Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Tychach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 września 2018 r.

Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Jolanta Brzęk

Protokolant: sekretarz sądowy Monika Kucharczyk

po rozpoznaniu w dniu 25 września 2018 r. w Tychach

na rozprawie

sprawy z powództwa:

M. K. (1)

przeciwko:

Towarzystwo (...) Spółka Akcyjna w W.

o zapłatę

1)  zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powoda M. K. (1) kwotę 310,20 zł (trzysta dziesięć złotych dwadzieścia groszy) z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 9 września 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku i odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty;

2)  w pozostałym zakresie powództwo oddala;

3)  zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 547,50 zł (pięćset czterdzieści siedem złotych pięćdziesiąt groszy) tytułem stosunkowego rozdzielenia kosztów.

SSR Jolanta Brzęk

Sygn. akt VI GC 89/17/3

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 25 lipca 2015 roku (data stempla pocztowego) powód M. K. (2) wniósł o zasądzenie od pozwanej Towarzystwa (...) S.A. w W. kwoty 1.068,50 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od 9 września 2015 r. do dnia zapłaty oraz kosztami procesu.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że wskutek zdarzenia z dnia 9 sierpnia 2015 r., uległ uszkodzeniu samochód marki A. R. o numerze rejestracyjnym (...) należący do poszkodowanego R. P.. Ubezpieczycielem od odpowiedzialności cywilnej sprawcy kolizji drogowej była pozwana. Pozwana wypłaciła odszkodowanie w kwocie 3 265,40 zł tytułem uszkodzenia pojazdu oraz w kwocie 354 zł tytułem wynajmu samochodu zastępczego. W dniu 10 sierpnia 2015 r. poszkodowany przeniósł umową cesji na powoda wierzytelność przysługującą mu od pozwanej z tytułu zdarzenia z dnia 9 kwietnia 2015 r. W związku z uszkodzeniem pojazdu pierwotnie poszkodowany zlecił powodowi jego naprawę. Koszt naprawy wyniósł 3 691,60 zł. Poszkodowany również wynajął od powoda na podstawie umowy najmu z 17 sierpnia 2015 r. samochód zastępczy na okres 6 dni. Łączny koszt najmu wyniósł 996,30 zł. Powód podniósł, że pozwana wypłacając odszkodowanie bezzasadnie zweryfikował koszt naprawy uszkodzonego pojazdu, stawkę najmu uszkodzonego pojazdu oraz okres najmu samochodu zastępczego. Powód wskazał, że dochodzona pozwem kwota stanowi różnicę pomiędzy należnym odszkodowaniem a odszkodowaniem przyznanym przez pozwaną.

W dniu 24 listopada 2016 roku Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy wydał w sprawie VI GNc 2262/16 nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

Pozwana Towarzystwo (...) S.A. w W. wniosła sprzeciw od nakazu zapłaty, wnosząc o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie kosztów postępowania.

W uzasadnieniu pozwana wskazała, że kwestionuje koszt naprawy uszkodzonego pojazdu m.in. wskazane w wystawionej fakturze stawki za roboczogodzinę prac naprawczych jako przekraczając wysokość średnich stawek stosowanych na rynku. Ponadto pozwana podniosła, że wskazała poszkodowanemu dane kontaktowe warsztatu gotowego do realizacji naprawy pojazdu zgodnie z kosztorysem przedstawionym w kalkulacji pozwanej. Pozwana zakwestionował również okres wynajmu samochodu zastępczego oraz wysokości dobowej stawki najmu. Pozwana wskazała, że pismem z dnia 10 sierpnia 2015 r. zadeklarował gotowość zorganizowania wynajmu pojazdu zastępczego klasy B za jednostkową dobową stawkę wynoszącą 118 zł brutto. Poszkodowany wynajmując pojazd zastępczy naruszył zatem obowiązek minimalizacji rozmiarów szkody i współdziałania w wykonaniu zobowiązania. W zakresie uzasadnionego okresu najmu za uzasadniony pozwana uznała 3 dniowy okres tj. 2 dni technologicznego czasu naprawy pojazdu oraz 1 dzień na czynności organizacyjne.

