Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Tychach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 października 2016 r.

Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Jolanta Brzęk

Protokolant: st. sekr. sądowy Aleksandra Nyga

po rozpoznaniu w dniu 27 września 2016 r. w Tychach

na rozprawie

sprawy z powództwa: P. Ł.

przeciwko: E. M.

o zapłatę

1)  zasądza od pozwanego E. M. na rzecz powoda P. Ł. kwotę 891,75 zł (osiemset dziewięćdziesiąt jeden złotych siedemdziesiąt pięć groszy) z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 17 maja 2013 r. do dnia zapłaty;

2)  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 227 zł (dwieście dwadzieścia siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSR Jolanta Brzęk

Sygn. akt VI GC 291/15/3

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 25 lipca 2014 r. powód P. Ł. wniósł o zasądzenie od pozwanego E. M. kwoty 891,75 zł z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 17 maja 2013 r. do dnia zapłaty oraz kosztami postępowania.

Na uzasadnienie pozwu, powód wskazał, że pozwana nabyła u niego rozrusznik T-815 Wodoszczelny 5,8 KW. Tytułem zapłaty powód wystawił pozwanemu fakturę VAT na kwotę 891,75 zł płatną do dnia 16 maja 2013 r. W związku z brakiem spełnienia świadczenia po stronie pozwanego, powód w dniu 20 czerwca 2013 r. wezwał pozwanego do zapłaty. Pozwany jednak nie zapłacił.

W dniu 29 sierpnia 2014 roku Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy wydał w sprawie VI GNc 2028/14/3 nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, w którym zasądził zgodnie z żądaniem pozwu.

W przepisanym terminie pozwany E. M. wniósł sprzeciw od nakazu zapłaty zaskarżając go w całości, wnosząc o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów postępowania.

W uzasadnieniu pozwany zakwestionował żądanie powoda, wskazując, że należność wynikająca z faktury VAT została zapłacona gotówką przez pracownika pozwanego w dniu 9 maja 2013 r., tj. w dniu odbioru towaru i wystawienia faktury VAT nr (...). Nadto pozwany wskazał, że jego pracownik M. L. ujął powyższą fakturę w rozliczeniu zaliczki z dnia 30 lipca 2014 r. W związku z powyższym pozwany uważa świadczenie za spełnione. Pozwany wskazał również, że nie zwrócił uwagi na fakt, że sposób zapłaty został błędnie wpisany na fakturze.

Sąd ustalił, co następuje:

Powód P. Ł. i pozwany E. M. prowadzą działalność gospodarczą. Powód dokonał z pozwanym transakcji kupna – sprzedaży rozrusznika T-815 Wodoszczelny 5,8 KW, z którego to tytułu powód wystawił pozwanemu w dniu 9 maja 2013 r. fakturę VAT nr (...) na kwotę 891,75 zł z terminem płatności do dnia 16 maja 2013 r. Pozwany za przedmiotową fakturę VAT nie zapłacił. Pozwany powyższy rozrusznik odebrał. Przedmiotowy rozrusznik został zamontowany przez pracownika powoda w pojeździe (...) należącym do pozwanego.

dowód: informacja z (...) powoda (k.7), informacja z (...) pozwanego (k.8), wydanie zewnętrzny (k.9), faktura VAT (k.10,50), dowody rozliczenia zaliczki (k.18), zestawienie wydatków (k.19-20), duplikat faktury (k.21) z dopiskiem (k.21 verte), zeznania świadka K. P. (k.82-83), zeznania świadka B. D. (k.83-85), zeznania świadka D. K. (k.85-86), zeznania świadka J. B. (k.144-145), zeznania świadka M. L. (k.159-161).

Z uwagi na brak płatności za fakturę VAT nr (...) wystawioną na kwotę 891,75 zł z terminem płatności do dnia 16 maja 2013 r., powód wystosował do pozwanego w dniu 20 czerwca 2013 r. wezwanie do zapłaty. Pomimo wezwania pozwany nie uregulował należności wynikającej z faktury VAT nr (...).

dowód: wezwanie do zapłaty (k.11,51).

M. L. (jako pracownik pozwanego) w dniu 30 lipca 2013 r. pobrał od pozwanego zaliczkę.

dowód: zeznania świadka M. L. (k.159-161), dowody rozliczenia zaliczki (k.18), zestawienie wydatków (k.19-20), zeznania świadka D. K. (k.85-86), zeznania świadka J. B. (k.144-145).

Powyższe ustalenia poczynione zostały w oparciu o powołane dowody z dokumentów, które Sąd uznał za wiarygodne w całości. Należy podkreślić, że powołana dokumentacja pomimo iż pochodziła z różnych źródeł przedstawiała spójny obraz przebiegu wydarzeń, który był prawdopodobny w świetle zasad logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego.

