Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Tychach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 marca 2017 r.

Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Jolanta Brzęk

Protokolant: St. Sekretarz Sądowy Ewa Kościelniak

po rozpoznaniu w dniu 23 marca 2017 r. w Tychach

na rozprawie

sprawy z powództwa:

(...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w K.

przeciwko:

Towarzystwu (...) S.A. w W.

o zapłatę

1)  oddala powództwo w całości;

2)  zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) S.A.
w W. na rzecz powoda (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością
w K. kwotę 3.181,14 zł (trzy sto osiemdziesiąt jeden złotych i czternaście groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSR Jolanta Brzęk

Sygn. akt VI GC 24/16/3

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 12 listopada 2015 roku (data prezentaty Sądu) powódka (...) Sp. z o.o. w K. wniosła o zasądzenie od pozwanej Towarzystwo (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. kwoty 6 760,04 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 17 kwietnia 2015 roku do dnia zapłaty i kosztami postępowania.

W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, że wskutek zdarzenia z dnia 4 maja 2015r., za które odpowiedzialność ponosi pozwana, uległ uszkodzeniu samochód K. (...) o numerze rejestracyjnym (...) stanowiący własność poszkodowanego R. G.. Powódka wyjaśniła, że po zgłoszeniu szkody pozwana dokonała oględzin uszkodzonego pojazdu, w oparciu o które przyznała odszkodowanie w wysokości 58 521,11 zł na podstawie kalkulacji kosztów naprawy z dnia 7 maja 2015 r. nr (...)-01. Powódka wskazała, że przedmiotowy kosztorys naprawy zawierał wiele błędów w konsekwencji czego ustalona kwota odszkodowania nie czyni zadość kodeksowej zasadzie pełnej kompensaty szkody. W ocenie powódki wypłacona przez pozwanego kwota odszkodowania w wysokości 58 521,11 zł uniemożliwia przywrócenie pojazdu do stanu poprzedniego, zaś dokonane potrącenia amortyzacyjne należy uznać za nieuzasadnione w świetle obowiązujących przepisów prawa. Powódka dalej wyjaśniła, że dnia 21 października 2015 r. w związku z zaniżeniem odszkodowania poszkodowany zalecił powodowi wykonanie prawidłowej kalkulacji naprawy swojego samochodu. Powód wskazał, że sporządzonej kalkulacji wynika koszt naprawy w wysokości 66 078,20 zł. Zatem kwota 7 557,09 zł stanowi kwotę należnego poszkodowanej odszkodowania. Powódka nadto wyjaśniła, że w chwili szkody pojazd poszkodowanego był roczny wobec czego domaga się również odszkodowania w postaci ubytku wartości handlowej pojazdu w wysokości 2 600,00 zł oraz zwrotu kosztów sporządzenia kalkulacji kosztów naprawy w wysokości 676,50 zł.

W dniu 7 grudnia 2015 roku Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy wydał w sprawie VI GNc 2991/15/3 nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, w którym zasądził zgodnie z żądaniem pozwu.

W przepisanym terminie pozwana Towarzystwo (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wniosła sprzeciw od nakazu zapłaty zaskarżając go w całości, wnosząc o oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów postępowania.