Sąd ustalił, następujący stan faktyczny:

Dnia 9 sierpnia 2015 r., uległ uszkodzeniu samochód marki A. R. o numerze rejestracyjnym (...) należący do poszkodowanego R. P.. Ubezpieczycielem od odpowiedzialności cywilnej sprawcy kolizji drogowej była pozwana.

Dowód: akta szkody na płycie CD (k. 72).

W dniu 10 sierpnia 2015 r. poszkodowany i powód zawarli umowę cesji wierzytelności zgodnie, z którą cedent przelał na cesjonariusza swoją wierzytelność – prawo do dochodzenia odszkodowania w związku ze szkodą z dnia 9 sierpnia 2015 r.

Dowód: umowa cesji wierzytelności (k. 13).

Powód dnia 17 sierpnia 2015 r. zawarł z poszkodowanym umowę najmu pojazdu zastępczego, w związku ze zdarzeniem objętym odpowiedzialnością cywilną pozwanej. Przedmiotem najmu był samochód marki S. (...). Dobowa stawka najmu został ustalona na kwotę 135 zł netto.

Dowód: umowa najmu (k. 14).

Powód tytułem naprawy uszkodzonego pojazdu wystawił dnia 22 sierpnia 2015 r. na rzecz poszkodowanego fakturę VAT opiewająca na kwotę 3 691,60 zł.

Dowód: faktura VAT (k. 24).

Powód tytułem wynajmu samochodu zastępczego marki s. (...) przez okres 6 dni wystawił dnia 22 sierpnia 2015 r. na rzecz poszkodowanego fakturę VAT opiewająca na kwotę 996,30 zł.

Dowód: faktura VAT (k. 25).

Pozwana wypłaciła odszkodowanie w kwocie 3.265,40 zł tytułem uszkodzenia pojazdu oraz w kwocie 354 zł tytułem wynajmu samochodu zastępczego.

Dowód: decyzja (k. 9-10), kalkulacja odszkodowania (k. 11), kalkulacja naprawy (k. 13-22).

Mailem z dnia 19 lipca 2016 r. pełnomocnik powoda zwracał się od pozwanej o podjęcie negocjacji ugodowych.

Dowód: mail (k. 28), pełnomocnictwo (k. 29).

Z przedłożonej faktury wynika że przy naprawie użyto części używanej tj. zderzaka. Koszt naprawy z uwzględnieniem uśrednionej stawki stosowanej w warsztatach typu rzemieślniczego przy zastosowaniu operacji technologicznie koniecznych, na okres zaistnienia szkody tj. sierpień 2015 r. i z użyciem eksploatowanej części wynosił 3 159,62 zł.

Uzasadniony okres najmu samochodu zastępczego w niniejszej sprawie wynosił 6 dni. Uszkodzony pojazd nie jest pojazdem popularnym zatem czas na dostawę część jaki przyjęto tj. 1 dzień, nie jest nadmierny.

Uzasadniona dobowa stawka najmu dla pojazdu klasy B wynosi 90 zł netto.

Dowód: opinia biegłego sądowego M. D. (k. 85-89), uzupełniająca opinia biegłego sądowego M. D. (k. 135), decyzja (k. 27), cenniki (k. 71).

Poczynione w sprawie ustalenia faktyczne oparto o dokumenty, które pod względem treści i formy nie budziły wątpliwości.

Sąd oparł również ustalenia faktyczne na podstawie opinii biegłego sądowego M. D.. Sporządzone przez biegłego opinie były logiczne i rzeczowe. Biegły dysponował odpowiednią wiedzą specjalistyczną niezbędną na potrzeby ich wydania.

