Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Tychach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 listopada 2018 r.

Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Jolanta Brzęk

Protokolant: sekretarz sądowy Monika Kucharczyk

po rozpoznaniu w dniu 23 października 2018 r. w Tychach

na rozprawie

sprawy z powództwa:

Krajowy Rejestr Długów Biuro (...) S.A. we W.

przeciwko:

K. D.

o zapłatę

1)  zasądza od pozwanego K. D. na rzecz powoda Krajowy Rejestr Długów Biuro (...) S.A. we W. kwotę 179,25 zł (sto siedemdziesiąt dziewięć złotych dwadzieścia pięć groszy) w tym kwotę 172,48 zł (sto siedemdziesiąt dwa złote czterdzieści osiem groszy) tytułem równowartości rekompensaty 40 euro (czterdzieści euro);

2)  umarza postępowanie w pozostałym zakresie;

3)  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 467,00 zł (czterysta sześćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 150,00 zł (sto pięćdziesiąt złotych) tytułem kosztów postępowania zażaleniowego.

SSR Jolanta Brzęk

Sygn. akt VI GC 1771/17/3

UZASADNIENIE

Powódka Krajowy Rejestr Długów Biuro (...) S.A. we W. pozwem z dnia 8 lutego 2017 r. skierowanym do Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie wniosła o zasądzenie od K. D. kwoty 535,95 zł oraz kosztów procesu.

W uzasadnieniu powódka wskazała, że dnia 27 lipca 2016 r. zawarły w formie elektronicznej umowę o współpracy, na mocy której pozwany zobowiązał się do uiszczania na rzecz powódki miesięcznego abonamentu oraz opłat dodatkowych. W związku z świadczeniem na rzecz pozwanego usług powód wystawił na rzecz pozwanego faktury VAT w łącznej kwocie 713,40 zł. Dnia 30 listopada 2016 r. doszło do rozwiązania umowy. Powód wskazał ze na wartość przedmiotu sporu składa się również kwota 172,48 zł stanowiąca równowartość 40 euro tytułem rekompensatę za koszty odzyskiwania należności.

Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie VI Wydział Cywilny Gospodarczy wydał w sprawie o sygn. akt VI Nc-e 210847/17 nakaz zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym.

Poznawany wniósł sprzeciw od nakazu zapłaty, wnosząc o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie kosztów postępowania.

W uzasadnieniu pozwany podniósł zarzut braku dowodu zawarcia z powodem umowy. Pozwany zakwestionował również okoliczność pozostawania w stosunku zobowiązaniowym wynikającym z przywołanej przez powoda umowy wskazując, że nie zawierał takiej umowy.

Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie VI Wydział Cywilny Gospodarczy postanowieniem z dnia 16 maja 2017 r. o sygn. akt VI Nc-e 210847/17 przekazał sprawę do Sądu Rejonowego w Tychach.

Pismem procesowym z dnia 18 sierpnia 2017 r. powódka ograniczyła powództwo o kwotę należności głównej w wysokość 356,70 zł ze zrzeczeniem się roszczenia co do tej kwoty. Powódka wniosła o zasadzenie kosztów procesu oraz kwoty 179,25 zł na którą składają się kwota 6,77 zł tytułem skapitalizowanych odsetek oraz kwota 172,48 zł tytułem rekompensatę za koszty odzyskiwania należności.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powódka Krajowy Rejestr Długów Biuro (...) S.A. we W. zawarła z K. D. dnia 27 lipca 2016 r. umowę przedmiotem której było korzystanie z usług z systemu (...) S.A.

Dowód nagranie rozmowy na płycie CD (k. 19), maile (k. 28-31), projekt umowy (k. 32-34), przesłuchanie pozwanego K. D. (k. 120-121).

Powódka tytułem zawartej umowy wystawiła na rzecz powoda dnia 3 października 2016 r. fakturę VAT nr (...) na kwotę 356,70 zł z terminem płatności do 13 października 2016 r.

Dowód: faktura VAT (k. 35).

Wezwaniem do zapłaty z dnia 2 stycznia 2017 r. powódka wezwała pozwanego do zapłat kwoty 713,40 zł tytułem należności wynikającej z wystawionych faktur VAT z dnia 3 października 2016 r. oraz 1 grudnia 2016 r.

Dowód: wezwanie do zapłaty (k. 36), potwierdzenie nadania (k. 37).

Dnia 13 marca 2017 r. pozwany dokonał zapłaty kwoty 356,70 zł tytułem należność wynikającej z faktury VAT nr (...).

Dowód: potwierdzenie przelewu (k. 39).

Pozwany uiszczał należność wynikające z wystawianych przez pozwaną faktur z opóźnieniem.

Dowód: przesłuchanie pozwanego K. D. (k. 120-121).

Poczynione w sprawie ustalenia faktyczne oparto o dokumenty oraz nagranie na płycie CD, które pod względem treści i formy nie budziły wątpliwości.

Sąd oddalił wniosek o dowód z ksiąg rachunkowych pozwanego albowiem nie miał on znaczenia dla rozstrzygnięcia w sprawie. Sąd dał wiarę w całości zeznaniom pozwanego, ponieważ są logiczne, konsekwentne i zgodne z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie.