Pozwana przyznała, iż w związku zdarzeniem z dnia 4 maja 2015 r. spowodowanym przez kierowcę pojazdu objętego ubezpieczeniem OC u pozwanej, objęła to zdarzenie swoją ochroną i wypłaciła odszkodowanie w kwocie 58 521,11 zł. Zdaniem pozwanej, odszkodowanie odpowiadające kosztom naprawy pojazdu zostało wyliczone zgodnie z kalkulacją naprawy nr (...)-01 z dnia 7 maja 2015 r. wykonaną w eksperckim systemie A.. Pozwana dalej wskazała, że nie uznaje żądanych przez powódkę hipotetycznych kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu. Pozwana wskazała, że koszty naprawy ustalone przez powoda na podstawie kosztorysu na kwotę 66 078,20 zł zostały zaniżone w stosunku do kosztów wynikających z naprawy zgodnie z technologią producenta pojazdu marki K., tak aby uniknąć kwalifikacji szkody jako całkowitej. Pozwana wyjaśniła, ze po zapoznaniu się kosztorysem powódki zmieniła kwalifikacje szkody częściowej na tzw. całkowitą, ponieważ koszt naprawy pojazdu wykonanej zgodnie z technologią producenta i przy zastosowaniu stawek za roboczogodzinę prac blacharskich i lakierniczych obowiązujących zarówno w (...) K. (ok. 130,00 zł netto), jak również w dobrej klasie warsztacie rzemieślniczym (średnio ok 90,00 zł netto) na rynku lokalnym, przekraczał wartość rynkową pojazdu sprzed szkody z dnia 4 maja 2015 r. tj. 68 700,00 zł. Dalej pozwana podniosła, że powódka domaga się odszkodowania wyliczonego kosztorysowo, nie wykazując przy tym, aby poszkodowany naprawił i za jaką kwotę uszkodzony samochód. Pozwana wskazała, że wartość pozostałości pojazdu wyniosła 38 000,00 zł. Odnośnie żądanej przez powódkę kwoty 2 600,00 zł tytułem rynkowego ubytku wartości pojazdu na skutek zdarzenia z dnia 4 maja 2015 r., pozwana podniosła, że nie uznaje tego żądania zarówno co do zasady jak i wysokości. W ocenie pozwanej naprawa była nieopłacalna nadto powódka nie wykazała, że naprawa została w ogóle wykonana. Pozwana nadto podniosła, że nie znajduje uzasadnienia dla zrefundowania wydatków za wykonanie prywatnej opinii nr (...) gdyż nie pozostaje w adekwatnym związku przyczynowym z wypadkiem. Z ostrożności procesowej pozwana zakwestionowała również żądanie powódki co do odsetek.

Sąd ustalił, co następuję:

W dniu 4 maja 2015r., samochód osobowy marki K. (...) o numerze rejestracyjnym (...) stanowiący własność poszkodowanego R. G. uległ uszkodzeniu w wyniku kolizji drogowej. Ubezpieczycielem od odpowiedzialności cywilnej (OC) sprawcy kolizji drogowej była pozwana Towarzystwo (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W.. Poszkodowany zgłosił pozwanej roszczenie w związku z zaistniałym wypadkiem komunikacyjnym. W dniu 7 maja 2015 r. pozwana dokonała oględzin uszkodzonego pojazdu i przyznała odszkodowanie w wysokości 58 521,11 zł brutto za przedmiotową szkodę na podstawie kalkulacji kosztów naprawy z dnia 7 maja 2015 r. nr (...)-01 wykonaną w eksperckim Systemie A.. W kalkulacji uwzględniono dostępne części oryginalne syngowane logiem producenta dostarczającego części na pierwszy montaż pojazdu. Z wysokością przyznanego odszkodowania nie zgodziła się powódka i przesłała pozwanej kalkulację naprawy nr (...) z dnia 5 listopada 2015 r., która określała koszt naprawy uszkodzonego pojazdu na kwotę 66 078,20 zł. Po zapoznaniu się z kosztorysem powódki pozwana ostatecznie zakwalifikowała szkodę jako szkodę całkowitą, przyjmując wartość rynkową pojazdu w stanie nieuszkodzonym na kwotę 68 700,00 zł oraz wartość pojazdu w stanie uszkodzonym w kwocie 38 800,00 zł.

W dniu 21 października 2015 r. R. G. zawarł z powódką (...) Sp. z o.o. w K. umowę cesji wierzytelności, na mocy której zbył na jej rzecz wierzytelność przysługującą mu względem pozwanej w postaci prawa do zwrotu odszkodowania w związku ze szkodą komunikacyjną z dnia 4 maja 2015 r. Pozwana o dokonanej cesji została poinformowana.

Dowód: akta szkody na nośniku CD (k.110), notatka urzędowa policji (k.16), kalkulacja naprawy nr (...)-01 (k.17-26), informacja o wysokości szkody w pojeździe (k.27), potwierdzenie przelewu (k.28), kalkulacja nr (...) (k.29-39), receptura lakieru (k.40), wycena/ekspertyza z dnia 5 listopada 2015 r. (k.41-49), faktura VAT (k.50), umowa cesji wierzytelności (k.51), oświadczenie (k.52), decyzja pozwanej (k.79), wycena (k.80-83), wydruk oferty zakupu (k.84-85), rachunek nr (...) (k.99), zeznania świadka R. G. (k.101-102), historia pojazdu (k.108-109).