Sąd oddalił wniosek o przeprowadzenie dalszej opinii uzupełniającej oraz o przeprowadzenie opinii przez innego biegłego albowiem opinii jest rzetelna i pełna, a dalsze opinie przewlekałyby postępowanie.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo wytoczone w niniejszej sprawie przez M. K. (1) przeciwko pozwanej Towarzystwu (...) S.A. w W. zasługiwało na uwzględnienie w części.

W niniejszej sprawie spornym pomiędzy stronami była kwestia okresu najmu samochodu zastępczego, wysokości dobowej stawki najmu pojazdu zastępczego oraz kosztu naprawy uszkodzonego pojazdu.

W niniejszym postępowaniu zastosowanie znajdują przepisy odpowiedzialności deliktowej z art. 415 k.c., do której przesłanek należą zdarzenie, z którym system prawny wiąże odpowiedzialność na określonej zasadzie, oraz szkoda i związek przyczynowy między owym zdarzeniem a szkodą. Przy ustalaniu odpowiedzialności z tytułu czynów niedozwolonych znajdują zastosowanie przepisy ogólne dotyczące związku przyczynowego, szkody i sposobów jej naprawienia (art. 361-363 k.c.).

Zgodnie z art. 436 § 2 k.c. w razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody wymienione osoby mogą wzajemnie żądać naprawienia poniesionych szkód tylko na zasadach ogólnych.

Podnieść należy, że w myśl obowiązujących przepisów kodeksu cywilnego wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania (art. 509 § 1 k.c.). Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki (art. 509 § 2 k.c.). Celem i skutkiem przelewu wierzytelności jest przejście na nabywcę ogółu uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki go wiązał z dłużnikiem. W takim wypadku stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie, a zmienia się osoba uczestnicząca w nim po stronie wierzyciela. W razie podjęcia kroków celem wyegzekwowania należności, warunkiem otrzymania należności przez nabywcę wierzytelności jest udowodnienie, że takie prawo przysługiwało pierwotnemu wierzycielowi.

W ocenie Sądu powód w należyty sposób wykazał, iż skutecznie nabył przedmiotową wierzytelność od poszkodowanego.

Zgodnie z art. 822 §1 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem, których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Przy tym §4 cytowanego przepisu przewiduje, że uprawniony do odszkodowania może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń.

Z art. 361 § 1 i 2 k.c. wynika zasada pełnego odszkodowania w granicach adekwatnego związku przyczynowego. Zobowiązany do naprawienia szkody ponosi więc odpowiedzialność za wszystkie normalne następstwa zdarzenia, pozostające z tym zdarzeniem w adekwatnym związku przyczynowym. Niewątpliwie normalnym następstwem w rozumieniu art. 361 § 1 k.c. jest niemożność korzystania z samochodu przez poszkodowanego, w sytuacji jego uszkodzenia lub zniszczenia. Jeżeli więc poszkodowany poniósł w związku z tym koszty, które były konieczne, na wynajem pojazdu zastępczego, to mieszczą się one w granicach skutków szkodowych podlegających wyrównaniu. Co ważne nie ulega wątpliwości, że poszkodowany niewątpliwie poniosłaby szkodę w majątku, gdyby musiał opłacić wynajem pojazdu zastępczego w dniu wynajmu, lub w chwili zdania pojazdu.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. 2013.392 ze zm.), umowa ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej obejmuje odpowiedzialność cywilną podmiotu objętego obowiązkiem ubezpieczenia za szkody wyrządzone czynem niedozwolonym oraz wynikłe z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, o ile nie sprzeciwia się to ustawie lub właściwości (naturze) danego rodzaju stosunków.

