Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Tychach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 lutego 2018 r.

Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Jolanta Brzęk

Protokolant: stażysta Monika Kucharczyk

po rozpoznaniu w dniu 22 lutego 2018 r. w Tychach

na rozprawie

sprawy z powództwa:

(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w K.

przeciwko:

(...) S.A. w W.

o zapłatę

1)  zasądza od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powoda (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w K. kwotę 1 230,00 zł (jeden tysiąc dwieście trzydzieści złotych) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 13 kwietnia 2017 roku do dnia zapłaty;

2)  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 349,00 zł (trzysta czterdzieści dziewięć złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSR Jolanta Brzęk

Sygn. akt VI GC 1180/17/3

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 26 kwietnia 2017 r. powód (...) sp. z o.o. w K. wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) S.A. w W. kwoty 1 230 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 13 kwietnia 2017 r. do dnia zapłaty wraz z kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że wskutek zdarzenia drogowego w dniu 24 listopada 2016 r. uszkodzony został pojazd marki F. (...) nr rej. (...), stanowiący własność poszkodowanego B. S.. W dacie wypadku pojazd, którym kierował sprawca szkody, łączyła z pozwanym umowa ubezpieczenia OC. Poszkodowany na czas likwidacji szkody wynajął od powoda samochód zastępczy marki R. (...). Powódka wyjaśniła, że przedmiotowy pojazd był wynajmowany przez poszkodowaną w okresie od dnia 24 listopada 2016 r. do dnia 3 stycznia 2017 r., tj. przez okres 40 dni. Z tytułu najmu samochodu zastępczego powód wystawił fakturę VAT na kwotę 5 904,00 zł brutto. Dalej powód podniósł, że dnia 24 listopada 2016 r. nabył od poszkodowanego wierzytelność wynikającą z rozliczenia w/w szkody komunikacyjnej. Decyzją z dnia 6 kwietnia 2017 r. pozwany wypłacił odszkodowanie w wysokości 4 674,00 zł z uwagi na weryfikację stawki najmu do kwoty 95 zł netto (116,85 zł brutto).

W dniu 5 maja 2017 r. Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy wydał w sprawie o sygn. akt VI GNc 933/17 nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

W ustawowym terminie pozwany wniósł sprzeciw od nakazu zapłaty zaskarżając go w całości, wnosząc o oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania.

W uzasadnieniu pozwany przyznał, że na skutek pisemnego zgłoszenia szkody przez poszkodowanego wszczął i przeprowadził postępowanie likwidacyjne. Pozwany z tytułu naprawy uszkodzonego pojazdu wypłacił odszkodowanie, które nie jest kwestionowane przez żadną ze stron postępowania. Szkoda w przedmiotowym pojeździe została zakwalifikowana jako szkoda całkowita. Pozwany wskazała, że pomiędzy stronami sporna jest wysokość dobowej stawki za najem pojazdu zastępczego należącego do klasy C. Pozwany oświadczył, że uznał w całości czas najmu w wymiarze 40 dni. Dalej wskazał, że decyzją z dnia 27 stycznia 2017 r. przyznał i wypłacił na rzecz powoda odszkodowanie z tytułu wynajmu pojazdu zastępczego w wysokości 2 220,15 zł weryfikując stawkę za najem do kwoty 95 zł netto i okres najmu do 23 dni by w piśmie z dnia 6 kwietnia 2017 r. uznać okres najmu w wymiarze 40 dni podtrzymując stanowisko w zakresie weryfikacji stawki dobowej za wynajem pojazdu zastępczego. Decyzją z dnia 10 kwietnia 2017 r. pozwany przyznał i wypłacił na rzecz powoda odszkodowanie w wysokości 2 453,85 zł. Powód podniósł, że zastosowana przez powoda stawka jest zbyt wygórowana i nie odpowiada stawkom stosowanym na rynku lokalnym.

