Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Tychach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 października 2018 r.

Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Jolanta Brzęk

Protokolant: st. sekretarz sądowy Ewa Kościelniak

po rozpoznaniu w dniu 30 października 2018 r. w Tychach

na rozprawie

sprawy z powództwa:

PRO CAR A. Ś., M. Ś. & W. H. Sp. J. w B.

przeciwko:

(...) S.A. w W.

o zapłatę

1)  zasądza od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powoda PRO CAR A. Ś., M. Ś. & W. H. Sp. J.
w B. kwotę 1 510,00 zł (tysiąc pięćset dziesięć złotych) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 20 maja 2016 roku do dnia zapłaty;

2)  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1 293 zł (tysiąc dwieście dziewięćdziesiąt trzy złote) tytułem zwrotu kosztów procesu;

3)  nakazuje pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa (kasy tut. Sądu) kwotę 925,82 zł (dziewięćset dwadzieścia pięć złotych osiemdziesiąt dwa złote) tytułem wydatków tymczasowo poniesionych przez Skarb Państwa.

SSR Jolanta Brzęk

Sygn. akt VI GC 174/17/3

UZASADNIENIE

Powódka PRO CAR A. Ś. M. Ś. & W. (...) Spółka jawna w B. pozwem z dnia 20 października 2016 roku wystąpiła przeciwko (...) S.A. z siedzibą w W. z pozwem o zapłatę kwoty 1 510 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 20 maja 2016 r. do dnia zapłaty oraz kosztów procesu.

W uzasadnieniu powódka wskazała w dniu 19 kwietnia 2016 r. doszło do zdarzenia drogowego, w wyniku którego uległ uszkodzeniu pojazd marki S. nr rej. (...) stanowiący własność T. i M. F.. Pozwana zaniżając koszty naprawy wypłaciła odszkodowanie w łącznej kwocie 972,77 zł. Pozwana wskazała, że na podstawie umowy przelewu wierzytelności nabyła całość praw do odszkodowania z tytułu szkody z dnia 19 kwietnia 2016 r. W związku z powyższym powódka żąda zapłaty odszkodowania.

W odpowiedzi na pozew pozwana (...) S.A. z siedzibą w W. wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o obciążenie powódki kosztami procesu.

W uzasadnieniu pozwana wskazała, że ustaliła wartość szkody na kwotę 972,77 zł i wypłaciła na rzecz poszkodowanych odszkodowanie w kwocie 772,77 zł, w związku z potrąceniem kwoty 200 zł stanowiącej udział własny ubezpieczonego. Pozwana stwierdziła, że wypłacone przez nią odszkodowanie pozwala na przywrócenie pojazdu do stanu sprzed szkody. Zdaniem pozwanej wypłata odszkodowania w żądanej przez powoda wysokości, prowadziłoby do wzbogacenia powoda. Ponadto w ocenie pozwanej koszt naprawy nie powinien być ustalany w oparciu o ceny części oryginalnych, gdyż pojazd w chwili szkody miał 7 lat. Pozwana wskazała również, że ustalenie odszkodowania w oparciu o kosztorys może mieć miejsce jedynie w przypadku kiedy naprawy nie przeprowadzono.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Dnia 19 kwietnia 2016 r. doszło do zdarzenia drogowego, w wyniku którego uległ uszkodzeniu pojazd marki S. nr rej. (...) stanowiący własność T. i M. F.. Ubezpieczycielem od odpowiedzialności cywilnej sprawcy kolizji drogowej była pozwana.

Dowód akta szkody na płycie CD (k. 68).

Pozwana w toku postepowania likwidacyjnego ustaliła wartość szkody na kwotę 972,22 zł oraz wypłaciła na rzecz poszkodowanych odszkodowanie w kwocie 772,77 zł.

Dowód: okoliczność bezsporne.

W dniu 29 września 2016 r. poszkodowani i (...) sp. z o.o. w P. zawarli umowę cesji wierzytelności zgodnie, z którą cedenci przelali na cesjonariusza swoją wierzytelność – prawo do dochodzenia odszkodowania w związku ze szkodą z dnia 19 kwietnia 2016 r.

W dniu 29 września 2016 r. (...) sp. z o.o. w P. i powódka zawarli umowę cesji wierzytelności zgodnie, z którą cedent przelał na cesjonariusza swoją wierzytelność – prawo do dochodzenia odszkodowania w związku ze szkodą z dnia 19 kwietnia 2016 r.

Dowód: umowy cesji wierzytelności (k. 6-7), upoważnienie (k. 8).

Uzasadniony koszt naprawy uszkodzonego pojazdu wynosił 3 846,60 zł. Dokonanie naprawy z użyciem części o wyznaczniku jakości Q doprowadziłoby do obniżenia wartości pojazdu.

Dowód: pisemna opinia biegłego sądowego J. G. (k. 72-88), ustna opinia biegłego sądowego J. G. (k. 119-120), kosztorys (k. 10-12), dokumentacja zdjęciowa (k. 41-42).