Na podstawie art. 34 ust. 1 powołanej ustawy można ustalić, że z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia. Podobnie jak w przypadku wszystkich rodzajów ubezpieczeń OC, zakres odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń za powstałą szkodę jest uzależniony od zakresu odpowiedzialności ubezpieczonego - posiadacza lub kierującego pojazdem. Zakład ubezpieczeń zamiast niego naprawia wyrządzone szkody. Odszkodowanie ubezpieczeniowe ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem. Jego wysokość (o ile nie przekracza kwoty sumy gwarancyjnej) winna odpowiadać wysokości odszkodowania należnego od ubezpieczonego na podstawie ogólnych zasad odpowiedzialności, zgodnie z zasadą pełnego odszkodowania. Poszkodowany jest uprawniony do odszkodowania w pełni pokrywającego szkodę wyrządzoną ruchem pojazdu mechanicznego. Obejmuje ono zarówno straty, jak i korzyści, które poszkodowany mógłby osiągnąć, gdyby nie wyrządzono mu szkody. Nie ma również znaczenia, czy jest to wywołane wypadkiem pojazdu mechanicznego szkoda na osobie (uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia lub śmierć) czy też szkoda na mieniu (utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia).

Należy wskazać, że na dłużniku ciąży obowiązek zwrotu wydatków celowych i ekonomicznie uzasadnionych, pozwalających na wyeliminowanie negatywnych dla poszkodowanego następstw, niedających się wyeliminować w inny sposób, z zachowaniem rozsądnej proporcji między korzyścią wierzyciela a obciążeniem dłużnika. Nie jest celowe nadmierne rozszerzanie odpowiedzialności odszkodowawczej i w konsekwencji - gwarancyjnej ubezpieczyciela (uchwała SN z dnia 17.11.2011 r., akt III CZP 5/11, OSNC 2012/3/28, LEX nr 1011468).

Zgodnie z treścią art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na stronie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Uwzględniając treść art. 6 k.c. trzeba stwierdzić, że do osoby występującej z pozwem należy udowodnienie faktów pozytywnych, które stanowią podstawę powództwa, gdyż z faktów tych wywodzi ona swoje prawo. Do przeciwnika natomiast należy wykazanie okoliczności niweczących to prawo lub uniemożliwiających jego powstanie (OSNP 1998/18/537). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.) (OSNC 1997/6-7/76 Przegląd Sądowy 2001/4/81). Innymi słowy na powodzie spoczywa ciężar udowodnienia faktów uzasadniających jego roszczenie, a na stronie pozwanej obowiązek udowodnienia okoliczności uzasadniających jej wniosek o oddalenie powództwa.

W zakresie uzasadnionej stawki za najem pojazdu zastępczego należy wskazać, że pozwana do akt niniejszej sprawy przedłożyła w formie elektronicznej pismo z dnia 10 sierpnia 2015 r. w którym poinformowała o możliwość zorganizowania najmu samochodu zastępczego za dzienną stawkę najmu auta uzależnioną od jego klasy. W treść pisma pozwana w zakresie stawek najmu odwoływała się do załącznika w którym miały być przedstawione szczegółowe zestawienia stawek. Pozwana nie przedłożyła jednak do akt niniejszej sprawy powyższego cennika. Zatem w ocenie Sądu należało uznać, iż pozwana nie sprostała ciężarowi wykazania, iż złożyła pozwanemu ofertę najmu pojazdu zastępczego za stawkę niższą niż oferowana przez powoda.

Powołany w sprawie biegły sądowy wskazał, że z przedłożonej faktury wynika, iż przy naprawie użyto części używanej tj. zderzaka. Zdaniem biegłego koszt naprawy z uwzględnieniem uśrednionej stawki stosowanej w warsztatach typu rzemieślniczego przy zastosowaniu operacji technologicznie koniecznych, na okres zaistnienia szkody tj. sierpień 2015 r. i z użyciem eksploatowanej części wynosił 3 159,62 zł. Biegły stwierdził, że uzasadniony okres najmu samochodu zastępczego w niniejszej sprawie wynosił 6 dni. Biegły wskazał uszkodzony pojazd nie jest pojazdem popularnym zatem czas na dostawę część jaki przyjęto tj. 1 dzień, nie jest nadmierny. Biegły stwierdził, że uzasadniona dobowa stawka najmu dla pojazdu klasy B wynosi 90 zł netto. Sąd w całości przychyla się do stanowiska biegłego.