Wartość pojazdu K. (...) o numerze rejestracyjnym (...) przed szkodą z dnia 4 maja 2015 r. wynosiła kwotę 55 853,65 zł netto (68 700,00 zł brutto).

Wartość pojazdu K. (...) o numerze rejestracyjnym (...) w stanie uszkodzonym, po szkodzie z dnia 4 maja 2015 r. wynosiła kwotę 26 000,00 zł brutto.

Uzasadnione koszty naprawy celem przywrócenia samochodu K. (...) o numerze rejestracyjnym (...) do stanu sprzed szkody z dnia 4 maja 2015 r. wyniosłyby kwotę 58 490,37 zł netto (71 676,90 zł brutto).

Po naprawie ubytek wartości pojazdu K. (...) o numerze rejestracyjnym (...) wyniósł kwotę 4 500,00 zł.

Dowód: pisemna opinia biegłego sądowego mgr inż. M. D. z dnia 31 października 2016 (k.120-124) wraz z wyceną (k.125-127) oraz kalkulacją naprawy (k.128-142), ustna uzupełniająca opinia biegłego sądowego mgr inż. M. D. z dnia 9 marca 2017 (k.189-191), akta szkody na nośniku CD (k.110),

Sąd dokonał powyższych ustaleń faktycznych na podstawie powołanych wyżej dokumentów prywatnych oraz w oparciu o pisemną opinię biegłego sądowego mgr inż. M. D. z dnia 31 października 2016 r. oraz jego ustną opinię uzupełniającą z dnia 9 marca 2017 r. Dokumenty prywatne nie budziły wątpliwości, co do ich autentyczności, a Sąd uznał je za w pełni wiarygodne.

Sąd w całości zaaprobował opinie ustną i pisemną biegłego sądowego mgr inż. M. D.. Obie opinie sporządzone zostały w sposób rzetelny i pełny. Biegły w jasny i logiczny sposób odpowiedział na zawarte w tezie dowodowej pytania, a swoje konkluzje poparł szczegółowymi wyliczeniami w oparciu o dokumenty zawarte w aktach sprawy oraz na podstawie wiedzy i wieloletniego doświadczenia zawodowego.

Sąd uwzględnił również zeznania świadka R. G.. W ocenie Sądu zeznaniom ww. świadka należało dać wiarę, jako że generalnie w sposób spójny przedstawiały one okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy, które znalazły swój wyraz w wyżej ustalonym stanie faktycznym.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo okazało się niezasadne.

W przedmiotowej sprawie, pozwana nie kwestionowała faktu wystąpienia kolizji drogowej, na skutek której uszkodzony został samochód osobowy K. (...) o numerze rejestracyjnym (...) należący R. G.. Pozwana początkowo przyjęła i przyznała odszkodowanie w wysokości 58 521,11 zł brutto za przedmiotową szkodę na podstawie kalkulacji kosztów naprawy z dnia 7 maja 2015 r. nr (...)-01 wykonaną w eksperckim Systemie A.. Następnie po zapoznaniu się z kosztorysem powódki pozwana ostatecznie zakwalifikowała szkodę jako szkodę całkowitą, przyjmując wartość rynkową pojazdu w stanie nieuszkodzonym na kwotę 68 700,00 zł oraz wartość pojazdu w stanie uszkodzonym w kwocie 38 800,00 zł.

Powódka natomiast domagała się wypłaty odszkodowania od pozwanej jako ubezpieczyciela sprawcy zdarzenia z dnia 4 maja 2015 roku w łącznej kwocie 10 833,59 zł, na którą to kwotę składa się:

- kwota 7 557,09 zł tytułem niezapłaconych kosztów naprawy pojazdu udokumentowanych kalkulacją naprawy nr (...);

- kwota 2 600,00 zł tytułem niezapłaconego ubytku wartości handlowej pojazdu;

- kwota 676,50 zł tytułem zwrotu kosztów sporządzenia kalkulacji kosztów naprawy.

Sąd zważył, że powódka nabyła od poszkodowanego R. G. jego roszczenie wobec pozwanej na podstawie umowy przelewu tej wierzytelności, co skutkowało wstąpieniem powoda w prawa i obowiązki wierzyciela (art. 509 k.c.). – okoliczność bezsporna.

