Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Tychach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 września 2017 r.

Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Jolanta Brzęk

Protokolant: stażysta Monika Kucharczyk

po rozpoznaniu w dniu 7 września 2017 r. w Tychach

na rozprawie

sprawy z powództwa:

P. K.

przeciwko:

(...) S.A. w W.

o zapłatę

1)  zasądza od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powoda P. K. kwotę 2 370,25 zł (dwa tysiące trzysta siedemdziesiąt złotych dwadzieścia pięć groszy) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 22 maja 2016 roku do dnia zapłaty;

2)  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1 036,00 zł (jeden tysiąc trzydzieści sześć złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSR Jolanta Brzęk

Sygn. akt VI GC 39/17/3

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 14 listopada 2016 roku (data stempla pocztowego) powód P. K. wniósł o zasądzenie od pozwanej (...) S.A. z siedzibą w W. kwoty 2 370,25 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 22 maja 2016 roku do dnia zapłaty i kosztami postępowania.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że wskutek zdarzenia z dnia 20 kwietnia 2016 r., za które odpowiedzialność ponosi pozwana, uległ uszkodzeniu samochód marki R. (...) o numerze rejestracyjnym (...) stanowiący własność poszkodowanego D. N.. W dacie wypadku pojazd, którym kierował sprawca szkody, łączyła z pozwaną umowa ubezpieczenia OC. Po przeprowadzeniu przez pozwaną postępowania likwidacyjnego uznała ona co do zasady swoją odpowiedzialność za szkodę. Powód wskazał, że pozwana wypłaciła na jego rzecz kwotę 1 476 zł z tytułu najmu pojazdu zastępczego oraz kwotę 153,75 zł z tytułu kosztów holowania. Powód przedmiotowym pozwem domaga się pozostałej nieuregulowanej kwoty 2 044 zł z tyt. kosztów najmu pojazdu zastępczego. Powód dalej wskazał, że pojazd ten był wynajmowany przez okres 22 dni, pozwana natomiast uznała za zasadny tylko 15 dniowy okres wypożyczenia pojazdu zastępczego, jednocześnie dokonała nieuprawnionej weryfikacji stawki dobowej najmu, tj. z kwoty 160 zł do kwoty 98,40 zł. Powód przedmiotowym pozwem domagał się również pozostałej nieuregulowanej kwoty w wysokości 326,25 zł z tytułu kosztów poniesionych w związku z holowaniem uszkodzonego pojazdu. Wyjaśnił, że pozwana nie negowała konieczności holowania z miejsca zdarzenia lecz zweryfikowała tę usługę, tj. z kwoty 480 zł do kwoty 153,75 zł.

W dniu 28 listopada 2016 roku Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy wydał w sprawie VI GNc 3205/16 nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

W przepisanym terminie pozwana (...) S.A. w W. wniosła sprzeciw od nakazu zapłaty zaskarżając go w całości, wnosząc o oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów postępowania.

W uzasadnieniu sprzeciwu pozwana w pierwszej kolejności zakwestionowała w całości roszczenie powoda tak co do zasady jak i co do wysokości. Pozwana w dalszej części uzasadnienia podniósł, iż stawki wynajmu pojazdu zastępczego nie powinny przekraczać stawek stosowanych na rynku lokalnym. Wyjaśniła, że komercyjny najem pojazdu odpowiadającego klasie pojazdowi wynajętemu przez poszkodowanego odbywa się wg stawek znacznie niższych niż te przedstawione przez powoda. Pozwana podniosła, iż za celowe i ekonomicznie uzasadnione koszty wynajmu pojazdu zastępczego można uznać koszty naliczone według średniej stawki stosowanej na rynku lokalnym. Pozwana nadto nie znalazła uzasadnienia dla obciążania jej kosztami wynajmu pojazdu zastępczego za okres przekraczający 15 dni. Zdaniem pozwanej powód dokonał również znacznego i bezzasadnego zawyżenia ceny usługi holowania.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 20 kwietnia 2016 roku samochód osobowy R. (...) o numerze rejestracyjnym (...) stanowiący własność poszkodowanego D. N. uległ uszkodzeniu w wyniku kolizji drogowej. Ubezpieczycielem od odpowiedzialności cywilnej sprawcy kolizji drogowej była pozwana. Pojazd poszkodowanej po szkodzie znajdował się w stanie technicznym uniemożliwiającym kontynuowanie jazdy, zachodziła konieczność odholowania z miejsca zdarzenia. Po przeprowadzeniu przez pozwaną postępowania likwidacyjnego uznała ona co do zasady swoją odpowiedzialność za szkodę i zakwalifikowała szkodę jako całkowitą. Poszkodowany na czas likwidacji szkody, wynajął w okresie od dnia 20 kwietnia 2016 r. do dnia 12 maja 2016 r. od powoda samochód zastępczy marki V. (...) za stawkę 160 zł brutto. Z tytułu najmu samochodu zastępczego, powód wystawił fakturę VAT (...) na kwotę 3 520,00 zł (22 dni najmu x 160 zł brutto). Z tytułu holowania powód w dniu 5 maja 2016 r. wystawił na rzecz poszkodowanego fakturę VAT nr (...) na łączną kwotę 480 zł. Poszkodowani zgłosili pozwanej szkodę. W odpowiedzi na zgłoszone roszczenie, pozwana wydała w dniu 9 czerwca 2016 r. decyzję o wypłacie odszkodowania w wysokości 1 476 zł, z uwagi na korektę czasu najmu samochodu zastępczego z 22 dni do 15 dni oraz stawki dobowej do kwoty 80 zł netto. Pozwana nadto uznała za uzasadniony koszt holowania w wysokości 153,75 zł. Powód wezwał pozwaną do zapłaty pozostałej kwoty odszkodowania.