Zdaniem Sądu uzasadniony koszt naprawy uszkodzonego pojazdu wynosi 3 159,62 zł, uzasadniona dobowa stawka za wynajem samochodu zastępczego w niniejszym postępowaniu wynosiła 90 zł netto tj. 110,70 zł brutto, natomiast uzasadniony okres najmu wynosił 6 dni.

W zakresie okresu najmu pojazdu zastępczego należy wskazać, że poszkodowany mając na uwadze obowiązek minimalizacji szkody pomimo, iż do kolizji doszło dnia 9 sierpnia 2015 r. samochód zastępczy wynajął dopiero dnia 17 sierpnia 2015 r.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że wypłacone odszkodowanie w zakresie naprawy pojazdu w pełni pokrywało powstałą szkodę. Natomiast roszczenie w zakresie zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego było uzasadnione w części. Uzasadniony koszt najmu pojazdu zastępczego w niniejszej sprawie wynosił 664,20 zł. Natomiast pozwana wypłaciła odszkodowanie z tytułu najmu pojazdu zastępczego jedynie w kwocie 354 zł.

Zatem biorąc pod uwagę wyżej poczynione rozważania, Sąd uznał dochodzone przez powódkę roszczenie za zasadne w części i w związku z tym w punkcie 1 wyroku zasądzono od pozwanej na rzecz powoda kwotę 310,20 zł (664,20 zł – 354 zł = 310,20 zł).

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 k.c. w zw. z art. 817 k.c. Zgodnie z art. 817 § 1 k.c. ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku. Jak wynika z § 2 gdyby wyjaśnienie w powyższym terminie okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności ubezpieczyciela albo wysokości świadczenia okazało się niemożliwe, świadczenie powinno być spełnione w ciągu 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe. Mając powyższe na uwadze Sąd zasądził ustawowe odsetki liczone od dnia 9 maja 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 r. oraz odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty.

W związku z uznaniem przez Sąd dochodzonego roszczenia w części tj. w kwocie 310,20 złotych, Sąd oddalił powództwo w zakresie pozostałej kwoty, tj. 758,30 złotych orzekając o tym w punkcie 2 sentencji wyroku. Stanowisko powoda w zakresie kosztów naprawy nie znalazło potwierdzenia w materiale dowodowym zwłaszcza w opinii biegłego sądowego. Z tej opinii wynika, że wypłacone odszkodowanie wyczerpywało koszty naprawy w uszkodzonym pojeździe.

Zgodnie z art. 100 k.p.c. w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Sąd może jednak włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu. Na koszty procesu powoda składały się kwota 54 zł tytułem uiszczonej opłaty sądowej, kwota 17 zł z tytułu uiszczonej opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, oraz kwota 360 zł tytułem kosztu zastępstwa procesowego strony powodowe ustalone zgodnie z §2 pkt. 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. 2015 r., poz. 1804) co dało łącznie 431 zł. Na koszty procesu pozwanej kwota 17 zł z tytułu uiszczonej opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, kwota 589,85 zł tytułem uiszczonej zaliczki na poczet sporządzenia opinii przez biegłego sądowego oraz kwota 360 zł tytułem kosztu zastępstwa procesowego strony pozwanej co daje łącznie kwotę 966,85 zł. W związku z powyższym łączny koszt procesu wyniósł 1.397,85 zł. Pozwana utrzymała się ze swoim żądaniem w 70%, a zatem 30% kosztów powinno obciążyć pozwaną (1397,85 zł x 30% = 419,35 zł). Pozwana poniosła koszt w wysokości 966,85 zł a zatem różnicę (966,85 zł - 419,35 zł = 547,50 zł) powinien zwrócić jej powód o czym orzeczono w 3 punkcie sentencji wyroku.

SSR Jolanta Brzęk