Sąd zważył, co następuje:

Po ograniczeniu powództwa powódka niniejszym pozwem dochodziła zapłaty skapitalizowanych odsetek w związku z opóźnieniem w dokonaniu zapłaty przez pozwanego oraz kwoty stanowiącej równowartość 40 euro tytułem rekompensatę za koszty odzyskiwania należności.

Zgodnie z art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Chwilę, w której dłużnik dopuszcza się opóźnienia, określić należy na podstawie art. 476 k.c. Zgodnie z nim dłużnik dopuszcza się zwłoki, gdy nie spełnia świadczenia w terminie, a jeżeli termin nie jest oznaczony, gdy nie spełnia świadczenia niezwłocznie po wezwaniu przez wierzyciela. Nie dotyczy to wypadku, gdy opóźnienie w spełnieniu świadczenia jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Przepis ten wskazuje na obiektywny stan faktyczny, który jest podstawą postawienia dłużnikowi zarzutu nieterminowego wykonania zobowiązania. Chwila, o której mowa, jest odmiennie ustalana w zależności od tego, czy dłużnik jest zobowiązany do świadczenia terminowego, czy do świadczenia bezterminowego. Pojęcie opóźnienia w zapłacie dłużnej sumy wiąże się z terminem spełnienia świadczenia (wyrok SN z dnia 24 lipca 2008 r., IV CSK 151/08).

W przedmiotowej sprawie świadczenie dłużnika miało charakter terminowy, gdyż został on określony jednoznacznie w wystawionej fakturze VAT. Prawo wierzyciela do żądania od dłużnika zapłaty odsetek za czas opóźnienia w wykonaniu świadczenia pieniężnego nie jest uzależnione ani od wykazywania po stronie wierzyciela szkody wynikłej z opóźnienia, ani przyczynami zależnymi od dłużnika zachowania noszącego znamiona winy (wyrok SA w Katowicach z dnia 6 kwietnia 2006 r., I ACa 2087/05). Powstanie tego prawa jest niezależne od tego, czy roszczenie o odsetki zostało podniesione, czy też nie, wynikają one bowiem z samego faktu opóźnienia (wyrok SN z dnia 10 sierpnia 2005 r., I CK 110/05).

Zgodnie z przedłożoną do akt sprawy fakturą VAT nr (...) opiewającą na kwotę 356,70 zł brutto termin płatności został ustalony na 13 października 2016 r. jeżeli przyjąć, że jak twierdzi pozwany nie otrzymał faktury, zatem obowiązek ten powstał z dniem otrzymania wezwania do zapłaty z dnia 2 stycznia 2017 r. Pozwany dnia 13 marca 2017 r. dokonał zapłaty kwoty 356,70 zł tytułem należność wynikającej z faktury VAT nr (...). Zatem pozwany pozostawał w zwłoce w zapłacie należności i zasadnym było roszczenie powódki w zakresie skapitalizowanych odsetek ustawowych za opóźnienie w kwocie 6,77 zł.

Stanowisko pozwanego, że nie otrzymał faktury, pozostaje niewykazane. Roszczenie odsetkowe zostało obliczone tylko za okres do 31 grudnia 2016 r.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 u.t.z. wierzycielowi, od dnia nabycia uprawnienia do odsetek, o którym mowa w art. 7 ust. 1 (czyli od dnia wymagalności świadczenia pieniężnego) lub art. 8 ust. 1, bez wezwania, przysługuje od dłużnika z tytułu rekompensaty za koszty odzyskiwania należności równowartość kwoty 40 euro przeliczonych na złote według średniego kursu euro ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski ostatniego dnia roboczego miesiąca poprzedzającego miesiąc, w którym świadczenie pieniężne stało się wymagalne.

Ustawodawca zatem przewidział dla wierzyciela swoisty ryczałt będący rekompensatą za koszty starań w celu odzyskania należności w wysokości równowartości 40 euro. Ta stała rekompensata przysługuje od dłużnika, przy czym wierzyciel nie jest zobligowany do wykazania poniesienia w tej wysokości wydatków. Ponadto w w/w regulacji wskazano, że rekompensata w wysokości równowartość kwoty 40 euro przysługuje bez wezwania, zatem powstaje ono ex lege wraz z nabyciem przez wierzyciela uprawnienia do odsetek. Zatem zasadne było również roszczenie powódki w zakresie dochodzonej kwoty 172,48 zł stanowiącej równowartość 40 euro tytułem rekompensaty za koszty odzyskiwania należności.

Mając powyższe na uwadze w punkcie 1 wyroku zasądzono na rzecz powódki zgodnie z roszczeniem pozwu kwotę 179,25 zł.

Zgodnie z art. 203 k.p.c. w zw. z art. 355 k.p.c. w pkt 2 wyroku umorzono postępowanie w pozostałym zakresie, wobec cofnięcia pozwu co do kwoty 356,70 zł ze zrzeczeniem się roszczenia co do tej kwoty.

O kosztach postępowania orzeczono w punkcie 3 wyroku na podstawie art. 98 i 99 k.p.c. zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Na koszty procesu powódki składały się kwota 30 zł z tytułu uiszczonej opłaty sądowej, kwota 17 zł z tytułu uiszczonej opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, kwota 270 zł tytułem kosztu zastępstwa procesowego strony pozwanej ustalone zgodnie z §2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. 2015., poz. 1804 ze zm.) oraz kwota 150 zł tytułem kosztów postepowania zażaleniowego co dało łączną kwotę 467 zł.

SSR Jolanta Brzęk