Sąd poczynił również ustalenia faktycznie w oparciu o zeznania świadka świadków K. P. (k.82-83), B. D. (k.83-85), D. K. (k.85-86), J. B. (k.144-145) uznając je w całości za wiarygodne. W ocenie Sądu zeznaniom ww. świadków należało dać wiarę w całości, jako że generalnie w sposób spójny przedstawiały one okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy, które znalazły swój wyraz w wyżej ustalonym stanie faktycznym.

Jeżeli chodzi o zeznania świadka M. L. (k.159-161), to Sąd dał im wiarę jedynie częściowo o ile nie były one sprzeczne z zeznaniami pozostałych świadków i strony powodowej oraz dowodami z dokumentów. Sąd nie dał wiary zeznaniom świadka odnośnie twierdzeń, co do zakupu rozrusznika za gotówkę. Były one niewiarygodne w świetle pozostałych zeznań świadków oraz dowodów z dokumentów.

Sąd oddalił wniosek o przesłuchania pozwanego, albowiem wezwany prawidłowo na wcześniejszy termin rozprawy i pouczony o skutkach niestawiennictwa, nie stawił się bez usprawiedliwienia.

Sąd oddalił wniosek odroczenie przesłuchania powoda, albowiem powód był obecny podczas odraczania na termin i nie poinformował o powyższym.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo wytoczone w niniejszej sprawie przez P. Ł. przeciwko pozwanemu E. M. zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Powód wywodził swoje roszczenie z umowy sprzedaży rzeczy ruchomych, tj. rozrusznika T-815 - Wodoszczelny 5,8 KW.

Pozwany natomiast nie kwestionował samego faktu zakupu powyższego rozrusznika od powoda ani również faktu, że rozrusznik ten otrzymał.

Pozwany natomiast podnosił, że zapłacił powodowi cenę za powyższą rzecz, tj. w kwocie 891,75 zł, wynikającą z faktury VAT nr (...) - gotówką.

Przez umowę sprzedaży ( art. 535 kc ). sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu ją, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę.

W przedmiotowej sprawie bezspornym było, że powód zarówno przeniósł własność rzeczy jak i wydał pozwanemu rzecz w postaci rozrusznika T-815.

Spór natomiast koncentrował się w istocie na tym czy doszło po stronie pozwanego do zapłaty ceny gotówką za powyższą rzecz .

Wobec powyższego pozwany winien był zatem udowodnić, że dokonał zapłaty powodowi ceny za powyższą rzecz, tj. w kwocie 891,75 zł, wynikającą z faktury VAT nr (...) - gotówką.

Należy wskazać, że zgodnie z treścią art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na stronie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Uwzględniając treść art. 6 k.c. trzeba stwierdzić, że do osoby występującej z pozwem należy udowodnienie faktów pozytywnych, które stanowią podstawę powództwa, gdyż z faktów tych wywodzi ona swoje prawo. Do przeciwnika natomiast należy wykazanie okoliczności niweczących to prawo lub uniemożliwiających jego powstanie (wyrok SN z dnia 19 listopada 1997 r. I PKN 375/97). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.)( wyrok SN z dnia 17 grudnia 1996 r. I CKU 45/96). Innymi słowy na powodzie spoczywa ciężar udowodnienia faktów uzasadniających jego roszczenie, a na stronie pozwanej obowiązek udowodnienia okoliczności uzasadniających jej wniosek o oddalenie powództwa.

Zgodnie z art. 232 k.p.c. strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Zgodnie z zasadą kontradyktoryjności ciężar dowodu spoczywa na stronach postępowania cywilnego. To one, a nie Sąd, są wyłącznym dysponentem toczącego się postępowania i one wreszcie ponoszą odpowiedzialność za jego wynik (tak uzasadnienie wyroku SN z dnia 17 grudnia 1996 r., I CKU 45/96; wyrok SN z dnia 7 marca 1997 r., II CKN 70/96; uzasadnienie wyroku SN z dnia 16 grudnia 1997 r., II UKN 406/97; wyrok SN z dnia 15 grudnia 1998 r., I CKN 944/97; wyrok SN z dnia 7 lipca 1999 r., II CKN 417/98; uzasadnienie wyroku SN z dnia 15 lipca 1999 r., I CKN 415/99; wyrok SN z dnia 7 października 1998 r., II UKN 244/98; postanowienie SN z dnia 28 września 1999 r., II CKN 269/99; uzasadnienie wyroku SN z dnia 11 października 2000 r., II UKN 33/00). Przepisy art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c. wskazują, iż to na stronach ciąży obowiązek wykazywania swoich twierdzeń. Rola sądu w zakresie dowodzenia w postępowaniu cywilnym procesowym, sprowadza się – co do zasady – jedynie do oceny złożonego przez strony materiału dowodowego, o ile jest on dopuszczalny i zawnioskowany w należytym terminie. Zaznaczyć należy, iż dowodzenie własnych twierdzeń nie jest obowiązkiem strony (ani materialno-prawnym, ani procesowym), a tylko spoczywającym na niej ciężarem procesowym. Nie istnieje zatem żadna możliwość egzekwowania od strony aktywności w sferze dowodowej – sąd nie może nakazać czy zobowiązać do przeprowadzenia dowodu. Jedynie od woli strony zależy, jakie dowody zostaną przez sąd przeprowadzone. Przeciwko stronie natomiast – co wynika z art. 6 k.c. – skierują się ujemne następstwa jej pasywnej postawy. Fakty nieudowodnione zostaną pominięte i nie wywołają skutków prawnych z nimi związanych, co ostatecznie może prowadzić do przegrania procesu. Zatem mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że pozwany nie sprostał temu obowiązku.