Sąd ustalił, co następuję:

Dnia 24 listopada 2016 r. samochód osobowy marki F. (...) numerze rejestracyjnym (...), stanowiący własność poszkodowanego B. S., uległ uszkodzeniu w wyniku zdarzenia drogowego. Ubezpieczycielem od odpowiedzialności cywilnej sprawcy kolizji drogowej był pozwany. W związku z zaistniałym zdarzeniem drogowym poszkodowany dnia 24 listopada 2016 r. zawarł z powodem umowę najmu pojazdu zastępczego marki R. (...). Przedmiotowy pojazd był wynajmowany przez poszkodowanego w okresie od dnia 24 listopada 2016 r. do dnia 3 stycznia 2017 r., tj. przez okres 40 dni. Z tytułu najmu samochodu zastępczego powód wystawił fakturę VAT na kwotę 5 904,00 zł brutto.

Dowód: oświadczenie poszkodowanego o szkodzie komunikacyjnej (k. 11-12), umowa najmu wraz załącznikami (k. 13-22, 24-26), protokół zdawczo-odbiorczy (k. 27), arkusz naprawy pojazdu (k. 28), faktura VAT nr (...) (k. 29), akta szkody na płycie CD (k. 58).

Dnia 24 listopada 2016 r. powód nabył od poszkodowanego wierzytelność wynikającą z rozliczenia w/w szkody komunikacyjnej i poinformowała pozwanego.

Dowód: umowa cesji wierzytelności (k. 23).

Decyzją z dnia 27 stycznia 2017 r. pozwany wypłacił odszkodowanie z tytułu najmu samochodu zastępczego w kwocie 2 220,15 zł. Pismem z dnia 17 marca 2017 r. powód wezwał pozwanego do zapłaty pozostałej części odszkodowania (pozostała część należności z faktury VAT nr (...)). Decyzją z dnia 6 kwietnia 2017 r. pozwany wypłacił odszkodowanie w łącznej wysokości 4 674,00 zł z uwagi na weryfikację stawki najmu do kwoty 95 zł netto (116,85 zł brutto).

Dowód: potwierdzenie wykonania przelewu z dn. 13 kwietnia 2017 r. (k. 31), potwierdzenie wykonania przelewu z dn. 26 kwietnia 2017 r. (k. 32), decyzja pozwanej z dn. 27 stycznia 2017 r. (k. 35-36), decyzja z dnia 6 kwietnia 2017 r. (k. 33-34), wezwanie do zapłaty z dn. 17 marca 2017 r. (k. 38).

Stawka dobowa wynajmu samochodu zastępczego marki R. (...) w kwocie 120 zł netto (147,60 zł brutto) zawarta jest w granicach cen stosowanych na rynku lokalnym przez przedsiębiorstwa wynajmujące pojazdy zastępcze.

Dowód: cenniki najmu pojazdów zastępczych (k. 102-112).

Powyższe ustalenia poczynione zostały w oparciu o powołane dowody z dokumentów, które Sąd uznał za wiarygodne w całości. Należy podkreślić, że powołana dokumentacja pomimo iż pochodziła z różnych źródeł przedstawiała spójny obraz przebiegu wydarzeń, który był prawdopodobny w świetle zasad logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo wytoczone w niniejszej sprawie przez powoda (...) sp. z o.o. w K. zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Zgodnie z art. 436 § 2 k.c. w razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody wymienione osoby mogą wzajemnie żądać naprawienia poniesionych szkód tylko na zasadach ogólnych.

W myśl art. 361 § 1 i 2 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Przesłankami odpowiedzialności jest łączne wykazanie trzech przesłanek: zachowanie sprawcy szkody, powstanie szkody w majątku poszkodowanego oraz adekwatny związek przyczynowy pomiędzy zachowaniem a szkodą. Pozwany nie kwestionował, że doszło do wypadku objętego umową ubezpieczenia w okresie ochrony ubezpieczeniowej.

