Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Tychach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 marca 2016 r.

Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Jolanta Brzęk

Protokolant: st. sekr. sądowy Aleksandra Nyga

po rozpoznaniu w dniu 15 marca 2016 r. w Tychach

na rozprawie

sprawy z powództwa: M. K.

przeciwko: (...) S.A. w W.

o zapłatę

1)  zasądza od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powoda M. K. kwotę 4 333,09 zł (cztery tysiące trzysta trzydzieści trzy złote dziewięć groszy) z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 7 lipca 2013 r. do dnia zapłaty;

2)  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

3)  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1 268,64 zł (jeden tysiąc dwieście sześćdziesiąt osiem złotych sześćdziesiąt cztery grosze) tytułem stosunkowego rozdzielenia kosztów.

SSR Jolanta Brzęk

Sygn. akt VI GC 212/15/3

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 8 stycznia 2015 roku (data stempla pocztowego) powód M. K. wniósł o zasądzenie od pozwanej (...) S.A. w W. kwoty 5 382,28 zł z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 7 lipca 2013 roku do dnia zapłaty i kosztami postępowania.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że wskutek zdarzenia z dnia 6 czerwca 2014 r., za które odpowiedzialność ponosi pozwane towarzystwo, uległ uszkodzeniu samochód marki S. (...) o numerze rejestracyjnym (...) należący do poszkodowanej M. R.. W dacie wypadku pojazd, którym kierował sprawca szkody, łączyła z pozwaną umowa ubezpieczenia OC. Po przeprowadzeniu przez pozwaną postępowania likwidacyjnego uznała ona, co do zasady swoją odpowiedzialność za szkodę, wypłacając odszkodowanie z tyt. naprawy uszkodzonego pojazdu w kwocie 14 044,89 zł. Pozwana zweryfikowała dostarczoną przez powoda fakturę VAT nr (...) wystawioną na kwotę 19 427,17 zł. Powód zatem przedmiotowym pozwem dochodzi zapłaty kwoty 5 382,28 zł z tytułu uzupełnienia odszkodowania ubezpieczeniowego, w zakresie kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu.

W dniu 19 stycznia 2015 roku Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy wydał w sprawie VI GNc 53/15/3 nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

W przepisanym terminie pozwana (...) S.A. w W. wniosła sprzeciw od nakazu zapłaty zaskarżając go w całości, wnosząc o oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów postępowania.

W uzasadnieniu pozwana podniosła, że wypłacona w postępowaniu likwidacyjnym kwota w wysokości 14 044,89 zł tyt. odszkodowania za koszty naprawy wystarczyła do wykonania naprawy przywracającej pojazd do stanu sprzed szkody (była adekwatna), a wszelkie dalej idące roszczenia od już wypłaconych są niczym nieuzasadnione i nieudowodnione. Pozwana zakwestionowała wartość szkody dochodzoną przez powoda.

Postanowieniem z dnia 27 sierpnia 2015 roku Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu motoryzacji na okoliczność ustalenia wysokości szkody wyrządzonej w pojeździe S. (...) nr rej (...), przy zastosowaniu nowych oryginalnych części zamiennych oraz ustalenia wysokości kosztów naprawy pojazdu przy uwzględnieniu, że pojazd w chwili zdarzenia miał 6 lat i przebieg ponad 79 000 km oraz na okoliczności możliwości zastosowania do tego pojazdu nieoryginalnych części oraz przy przyjęciu średnich stawek roboczogodziny stosowanych na lokalnym rynku.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 6 czerwca 2014 roku samochód osobowy marki S. (...) o numerze rejestracyjnym (...), stanowiący własność M. R. uległ uszkodzeniu w wyniku kolizji drogowej. Ubezpieczycielem od odpowiedzialności cywilnej sprawcy kolizji drogowej była pozwana. Poszkodowana zdecydowała się na naprawę samochodu w warsztacie należącym do powoda. Powód po wykonaniu naprawy wystawił fakturę VAT nr (...) z dnia 23 lipca 2014 r. na łączną kwotę 19 427,17 zł. Pozwana po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego uznała roszczenie powoda, co do zasady i przyznała odszkodowanie w kwocie 14 044,89 zł z tyt. naprawy uszkodzonego samochodu. Powód odwołał się od decyzji pozwanej, jednakże pozwana nie dokonała zmiany swojego stanowiska w przedmiocie odszkodowania z tyt. naprawy pojazdu.

Dowód: akta szkodowe (...), decyzja (...) (k.14), kalkulacja naprawy (k.9-12), faktura VAT (k.13), decyzja (...) (k.14), pismo (...) 24 (k. 15- 16), decyzja (...) (k. 17).