Pozwany, wbrew regule wynikającej z art. 6 k.c. , nie wykazał faktu przekazania powodowi kwoty wynikającej z faktury VAT nr (...) gotówką.

Co ważne powołany na tę okoliczność świadek D. K. (k.85-86) nie potwierdził, że dokonał zapłaty za powyższą fakturę VAT. Nadto świadek ten wskazał, że dopisek na odwrocie faktury VAT nr (...) dotyczył zapłaty za części do pojazdu (...), które związane były z podnośnikiem wywrotki, a nie rozrusznikiem. Z materiału dowodowego wynika, że nawet nie było osób umocowanych do pobrania pieniędzy, ponieważ nawet na wystawienie faktury świadek musiał czekać. Trudno przyjąć, że nie zauważyłby, że pobiera fakturę na przelew jeśliby płacił gotówką.

Dowodu na zapłatę nie stanowi zwyczaj, o którym mówił pozwany oraz świadek M. L., że zwykle zapłata za materiały następuje w jego firmie gotówką, a przelewy są rzadkością. Nie stanowi tu też argumentu okoliczność, że powód nie wydałby rozrusznika bez wcześniejszej zapłaty. Z okoliczności sprawy wynika, że jeden z pracowników powoda pobrał rozrusznik z magazynu i pojechał z pracownikiem pozwanego do jego firmy i zamontował ten rozrusznik.

Nadto należy podkreślić z całą stanowczością, że nawet gdyby pozwany złożył zeznania, iż przekazał powodowi kwotę tytułem zapłaty bezpośrednio do ręki, to i tak – w świetle okoliczności faktycznych rozpoznawanej sprawy – Sąd odmówiłby im wiary w tym zakresie. Na korzyść bowiem wersji powoda przemawia wiele okoliczności. Po pierwsze, strony wyraźnie wskazały w fakturze, że płatność nastąpi przelewem (k. 10 akt). Po drugie, w związku z rzekomym bezpośrednim przekazaniem powodowi kwoty, pozwany nie zażądał jakiegokolwiek pokwitowania. Postępowanie takie jest mało wiarygodne. Po trzecie, brak jest jakichkolwiek dowodów (np. z osobowych źródeł dowodowych), które mogłyby potwierdzić takie przekazanie - świadek D. K. nie potwierdził, że dokonał zapłaty za powyższą fakturę VAT (k.85-86). Po czwarte, dokonywanie płatności związanych z działalnością gospodarczą, co do zasady następuje za pośrednictwem rachunku bankowego.

Zatem wskazane powyżej okoliczności, w ocenie Sądu, jednoznacznie przeczą wersji pozwanego. Poza swoimi twierdzeniami, nie był on w stanie przedstawić jakiegokolwiek jednoznacznego dowodu. Takim dowodem nie może być rozliczenie zaliczki, ponieważ świadczą one tylko o tym, że pewna osoba pobrała pewne kwoty, ale nie dowodzą tego jaki był ich dalszy los i czy rzeczywiście zostały przekazane powodowi.

Tym samym – podsumowując – twierdzenia pozwanego o bezpośrednim przekazaniu powodowi tytułem zapłaty kwoty 891,75 zł, w ocenie Sądu okazały się niewiarygodne.

Z przedstawionych względów Sąd stwierdził, że pozwany nie udowodnił przekazania powodowi kwoty 891,75 zł tyt. zapłaty za rozrusznik.

Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd, na podstawie art. 535 kc, orzekł jak w pkt. 1 wyroku.

O odsetkach orzeczono w oparciu o art. 481 § 1 kc.

O kosztach postępowania orzeczono w punkcie 2 wyroku na podstawie art. 98 i 99 k.p.c. zgodnie, z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Na łączną kwotę kosztów postępowania złożyły się kwoty: 17,00 zł tytułem od pełnomocnictwa, 30,00 zł tytułem opłaty od pozwu, 180,00 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego ustalona zgodnie z §6 pkt. 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z dnia 3 października 2002 r. ze zm.) co daje łączną kwotę 227,00 zł.

SSR Jolanta Brzęk