W dniu 20 kwietnia 2016 roku, powód P. K. w drodze umowy przelewu wierzytelności nabył od poszkodowanego D. N. wierzytelność w postaci prawa do dochodzenia wszelkich roszczeń, z tytułu najmu pojazdu zastępczego oraz holowania pojazdu uszkodzonego, tj. R. (...) o numerze rejestracyjnym (...) w związku ze szkodą z dnia 20 kwietnia 2016 r.

Dowód: akta szkody na nośniku CD (k.65), umowa cesji (k.10), oświadczenia (k.14), umowa najmu pojazdu (k.11) wraz z regulaminem (k.11v), faktura VAT (k.12), historia szkody (k.13), oświadczenie (k.14), email (k.15), oświadczenie (k.16,17), umowa zlecenia (k.18-18v), faktura (k.19), email (k.20), wezwanie do zapłaty (k.21) wraz z potwierdzeniem nadania (k.22), decyzja (k.23,24), decyzja (k.25,64), zeznania świadka D. N. (k.95).

Zastosowana przez powoda stawka za wynajęcie pojazdu zastępczego V. (...) należącego do klasy C tj. 160 zł brutto mieści się w zakresie stawek stosowanych przez inne podmioty zajmujące się profesjonalnym wynajmem samochodów.

Dowód: cenniki (k.54-63v, 74-89), umowa najmu pojazdu (k.11) wraz z regulaminem (k.11v), faktura VAT (k.12).

Uzasadniony okres wynajmu samochodu zastępczego przez poszkodowanego wyniósł 22 dni, tj. od 20 kwietnia 2016 r. do dnia 12 maja 2016 r. Pozwana w dniu 11 maja 2016 r. wypłaciła poszkodowanemu odszkodowanie z tytułu szkody całkowitej.

Dowód: umowa najmu pojazdu (k.13) wraz z regulaminem (k.13v), faktura VAT (k.14), historia szkody (k.15), decyzja (k.26).

Uzasadniony koszt związany z holowaniem pojazdu wyniósł kwotę 454 zł.

Dowód: umowa zlecenia (k.18-18v), faktura (k.19), mapa G. (k.65), zeznania świadka D. N. (k.95).

Powyższe ustalenia poczynione zostały w oparciu o powołane dowody z dokumentów, które Sąd uznał za wiarygodne w całości. Należy podkreślić, że powołana dokumentacja pomimo iż pochodziła z różnych źródeł przedstawiała spójny obraz przebiegu wydarzeń, który był prawdopodobny w świetle zasad logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego. Z tych względów oceniono wymienione dowody jako w pełni wiarygodną podstawę dla czynienia ustaleń faktycznych.

Sąd poczynił również ustalenia faktycznie w oparciu o zeznania świadka D. N. (k.95) uznając je w całości za wiarygodne. W ocenie Sądu zeznaniom ww. świadka należało dać wiarę w całości, jako że w sposób spójny przedstawiały one okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy, które znalazły swój wyraz w wyżej ustalonym stanie faktycznym.

Sąd oddalił wniosek z opinii biegłego w zakresie czasu i kosztu najmu albowiem szkoda miała charakter całkowity zatem dla oceny zasadności okresu najmu niewymagane są wiadomości specjalnych.

Sąd oddalił wniosek z opinii biegłego na okoliczność kosztów holowania albowiem do ich ustalenia nie są potrzebne wiadomości specjalne a nadto biegły nie ma możliwości ustalić materiału porównawczego. Ponadto faktura została wystawiona na podstawie uchwały Rady Powiatu (...)

