynie biegły mógł potwierdzić okoliczności podniesione przez stronę pozwaną, jakoby zastosowana przez stronę powodową stawka w wysokości 200 zł netto tj. 246 zł brutto była stawką zawyżoną, a na rynku lokalnym obowiązywały w okresie likwidacji szkody inne stawki za wynajem samochodu klasy (...).

Pozwany w żaden sposób nie wykazał, że zastosowana przez stronę powodową stawka za wynajem pojazdu zastępczego jest zawyżona, a z kolei strona powodowa przedłożyła na poparcie swoich twierdzeń stosowne cenniki.

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Sądu według dołączonych cenników oraz z doświadczenia życiowego wynika, że wysokość stawki dobowej najmu przyjęta przez powódkę, pozostaje w granicach średnich stawek stosowanych na rynku lokalnym i nie jest nadmiernie wygórowana, zwłaszcza wobec nieudowodnienia przez pozwanego, że stawka dobowa powinna być niższa niż zastosowana przez powódkę.

Odnośnie okresu najmu powódka wykazała dokumentem stanowiącym historię naprawy czas, w którym samochód poszkodowanego pozostawał w zakładzie naprawczym. Łącznie okres ten wynosiłby 61 dni, przy uwzględnieniu weekendowej przerwy w czasie pracy oraz biorąc pod uwagę system pracy zakładu naprawczego, jednakże powódka skorygowała okres najmu samochodu zastępczego do 56 dni z uwagi na brak mocy przerobowych zakładu naprawczego. Kolejno powódka wskazała, iż z uwagi na to, że pozwany uznał 10 dni tytułem technologicznego czasu naprawy, powódka podtrzymała swoje stanowisko co do 53 dni i cofnęła powództwo w zakresie pozostałych dni. Podkreślić należy, że technologiczny czas naprawy musi różnić się od rzeczywistego czasu naprawy, gdyż czas technologiczny uwzględnia jedynie czas przeznaczony na naprawę i nie uwzględnia okoliczności związanych z funkcjonowaniem zakładu naprawczego w realnym świecie. Technologiczny czas naprawy zakłada sytuację idealną dotycząca ciągłego zajmowania się wyłącznie jednym naprawianym pojazdem, do którego części dostępne są od ręki, niemniej jednak okres 10 dni technologicznego czasu naprawy był pomiędzy stronami bezsporny.

Mając na uwadze procedurę likwidacji szkody i czas jej trwania, wskazany przez powódkę okres naprawy, przekładający się na okres wynajmu samochodu zastępczego znajduje uzasadnienie w przedstawionym przez powódkę dokumencie.

Zgodnie z treścią art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na stronie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Uwzględniając treść art. 6 k.c. trzeba stwierdzić, że do osoby występującej z pozwem należy udowodnienie faktów pozytywnych, które stanowią podstawę powództwa, gdyż z faktów tych wywodzi ona swoje prawo. Do przeciwnika natomiast należy wykazanie okoliczności niweczących to prawo lub uniemożliwiających jego powstanie (OSNP 1998/18/537). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.)(OSNC 1997/6-7/76 Przegląd Sądowy 2001/4/81). Innymi słowy na powodzie spoczywa ciężar udowodnienia faktów uzasadniających jego roszczenie, a na stronie pozwanej obowiązek udowodnienia okoliczności uzasadniających jej wniosek o oddalenie powództwa.

Owszem pozwany podnosił, iż zasadny okres najmu to okres od dnia 23 kwietnia 2013 r. do 17 maja 2013 r., a w rzeczywistości dodatkowe oględziny z dnia 19 kwietnia 2013 r. dotyczyły tylko drobnych dalszych uszkodzeń. Pozwany wskazał także, że większość części mogła zostać zamówiona wcześniej, a naprawa mogła już trwać w momencie wynajęcia pojazdu. Pozwany przyznał, że w dniu 10 maja 2013 r. serwis zwrócił się mailowo o kolejną weryfikację kosztorysu, jednak wnioski serwisu nie zostały zaakceptowane. Pozwany podniósł, że nie można uznać jako zasadnego czasu naprawy, okresu w którym warsztat wstrzymuje się z naprawą czekając na zaakceptowanie uszkodzeń, których już raz ubezpieczyciel nie zaakceptował. Niemniej jednak zdaniem Sądu, pozwany nie sprostał dyspozycji zawartej w art. 6 k.c., albowiem w żaden sposób nie wykazał podnoszonych przez siebie okoliczności. Nadto Sąd miał w polu widzenia, iż w trakcie likwidacji szkody koniecznym było przeprowadzenie dodatkowych oględzin, co z pewnością wydłużyło okres naprawy, a w konsekwencji miało przełożenie na okres najmu pojazdu zastępczego. W ocenie Sądu weryfikacja przez pozwanego czasu naprawy pojazdu do 23 dni stoi w sprzeczności z czasem koniecznym do naprawy uszkodzonego samochodu poszkodowanego. Mając powyższe na uwadze Sąd przyjął, że uzasadniony okres wynajmu samochodu zastępczego przez poszkodowanego wyniósł 53 dni.