Poszkodowana M. R. w drodze umowy cesji wierzytelności z dnia 24 października 2014 r. przelała na rzecz powoda M. K. wierzytelność pieniężną w kwocie 5 382,28 zł przysługującą jej wobec pozwanej z tytułu naprawy uszkodzeń samochodu S. (...) o numerze rejestracyjnym (...).

Dowód: umowa cesji wierzytelności (k. 8).

Uzasadniony koszt naprawy samochodu S. (...) o numerze rejestracyjnym (...) - należący do poszkodowanej M. R. - przy stawce uśrednionej za robociznę wyniósł kwotę 18 377,98 zł brutto.

Dowód: opinia biegłego sądowego M. D. (k.55-59), ustna uzupełniająca opinia biegłego sądowego M. D. (k.82-83).

Powyższe ustalenia poczynione zostały w oparciu o powołane dowody z dokumentów, które Sąd uznał za wiarygodne w całości. Należy podkreślić, że powołana dokumentacja, pomimo iż pochodziła z różnych źródeł przedstawiała spójny obraz przebiegu wydarzeń, który był prawdopodobny w świetle zasad logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego.

Sąd dokonał ustaleń faktycznych również w oparciu o treść pisemnej oraz ustnej uzupełniającej opinii biegłego sądowego M. D. uznając, iż wnioski z obu opinii są rzetelne, logiczne i odpowiedziały na przedstawione biegłemu zagadnienia, a także poparte dużymi kwalifikacjami i doświadczeniem biegłego.

Sąd oddalił wniosek pełnomocnika pozwanej o dodatkową opinię biegłego w zakresie kosztów naprawy na częściach jakości Q, albowiem nie miał on znaczenia dla rozstrzygnięcia w sprawie.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo wytoczone w niniejszej sprawie przez M. K. przeciwko (...) S.A. w W. zasługiwało na uwzględnienie jedynie w części.

W myśl art. 361 § 1 i 2 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Przesłankami odpowiedzialności jest łączne wykazanie trzech przesłanek: zachowanie sprawcy szkody, powstanie szkody w majątku poszkodowanego oraz adekwatny związek przyczynowy pomiędzy zachowaniem a szkodą. W przedmiotowej sprawie bezspornym było, że doszło do wypadku objętego umową ubezpieczenia w okresie ochrony ubezpieczeniowej oraz że pomiędzy tym zdarzeniem, a zaistniałą szkodą istnieje związek przyczynowo-skutkowy.

Zgodnie z art. 822 §1 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem, których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Przy tym §4 cytowanego przepisu przewiduje, że uprawniony do odszkodowania może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń. W przedmiotowej sprawie nie było przedmiotem sporu, że doszło do zdarzenia objętego ochroną ubezpieczeniową, skutkującego obowiązkiem wypłaty przez pozwaną odszkodowania. Spornym natomiast pomiędzy stronami był uzasadniony koszt naprawy uszkodzonego pojazdu.

Zdaniem Sądu brak jest podstaw do uwzględnienia stanowiska strony pozwanej jakoby wypłacona w postępowaniu likwidacyjnym kwota w wysokości 14 044,89 zł tyt. odszkodowania za koszty naprawy uszkodzonego pojazdu wystarczyła do wykonania naprawy przywracającej pojazd do stanu sprzed szkody.

Należy wskazać, że szkoda może zostać naprawiona w drodze restytucji, gdy w wyniku prac naprawczych uszkodzony przedmiot doprowadzony zostaje do stanu technicznej używalności odpowiadającej stanowi przed uszkodzeniem. Zgodnie z zasadą pełnej kompensaty poniesionej szkody (art. 361 §2 k. c.) poszkodowany może domagać się od podmiotu odpowiedzialnego odszkodowania obejmującego poniesione koszty wspomnianych prac naprawczych. Nie można w tej sytuacji przyjąć, że poszkodowany może domagać się jakichkolwiek poniesionych kosztów prac naprawczych. Z oczywistych względów nie mogą to być koszty prac naprawczych, które służyły do poprawienia standardu uszkodzonego przedmiotu, a więc do podniesienia jego stanu technicznego w porównaniu ze stanem przed wyrządzeniem szkody, nawet wówczas, gdy ubezpieczyciel nie kwestionował przedmiotowego zakresu naprawy ani jej metody. Również w sytuacji, w której koszty naprawy poniesione zostały jedynie w celu przywrócenia istniejącego przed uszkodzeniem stanu używalności przedmiotu, powstaje potrzeba odpowiedniej selekcji takich kosztów i ich odpowiedniej weryfikacji na podstawie zobiektywizowanych kryteriów (wyrok Sądu Najwyższego z 13 czerwca 2003 roku, III CZP 32/03).