Sąd zważył, co następuje:

Sąd uznał roszczenie pozwu za w pełni uzasadnione.

Podstawą prawną roszczenia powoda jest art. 509 k.c. zgodnie z którym wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Odpowiedzialność odszkodowawcza pozwanego znajduje podstawę w przepisach ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. 2003 r. Nr 124, poz. 1152 ze zm.) oraz normach art. 415 k.c., 436 § 2 k.c. i art. 822 k.c. Przy czym przepis art. 19 przywołanej ustawy o ubezpieczeniach, analogicznie do treści art. 822§ 4 k.c. przyznaje poszkodowanemu roszczenie bezpośrednio od ubezpieczyciela odpowiadającego z tytułu umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej sprawcy.

Stosownie do treści art. 361 § 1 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła, a naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Przesłankami odpowiedzialności jest łączne wykazanie trzech przesłanek: zachowanie sprawcy szkody, powstanie szkody w majątku poszkodowanego oraz adekwatny związek przyczynowy pomiędzy zachowaniem a szkodą. Pozwana nie kwestionowała, że doszło do wypadku objętego umową ubezpieczenia w okresie ochrony ubezpieczeniowej oraz że pomiędzy tym zdarzeniem, a zaistniałą szkodą istnieje związek przyczynowo-skutkowy.

Zgodnie z art. 822 §1 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem, których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Przy tym §4 cytowanego przepisu przewiduje, że uprawniony do odszkodowania może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń. W przedmiotowej sprawie spornym pomiędzy stronami natomiast okazała się uzasadniona wysokość stawki dobowej za najem pojazdu zastępczego, uzasadniony okres najmu pojazdu zastępczego oraz uzasadnione koszty związane z holowaniem pojazdu.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że w przypadku definitywnej utraty rzeczy odszkodowanie przysługuje za okres od jej utraty do uzyskania odszkodowania (zwrotu innego przedmiotu), a w przypadku utraty czasowej - do chwili odzyskania rzeczywistej możliwości korzystania z niej. (por. uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z 17 listopada 2011 r., III CZP 5/11).

Mając na uwadze powyższe Sąd nie mógł zgodzić się z pozwaną odnośnie kwestionowana okresu najmowanego samochodu zastępczego przez poszkodowanego, tj. powyżej 15 dni (uznanych przez pozwaną). Dla Sądu oczywistym jest, że samo wydanie decyzji o rozliczeniu szkody jako całkowitej, będącej notabene jedynie oświadczeniem wiedzy nie stanowi czynności, które skutkuje naprawieniem szkody. Orzecznictwo Sądu Najwyższego stoi na stanowisku, że naprawienie szkody całkowitej następuje poprzez wypłatę kwoty odszkodowania oraz zaznacza, że momentem zakończenia tego okresu jest również czas niezbędny do zadysponowania wypłaconej kwoty odszkodowania w celu np. zakupu innego pojazdu. Zatem biorąc pod uwagę powyższe, oczywistym jest fakt, że pozwana zobowiązana jest do refundacji kosztów najmu pojazdu zastępczego przy szkodzie całkowitej za okres czasu, który kończy się wraz ze spełnieniem świadczenia odszkodowawczego za szkodę w pojeździe, a to do momentu w którym może zakupić porównywalny pojazd (a zatem w praktyce do dnia wypłaty odszkodowania + maksymalnie 7 dni na zakup pojazdu). W niniejszej sprawie wypłata odszkodowania nastąpiła w dniu 11 maja 2016 r. i dopiero w tej dacie poszkodowany dysponował środkami pieniężnymi na zakup nowego pojazdu. Należy również zauważyć, że poszkodowany zdał pojazd już następnego dnia, tj. 12 maja 2016 r. Trudno również oczekiwać od poszkodowanego, aby posiadał w zapasie środki finansowe umożliwiające mu zakup nowego pojazdu.

W ocenie Sądu również nic nie stało na przeszkodzie, by pozwana szybciej przyjęła odpowiedzialność za szkodę i szybciej wypłaciła odszkodowanie, tym bardziej, że posiadała wszystkie wystarczające dokumenty, które umożliwiały jej podjęcie stosownej decyzji.

Wobec powyższego uzasadnionym był najem pojazdu przez okres 22 dni. Zatem zarzut pozwanej w tym zakresie w żaden sposób nie mógł się ostać.