Zgodnie z art. 822 §1 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem, których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Przy tym §4 cytowanego przepisu przewiduje, że uprawniony do odszkodowania może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń. W przedmiotowej sprawie nie było przedmiotem sporu, że doszło do zdarzenia objętego ochroną ubezpieczeniową, skutkującego obowiązkiem wypłaty przez pozwanego odszkodowania. Sporna pomiędzy stronami była jedynie wysokość dobowej stawki za wynajem pojazdu zastępczego.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. 2013.392 ze zm.), umowa ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej obejmuje odpowiedzialność cywilną podmiotu objętego obowiązkiem ubezpieczenia za szkody wyrządzone czynem niedozwolonym oraz wynikłe z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, o ile nie sprzeciwia się to ustawie lub właściwości (naturze) danego rodzaju stosunków.

Na podstawie art. 34 ust. 1 powołanej ustawy można ustalić, że z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia. Podobnie jak w przypadku wszystkich rodzajów ubezpieczeń OC, zakres odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń za powstałą szkodę jest uzależniony od zakresu odpowiedzialności ubezpieczonego - posiadacza lub kierującego pojazdem. Zakład ubezpieczeń zamiast niego naprawia wyrządzone szkody. Odszkodowanie ubezpieczeniowe ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem. Jego wysokość (o ile nie przekracza kwoty sumy gwarancyjnej) winna odpowiadać wysokości odszkodowania należnego od ubezpieczonego na podstawie ogólnych zasad odpowiedzialności, zgodnie z zasadą pełnego odszkodowania.Poszkodowany jest uprawniony do odszkodowania w pełni pokrywającego szkodę wyrządzoną ruchem pojazdu mechanicznego. Obejmuje ono zarówno straty, jak i korzyści, które poszkodowany mógłby osiągnąć, gdyby nie wyrządzono mu szkody. Nie ma również znaczenia, czy jest to wywołana wypadkiem pojazdu mechanicznego szkoda na osobie (uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia lub śmierć) czy też szkoda na mieniu (utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia).

Powód domagał się pozwem zasądzenia kwoty 1 230 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 13 kwietnia 2017 r. do dnia zapłaty.

Podnieść należy, że w myśl obowiązujących przepisów kodeksu cywilnego wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania (art. 509 § 1 k.c.). Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki (art. 509 § 2 k.c.). Celem i skutkiem przelewu wierzytelności jest przejście na nabywcę ogółu uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki go wiązał z dłużnikiem. W takim wypadku stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie, a zmienia się osoba uczestnicząca w nim po stronie wierzyciela. W razie podjęcia kroków celem wyegzekwowania należności, warunkiem otrzymania należności przez nabywcę wierzytelności jest udowodnienie, że takie prawo przysługiwało pierwotnemu wierzycielowi. W ocenie Sądu powód w należyty sposób wykazał, iż skutecznie nabył wierzytelność od poszkodowanego.

W pierwszej kolejności zauważyć należy, że zgodnie z treścią art. 6 k.c., to do osoby występującej z pozwem należy udowodnienie faktów pozytywnych, które stanowią podstawę powództwa, gdyż z faktów tych wywodzi ona swoje prawo. Do przeciwnika natomiast należy wykazanie okoliczności niweczących to prawo lub uniemożliwiających jego powstanie (OSNP 1998/18/537). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.)(OSNC 1997/6-7/76 Przegląd Sądowy 2001/4/81). Innymi słowy na powodzie spoczywa ciężar udowodnienia faktów uzasadniających jego roszczenie, a na stronie pozwanej obowiązek udowodnienia okoliczności uzasadniających jej wniosek o oddalenie powództwa.