Poczynione w sprawie ustalenia faktyczne oparto o dokumenty, które pod względem treści i formy nie budziły wątpliwości.

Ustalając stan faktyczny sprawy Sąd uwzględnił treść pisemnej oraz ustnej uzupełniającej opinii biegłego sądowego J. G. uznając, iż wnioski opinii pozostawały rzetelne, logiczne i odpowiedziały na przedstawione biegłemu zagadnienia.

Sąd oddalił wniosek o przesłuchanie świadka T. F. oraz wniosek o zobowiązanie go do przedłożenia rachunków za naprawę pojazdu albowiem dowody te nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia w sprawie.

Sąd pominął dowód z przesłuchania stron albowiem pomimo prawidłowego wezwania i pouczenia, żadna ze stron nie stawiła się na rozprawie z dnia 17 października 2017 r.

Sąd oddalił wniosek o przeprowadzenie opinii po oględzinach uznając dowód z opinii biegłego za wystarczający dla ustalenia faktów istotnych dla rozstrzygnięcia w sprawie, a przeprowadzenie oględzin nie może wpłynąć na rozstrzygniecie w świetle orzecznictwa Sądu Najwyższego.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo wytoczone w niniejszej sprawie zasługiwało na uwzględnienie w całości.

W niniejszym postępowaniu zastosowanie znajdują przepisy odpowiedzialności deliktowej z art. 415 k.c., do której przesłanek należą zdarzenie, z którym system prawny wiąże odpowiedzialność na określonej zasadzie, oraz szkoda i związek przyczynowy między owym zdarzeniem a szkodą. Przy ustalaniu odpowiedzialności z tytułu czynów niedozwolonych znajdują zastosowanie przepisy ogólne dotyczące związku przyczynowego, szkody i sposobów jej naprawienia (art. 361-363 k.c.).

Zgodnie z art. 436 § 2 k.c. w razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody wymienione osoby mogą wzajemnie żądać naprawienia poniesionych szkód tylko na zasadach ogólnych.

Podnieść należy, że w myśl obowiązujących przepisów kodeksu cywilnego wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania (art. 509 § 1 k.c.). Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki (art. 509 § 2 k.c.). Celem i skutkiem przelewu wierzytelności jest przejście na nabywcę ogółu uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki go wiązał z dłużnikiem. W takim wypadku stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie, a zmienia się osoba uczestnicząca w nim po stronie wierzyciela. W razie podjęcia kroków celem wyegzekwowania należności, warunkiem otrzymania należności przez nabywcę wierzytelności jest udowodnienie, że takie prawo przysługiwało pierwotnemu wierzycielowi.

W ocenie Sądu powód w należyty sposób wykazał, iż skutecznie nabył przedmiotową wierzytelność.

W myśl art. 822 §1 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem, których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Przy tym §4 cytowanego przepisu przewiduje, że uprawniony do odszkodowania może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń.

Z art. 361 § 1 i 2 k.c. wynika zasada pełnego odszkodowania w granicach adekwatnego związku przyczynowego. Zobowiązany do naprawienia szkody ponosi więc odpowiedzialność za wszystkie normalne następstwa zdarzenia, pozostające z tym zdarzeniem w adekwatnym związku przyczynowym. Niewątpliwie normalnym następstwem w rozumieniu art. 361 § 1 k.c. jest niemożność korzystania z samochodu przez poszkodowanego, w sytuacji jego uszkodzenia lub zniszczenia. Jeżeli więc poszkodowany poniósł w związku z tym koszty, które były konieczne, na wynajem pojazdu zastępczego, to mieszczą się one w granicach skutków szkodowych podlegających wyrównaniu. Co ważne nie ulega wątpliwości, że poszkodowana niewątpliwie poniosłaby szkodę w majątku, gdyby musiał opłacić wynajem pojazdu zastępczego w dniu wynajmu, lub w chwili zdania pojazdu.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. 2013.392 ze zm.), umowa ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej obejmuje odpowiedzialność cywilną podmiotu objętego obowiązkiem ubezpieczenia za szkody wyrządzone czynem niedozwolonym oraz wynikłe z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, o ile nie sprzeciwia się to ustawie lub właściwości (naturze) danego rodzaju stosunków.

Na podstawie art. 34 ust. 1 powołanej ustawy można ustalić, że z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia. Podobnie jak w przypadku wszystkich rodzajów ubezpieczeń OC, zakres odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń za powstałą szkodę jest uzależniony od zakresu odpowiedzialności ubezpieczonego - posiadacza lub kierującego pojazdem. Zakład ubezpieczeń zamiast niego naprawia wyrządzone szkody. Odszkodowanie ubezpieczeniowe ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem. Jego wysokość (o ile nie przekracza kwoty sumy gwarancyjnej) winna odpowiadać wysokości odszkodowania należnego od ubezpieczonego na podstawie ogólnych zasad odpowiedzialności, zgodnie z zasadą pełnego odszkodowania. Poszkodowany jest uprawniony do odszkodowania w pełni pokrywającego szkodę wyrządzoną ruchem pojazdu mechanicznego. Obejmuje ono zarówno straty, jak i korzyści, które poszkodowany mógłby osiągnąć, gdyby nie wyrządzono mu szkody. Nie ma również znaczenia, czy jest to wywołana wypadkiem pojazdu mechanicznego szkoda na osobie (uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia lub śmierć) czy też szkoda na mieniu (utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia).