W wypadku uszkodzenia rzeczy w stopniu umożliwiającym przywrócenie jej do stanu poprzedniego osoba odpowiedzialna za szkodę obowiązana jest zwrócić poszkodowanemu wszelkie celowe, ekonomicznie uzasadnione wydatki, poniesione w celu przywrócenia stanu poprzedniego, do których wydatków należy zaliczyć także koszt nowych części i innych materiałów, jeżeli ich użycie było niezbędne do naprawienia uszkodzonej rzeczy (wyrok Sądu Najwyższego z 1 września 1970 roku., II CR 371/70, wyrok Sądu Najwyższego z 20 lutego 2002 roku, V CKN 903/00). Świadczenie zobowiązanego polegające na przywróceniu stanu poprzedniego lub zapłaceniu kwoty odpowiadającej wartości takiego przywrócenia (kosztów naprawy uszkodzonego przedmiotu) nie powinno przekraczać kosztów celowych, ekonomicznie uzasadnionych (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 października 1972 r., II CR 425/72, wyrok Sądu Najwyższego z 3 lutego 1971 roku, III CRN 450/70) Za "niezbędne" koszty naprawy należy uznać takie koszty, które zostały poniesione w wyniku przywrócenia uszkodzonego przedmiotu do stanu jego technicznej używalności istniejącej przed wyrządzeniem szkody przy zastosowaniu technologicznej metody odpowiadającej rodzajowi uszkodzeń.

Odnosząc się do spornej pomiędzy stronami postępowania kwoty odszkodowania, w ocenie Sądu uzasadniony koszt naprawy samochodu S. (...) o numerze rejestracyjnym (...) - należący do poszkodowanej M. R. - przy stawce uśrednionej za robociznę wyniósł kwotę 18 377,98 zł brutto. Potwierdził to również powołany w sprawie biegły sądowy M. D. w pisemnej opinii z dnia 18 listopada 2015 r., gdzie wskazał, że warsztat powoda jest zorganizowany na wysokim poziomie technicznym. Sąd przyjął stawki uśrednione gdyż powód w żaden sposób nie wykazał jakoby zasadnym było stosowanie przez niego (jako zakład rzemieślniczy) stawek za rbg prac naprawczych w wysokości, które stosują autoryzowane serwisy naprawcze. Biegły sądowy w swojej pisemnej opinii z dnia 11 listopada 2015 r. wskazał, że stosowane stawki w warsztatach rzemieślniczych/nie serwisowych/ w roku 2014 r. zawierały się w granicach od 95,00 zł – 120,00 zł netto, a stawki stosowane przez warsztaty autoryzowane wynosiły od 130,00 zł – 150,00 zł netto.