Sąd nie mógł się również zgodzić się z zarzutem pozwanej, co do kwestionowania wysokości stawki dobowej za wynajem pojazdu zastępczego. Z dokumentów zgromadzonych w sprawie wynika, iż przyjęta przez powoda stawka za wynajęcie pojazdu zastępczego (należącego do klasy C) tj. 160 zł brutto odpowiadała stawkom stosowanym na rynku lokalnym właściwym dla miejsca zamieszkania strony poszkodowanej. Potwierdzają to liczne cenniki wynajmu dołączone jako dowody w sprawie.

Nie sposób zgodzić się z twierdzeniami pozwanej jakoby stawka w wysokości 160 zł brutto wskazana przez powoda była zawyżona.

W ocenie Sądu zastosowana przez powoda stawka czynszu najmu pojazdu zastępczego była bez wątpienia stawką rynkową i nie odbiegała w sposób znaczący od pozostałych, a już na pewno nie była stawką najwyższą.

Należy również wyjaśnić, iż przyjęcie cen przeciętnych dla określenia wysokości przysługującego poszkodowanemu odszkodowania, niezależenie od samej metody ich wyliczania, która może być zróżnicowana, nie kompensowałyby poniesionej przez poszkodowanego szkody, gdyby ceny przyjęte u danego przedsiębiorcy (którego przedmiotem działalności gospodarczej jest wynajem pojazdów) byłyby wyższe od przeciętnych. Nadto Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 25 kwietnia 2002 r. (sygn. akt. I CKN 1466/99) stwierdził, iż poszkodowany nie ma obowiązku poszukiwania podmiotów, które oferują swoje usługi w tymże zakresie najtaniej. Tym samym przyjęcie przez pozwaną tezy jakoby stawka 180 zł brutto za najem pojazdu klasy C nie była w powyższej sprawie uzasadniona w żaden sposób nie mogła się ostać zważywszy na fakt, że zastosowana przez powoda stawka jak najbardziej mieściła się w granicach stawek stosowanych przez podmioty wynajmujące pojazdy zastępcze w tej klasie tj. klasie C na rynku lokalnym (woj. (...)).

Dla wykazania stawek wynajmu pojazdów zastępczych funkcjonujących na rynku wystarczający jest bowiem fakt istnienia takich ofert, a skoro takowe funkcjonują na rynku, to oznacza, że potencjalni nabywcy są skłonni uiszczać ceny w takiej wysokości za najem pojazdu.

Zatem zarzut pozwanej w tym zakresie uznać należało również za chybiony.

W ocenie Sądu powód wykazał (zgodnie z art. 6 k.c.) również swoje roszczenie co do wysokości poniesionych kosztów holowania. Poza przedstawieniem faktury powód nie musiał wykazywać, iż przyjęta (przez zakład dokonujący holowania) stawka za holowanie odpowiadała cenom stosowanym na rynku lokalnym przez podobne firmy zajmujące się tego typu działalnością. Nie mniej powód poczynił adnotacje na fakturze, że stawki przyjęto zgodnie z Uchwałę Rady Powiatu (...) tj. nr (...).

Sąd uznał zatem, że poniesione przez poszkodowanego koszty holowania były kosztami niezbędnymi i ekonomicznie uzasadnionymi.

W zakresie rozmowy telefonicznej należy zauważyć, że poszkodowany został zapytany o to czy ma samochód zastępczy, ale na usłyszaną odpowiedź, że ma pracownik pozwanego nie podał dalszych informacji ani stawek najmu.

Tym samym należne powodowi odszkodowanie w związku ze szkodą z dnia 20 kwietnia 2016 r. wyniosło łącznie kwotę 4000 zł brutto. Mając jednakże na uwadze, że pozwana zapłaciła powodowi z tego tytułu kwotę 1629,75 zł brutto pozostałe należne powodowi odszkodowanie wynosi 2 370,25 zł brutto.

Kwota ta podlegała więc zasądzeniu na podstawie art. 822 § 1 k.c. , 361 § 1 k.c. w zw. z art. 509 § 1 k.c. o czym Sąd orzekł w pkt 1 wyroku.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art . 481 § 1 k.p.c.

Powód domagał się odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 22 maja 2016 r. do dnia zapłaty, a żądanie to pozostawało uzasadnione w świetle powołanych przepisów.

O kosztach postępowania orzeczono w punkcie 2 wyroku na podstawie art. 98 i 99 k.p.c. zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Na łączną kwotę kosztów postępowania złożyły się kwoty: 119 złotych tytułem opłaty od pozwu, 17 zł tytułem opłaty od pełnomocnictwa, 900 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego ustalona zgodnie z §2 pkt. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 roku, poz. 1804), co daje łączną kwotę 1 036 zł.

SSR Jolanta Brzęk