Sąd miał na uwadze, iż z art. 361 § 1 i 2 k.c. wynika zasada pełnego odszkodowania w granicach adekwatnego związku przyczynowego. Zobowiązany do naprawienia szkody ponosi więc odpowiedzialność za wszystkie normalne następstwa zdarzenia, pozostające z tym zdarzeniem w adekwatnym związku przyczynowym. Niewątpliwie normalnym następstwem w rozumieniu art. 361 § 1 k.c. jest niemożność korzystania z samochodu przez poszkodowanego, w sytuacji jego uszkodzenia lub zniszczenia. Jeżeli więc poszkodowany poniósł w związku z tym koszty, które były konieczne, na wynajem pojazdu zastępczego, to mieszczą się one w granicach skutków szkodowych podlegających wyrównaniu. Co ważne nie ulega wątpliwości, że poszkodowany niewątpliwie poniósłbym szkodę w majątku, gdyby musiała opłacić wynajem pojazdu zastępczego w dniu wynajmu, lub w chwili zdania pojazdu. Nadto należy przyjąć, zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego, iż „Pojęcie straty w rozumieniu art. 361 § 2 k.c. obejmuje także wymagalne zobowiązanie poszkodowanego wobec osoby trzeciej” (SN III CZP 62/08). Dodać także należy, iż przywrócenie możliwości korzystania z samochodu nie następuję przez korzystanie ze środków komunikacji zbiorowej, a może być niejako odtworzone poprzez korzystanie z wynajętego samochodu zastępczego. Nadto zauważyć trzeba, że w obecnych czasach samochód jest rzeczą używaną w codziennym życiu, korzystanie z niego nie jest obecnie objawem luksusu, a rzeczą typową. Warto nadmienić, iż w przypadku definitywnej utraty rzeczy odszkodowanie przysługuje za okres od jej utraty do uzyskania odszkodowania (zwrotu innego przedmiotu), a w przypadku utraty czasowej - do chwili odzyskania rzeczywistej możliwości korzystania z niej. (por. uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z 17 listopada 2011 r., III CZP 5/11). Najmowany pojazd zwrócono z chwilą otrzymania własnego pojazdu już naprawionego.

W ocenie Sądu okres najmu samochodu zastępczego w ilości 53 dni nie jest nadmiernie długi i pozostaje w normalnym związku przyczynowym z powstałą szkodą.

Zatem biorąc pod uwagę wyżej poczynione rozważania, Sąd uznał dochodzone przez powódkę roszczenie za zasadne i w związku z tym w punkcie 1 wyroku zasądzono na podstawie art. 415 k.c. w związku z art. 822 § 1 k.c. od pozwanego na rzecz powódki kwotę 7 978,05 zł.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 k.c. w zw. z art. 817 k.c. Zgodnie z art. 817 § 1 k.c. ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku. Jak wynika z § 2 gdyby wyjaśnienie w powyższym terminie okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności ubezpieczyciela albo wysokości świadczenia okazało się niemożliwe, świadczenie powinno być spełnione w ciągu 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe. Jednakże bezsporną część świadczenia ubezpieczyciel powinien spełnić w terminie przewidzianym w § 1. Powód domagał się odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 27 września 2013 r. do dnia zapłaty, a żądanie to pozostawało uzasadnione w świetle powołanych przepisów.

O kosztach postępowania orzeczono na zasadzie art. 100 k.p.c. Wobec częściowego umorzenia strona powodowa wygrała postępowanie w części 73%, co skutkowało stosunkowym rozliczeniem kosztów w takiej właśnie proporcji. Tytułem kosztów powódka poniosła 544,00 zł tytułem opłaty od pozwu, 17,00 zł tytułem kosztów opłaty skarbowej od dokumentu pełnomocnictwa, 2.400,00 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego. Pozwana tytułem kosztów poniosła 17,00 zł tytułem kosztów opłaty skarbowej od dokumentu pełnomocnictwa, 2.400,00 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego. Łączne koszty postępowania wyniosły 5.378,00 zł. Kwota stosunkowo rozliczona z tego tytułu, przypadająca stronie powodowej stanowi zatem 1.508,94 złotych, którą Sąd zasądził na jej rzecz od strony pozwanej.

SSR Jolanta Brzęk