Powołany w sprawie biegły sądowy stwierdził w swej opinii, że uzasadniony koszt naprawy uszkodzonego pojazdu wynosił 2 916,03 zł. Zdaniem biegłego sądowego, nawet dokonanie naprawy z użyciem części oryginalnych z logo producenta prowadzi do obniżenia wartości pojazdu, ze względu na konieczność przeprowadzenia naprawy i jego po kolizyjność. Sąd w całości przychyla się do stanowiska biegłego. Biegły wyliczył koszty naprawy według cen części jakości O oraz dostępnych na rynku w czasie szkody zamiennikach jakości Q. Zdaniem Sądu uzasadniony koszt naprawy uszkodzonego pojazdu wynosił 2 916,03 zł.

Należy wskazać, że w ocenie Sądu, w sytuacji gdy nie ma dowodów na to, że w uszkodzonym samochodzie były stosowane przez poszkodowanego zamienniki części, to należy uznać za zasadne skorzystanie przy naprawie z części oryginalnych, gdyż wykorzystanie zamienników nie kompensowałoby poniesionej przez poszkodowanego szkody.

Zgodnie z stanowiskiem Sądu Najwyższego roszczenie o świadczenia należne od zakładu ubezpieczeń w ramach odpowiedzialności cywilnej (OC) z tytułu kosztów przywrócenia uszkodzonego pojazdu do stanu pierwotnego jest wymagalne niezależnie od tego, czy naprawa została już dokonana. Wysokość świadczeń obliczać należy na podstawie ustaleń co do zakresu uszkodzeń i technicznie uzasadnionych sposobów naprawy, przy przyjęciu przewidzianych kosztów niezbędnych materiałów i robocizny według cen z daty ich ustalenia. Naprawa pojazdu przed uzyskaniem świadczeń z ubezpieczenia i jej faktyczny zakres nie ma zasadniczego wpływu na powyższy sposób ustalenia ich wysokości (SN I CR 151/88). Wobec powyższego należy stwierdzić, iż szkodą poniesioną, przez poszkodowanego jest sam fakt pogorszenia stanu należącego do niego pojazdu, a wysokość szkody uzależniona jest jedynie od ekonomicznych kosztów naprawy bez względu na to czy naprawa ta w ogóle nastąpiła lub ma nastąpić. Szkodą nie jest poniesiony przez poszkodowanego wydatek na naprawę pojazdu, lecz szacunkowa wysokość tych wydatków, przy czym żadne przepisy prawa nie nakładają na poszkodowanego obowiązku naprawienia uszkodzonego pojazdu. Poszkodowany może również pojazd sprzedać bez uprzedniej naprawy, co nie zmienia faktu, iż odszkodowanie winno być równe kosztom naprawy pojazdu. Wobec powyższego dla rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie bez znaczenia było czy naprawa pojazdu został przeprowadzona.

Zatem biorąc pod uwagę wyżej poczynione rozważania, Sąd uznał dochodzone przez powódkę roszczenie za zasadne w całości i w związku z tym w punkcie 1 wyroku zasądzono od pozwanej na rzecz powódki kwotę 1 510 zł, ponieważ powód wniósł w pozwie o zasadzenie kwoty umniejszej niż wynikało z opinii prywatnej.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 k.c. w zw. z art. 817 k.c. Zgodnie z art. 817 § 1 k.c. ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku. Jak wynika z § 2 gdyby wyjaśnienie w powyższym terminie okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności ubezpieczyciela albo wysokości świadczenia okazało się niemożliwe, świadczenie powinno być spełnione w ciągu 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe. Powód domagał się odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 20 maja 2016 r. do dnia zapłaty, a żądanie to pozostawało uzasadnione w świetle powołanych przepisów.

O kosztach postępowania orzeczono w punkcie 2 wyroku na podstawie art. 98 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Na łączną kwotę kosztów postępowania strony powodowej złożyły się kwoty: 76 zł tytułem uiszczonej opłaty od pozwu, 17 zł tytułem opłaty od pełnomocnictwa oraz 1200 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego ustalona zgodnie z §2 pkt. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. 2015 r., poz. 1800), co daje łączną kwotę 1 293 zł.

W orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie sąd orzeka o poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa wydatkach, stosując odpowiednio przepisy art. 113 o kosztach sądowych w sprawach cywilnych. Mając na uwadze powyższe Sąd nakazał pobrać od pozwanej kwotę 925,82 zł tytułem kosztów sądowych wyłożonych tymczasowo przez Skarb Państwa na sporządzenie opinii przez biegłego sądowego, o czym orzeczono w punkcie 3 sentencji wyroku.

SSR Jolanta Brzęk