Powód przedłożył na poparcie swoich twierdzeń umowę najmu, fakturę VAT, cenniki wynajmu pojazdów zastępczych oraz raport naprawy. Pozwany ograniczył się natomiast wyłącznie do kwestionowania wysokości stawki najmu, przedkładając w tym zakresie jedynie cenniki wypożyczalni, z którymi współpracuje, a które zawierają ceny zaniżone w stosunku do tych stosowanych na rynku lokalnym.

W świetle powyższego Sąd opierając się na materiale dowodowym zgromadzonym w sprawie oraz na doświadczeniu życiowym uznał roszczenie pozwu za uzasadnione. Jak wynika z ustaleń faktycznych poczynionych przez Sąd w rozpoznawanej sprawie, uzasadniony celowo i ekonomicznie okres najmu samochodu zastępczego wyniósł 40 dni, zaś dobowa stawka za wynajęcie pojazdu zastępczego marki R. (...) (segment C) 147,60 zł brutto (120 zł netto). Podkreślenia wymaga, że decydująca jest kwestia klasy pojazdu uszkodzonego, ponieważ klasa pojazdu wynajętego nie może być wyższa niż klasa pojazdu uszkodzonego. Jeżeli jednak jest niższa, to należna stawka wynika z klasy pojazdu wynajętego. W niniejszej sprawie zarówno klasa pojazdu uszkodzonego jak i pojazdu wynajętego jest taka sama, zatem stawka wynajmu za klasę C jest adekwatna.

Wysokość zastosowanej przez powoda stawki potwierdzają liczne cenniki najmu dołączone jako dowody w sprawie. W ocenie Sądu dokonana przez pozwanego korekta wysokości stawki najmu pojazdu zastępczego nie znajduje odzwierciedlenia w zasadzie pełnego odszkodowania. Jak przyjął bowiem Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 25 kwietnia 2002 r. (sygn. akt. I CKN 1466/99) poszkodowany nie ma obowiązku poszukiwania podmiotów, które oferują swoje usługi w tymże zakresie najtaniej. Poszkodowany ma zatem możliwość wyboru oferty najmu pojazdu, która znajduje się blisko jego miejsca zamieszkania tak aby w jak najkrótszym czasie mógł z niej skorzystać i nie można w tym upatrywać nadużycia, skoro stawka ceny najmu nie odstaje rażąco od innych cen. Okres najmu pojazdu zastępczego został uznany przez pozwaną ubezpieczalnię w toku postępowania likwidacyjnego za zasadny w ilości 40 dni co wynika wprost z decyzji pozwanej z dnia 6 kwietnia 2017 r. ( k. 33).

W ocenie Sądu stawka 120 zł netto za najem samochodu zastępczego zakwalifikowanego do klasy C jest w pełni uzasadniona. Z doświadczenia życiowego wynika, że stawka za klasę C może sięgać nawet 220 zł netto. Mając na uwadze, że okres najmu był dość długi, zatem stawka ustalona przez powoda nie jest wygórowana.

Przyjmując zatem za uzasadniony okres najmu 40 dni oraz dobową stawkę najmu w wysokości 147,60 zł brutto (120 zł netto) kwota odszkodowania wynieść winna 5 904 zł. Pozwany uiścił już odszkodowanie w wysokości 4 674,00 zł. Tym samym należne powódce odszkodowanie wynosi 1 230 zł (5 904 zł - 4 674,00 zł).

Zatem biorąc pod uwagę wyżej poczynione rozważania, Sąd uznał dochodzone przez powoda roszczenie za zasadne w całości, w związku z tym w punkcie 1 sentencji wyroku zasądzono od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1 230 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 13 kwietnia 2017 r. do dnia zapłaty.

O kosztach postępowania orzeczono w punkcie 2 sentencji wyroku na podstawie art. 98 k.p.c. zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Na łączną kwotę kosztów postępowania złożyły się kwoty: 62,00 zł tytułem opłaty od pozwu, 17,00 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz 270 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego ustalona zgodnie z § 2 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 roku, poz. 1800), co daje łącznie kwotę 349 zł.

SSR Jolanta Brzęk