Sąd natomiast odnosząc się do użytych w naprawie części musi wskazać, że w przypadku, gdy w pojeździe zabudowane były części fabryczne ‑ oryginalne, to w naprawie powinny być zastosowane takie same części oryginalne. Istotnym jest, że chodzi o przywrócenie do stanu sprzed wyrządzenia szkody pojazdu, jako całości. Przywrócenie do stanu poprzedniego oznacza wobec tego, że pojazd ma być sprawny technicznie i zapewnić poszkodowanemu komfort jazdy w takim stopniu jak przed zdarzeniem. Konieczność wymiany uszkodzonej części stanowi niewątpliwie normalne następstwo działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła (art. 361 §1 K.c.); jeżeli nie da się jej naprawić w taki sposób, aby przywrócić ją do stanu sprzed zdarzenia wyrządzającego szkodę, musi zostać zastąpiona inną. Może wydawać się, że zastąpienie części oryginalnej już eksploatowanej, nową częścią oryginalną powoduje, że poszkodowany zyskuje, gdyż w jego pojeździe pojawiła się część mająca większą wartość niż ta, która uległa zniszczeniu. Nie jest to jednak wniosek trafny, gdyż część po połączeniu jej z pojazdem nie może być oceniana, jako samodzielny przedmiot obrotu, lecz staje się jednym z elementów, które należy brać pod uwagę przy ocenie poniesionej straty. Stratę tę określa się przez porównanie wartości pojazdu przed zdarzeniem wyrządzającym szkodę i po przywróceniu go do stanu poprzedniego. O tym, że zamontowanie części nowych oryginalnych w miejsce starych prowadzi do bezpodstawnego wzbogacenia poszkodowanego można mówić tylko wtedy, gdyby spowodowało to wzrost wartości pojazdu, jako całości. Poszkodowany może żądać naprawienia szkody przez przywrócenie do stanu poprzedniego, a wtedy ubezpieczyciel powinien ustalić wysokość odszkodowania z uwzględnieniem cen części nowych, jeżeli są one potrzebne do naprawy samochodu W szczególności nie ma podstaw, aby odrębnie oceniać wartość części samochodu i jeżeli części stare były w chwili wypadku częściowo zużyte, obniżać należne odszkodowanie. Zatem za chybiony należy uznać zarzut, że wysokość odszkodowania winna zostać obliczona biorąc pod uwagę koszt naprawy przy pomocy nieoryginalnych części zamiennych czy też części o jakości Q. Sąd podziela wyrażany w orzecznictwie pogląd, że niezasadne jest stosowanie zamiast części autoryzowanych serwisów części zamiennych nieoryginalnych. Nie ma normy prawnej, która nakazywałby poszkodowanemu naprawę samochodu przy pomocy nieoryginalnych części. Oczywistym jest, że zamienniki nie gwarantują odpowiedniej jakości, która może ujawnić się po pewnym okresie czasu, niemożliwym do przewidzenia. Co więcej w ocenie Sądu strona pozwana nie udowodniła, że wykonane naprawy w zakresie określonym w fakturze VAT nr (...), tj. użytych części do naprawy (wystawionej w oparciu o kalkulację naprawy) doprowadziły do wzrostu wartości pojazdu („ Jeżeli ubezpieczyciel wykaże, że prowadzi to do wzrostu wartości pojazdu, odszkodowanie może ulec obniżeniu o kwotę odpowiadającą temu wzrostowi”- SN III CZP 80/11). Zdaniem Sądu poszkodowana miała, zatem prawo żądać użycia części oryginalnych przy naprawie uszkodzonego pojazdu. Strona pozwana powinna zaś była udowodnić, że doprowadziło to do wzrostu wartości pojazdu. Czego zdaniem Sądu nie uczyniła. Należy zauważyć, że z art. 6 k.c. płynie generalny wniosek, że prawa podmiotowe mogą być skutecznie dochodzone o tyle, o ile strona jest w stanie przekonać sąd, co do faktów, z których wyprowadza korzystne dla siebie twierdzenia. W ocenie Sądu pozwana nie sprostała dyspozycji przywołanego art. 6 k.c. biegły w swej opinii stwierdził, że samochód po naprawie nawet przy zastosowaniu części oryginalnych nie zyskałby na wartości po jej dokonaniu.

Zatem mając powyższe na uwadze powyższe Sąd przyjął, że uzasadniony koszt naprawy samochodu S. (...) o numerze rejestracyjnym (...) - należący do poszkodowanej M. R. wyniósł kwotę 18 377,98 zł brutto. Z uwagi na fakt, że pozwana wypłaciła już na rzecz powoda kwotę 14 044,89 zł pozostała kwota odszkodowania wyniosła kwotę 4 333,09 zł

Biorąc pod uwagę wyżej poczynione rozważania, Sąd uznał dochodzone przez powoda roszczenie za w części zasadne i w związku z tym w punkcie 1 wyroku zasądzono od pozwanej na rzecz powoda kwotę 4 333,09 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 7 lipca 2013 r.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 k.c. w zw. z art. 817 k.c. Zgodnie z art. 817 § 1 k.c. ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku. Jak wynika z § 2 gdyby wyjaśnienie w powyższym terminie okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności ubezpieczyciela albo wysokości świadczenia okazało się niemożliwe, świadczenie powinno być spełnione w ciągu 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe. Jednakże bezsporną część świadczenia ubezpieczyciel powinien spełnić w terminie przewidzianym w § 1. Powód domagał się odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 7 lipca 2013 roku do dnia zapłaty, a żądanie to pozostawało uzasadnione w świetle powołanych przepisów.

W punkcie 2 wyroku powództwo w pozostałym zakresie (tj. co do kwoty 1 049,19 zł) oddalono.

O kosztach postępowania orzeczono w punkcie 3 wyroku na podstawie art. 100 k. p. c. zgodnie, z którym w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Suma kosztów faktycznie poniesionych przez strony wyniosła 3 254,52 zł. Powód wygrał sprawę w 81,00 %. Obowiązany był więc do poniesienia 19,00 % kosztów postępowania, a więc kwoty 618,36 zł, a poniósł faktycznie 1 887,00 zł. Różnica w kwocie 1 268,64 zł na podstawie art. 100 k.p.c. została zasądzona na rzecz powoda M. K. od pozwanej (...) S.A. w W.

SSR Jolanta Brzęk