Stosownie do treści art. 822 § 1 k.c. w wykonaniu umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej pozwana przyjęła odpowiedzialność za szkody wyrządzone osobom trzecim przez ubezpieczonego. Świadczenie ubezpieczyciela obejmuje zapłatę sumy pieniężnej odpowiadającej wysokości poniesionej przez poszkodowanego szkody (art. 805 § 1 i 2 k.c.). Przesłankami odpowiedzialności odszkodowawczej są: zaistnienie zdarzenia, z którym przepis prawny łączy odpowiedzialność odszkodowawczą, powstanie szkody oraz adekwatny związek przyczynowy pomiędzy zdarzeniem i szkodą (art. 361 k.c.). W przypadku wystąpienia wymienionych przesłanek naprawienie szkody, przez podmiot do tego zobowiązany, powinno polegać na przywróceniu w majątku poszkodowanego stanu rzeczy naruszonego zdarzeniem wyrządzającym szkodę, nie może przewyższać jednak wysokości faktycznie poniesionej szkody.

Z treści art. 361 § 2 k.c. wynika, że naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Stosownie do treści art. 805 k.c. i 828 k.c. naprawienie szkody przez ubezpieczyciela polega zawsze na wypłacie określonej sumy pieniężnej. W orzecznictwie przyjęto, że w razie szkody komunikacyjnej odszkodowanie może polegać bądź to na wypłacie kwoty odpowiadającej kosztom przywrócenia pojazdu do stanu poprzedniego bądź też, jeżeli naprawa jest niemożliwa, poważnie utrudniona albo ekonomicznie nieuzasadniona, poprzez wypłatę różnicy wartości pojazdu sprzed i po szkodzie (szkoda całkowita).

Zasadą jest, że poszkodowany ma prawo dokonać naprawy pojazdu w celu przywrócenia stanu poprzedniego i żądać zwrotu poniesionych na ten cel kosztów. Wyjątki od tej reguły uzasadniające ustalenie, że szkoda ma charakter szkody całkowitej wynikają z dwóch podstawowych reguł obowiązujących przy ustalaniu prawa do odszkodowania. Pierwsza z nich wynika z treści art. 362 k.c oraz z art. 16 ust. 1 pkt ustawy z dnia 22.05.2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. Zgodnie z tą regułą poszkodowany winien dążyć do niepowiększania wysokości szkody. W przypadku uszkodzenia pojazdu winien się, zatem zachować racjonalnie i dokonywać naprawy pojazdu jedynie wówczas, gdy jej koszt nie przekroczy wartości pojazdu. Gdyby, bowiem koszt ten miałby być wyższy, to powinien raczej zaniechać naprawy i ograniczyć swe roszczenia odszkodowawcze do kwoty odpowiadającej wartości pojazdu sprzed szkody, pomniejszonej o wartość pozostałości po tym zdarzeniu. Od poszkodowanego oczekuje się, zatem racjonalnego działania zmierzającego do uzyskania stosownego odszkodowania bez nadmiernego i nieuzasadnionego obciążania ubezpieczyciela. Skoro, bowiem poszkodowany może uzyskać odszkodowanie odpowiadające (po doliczeniu wartości pozostałości pojazdu) wartości pojazdu sprzed szkody, to bezcelowym jest dokonywanie naprawy, której koszt przekraczałby tę wartość.

Nadto z art. 361 § 2 k.c. wynika, iż odszkodowanie ma jedynie wyrównać uszczerbek w majątku poszkodowanego i nie może być źródłem nieuzasadnionego wzbogacenia się poszkodowanego. Koszt naprawy nie może, zatem przewyższać wartości pojazdu sprzed szkody a jeżeli skutkiem naprawy nastąpiłby wzrost jego wartości, to świadczenie ubezpieczyciela obejmuje pełen koszt naprawy pomniejszony o kwotę odpowiadającą wzrostowi wartości samochodu.

W myśl natomiast dyspozycji art. 363 § 1 k.c. naprawienie szkody winno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo pociągałoby za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu.

Przyjmuje się, że nieopłacalność naprawy będącą przesłanką wystąpienia tzw. szkody całkowitej, ma miejsce wówczas, gdy jej koszt przekracza wartość pojazdu sprzed wypadku. Stan majątku poszkodowanego zakłócony zdarzeniem ubezpieczeniowym wyznacza bowiem rozmiar należnego odszkodowania. Przy czym określenie progu opłacalności naprawy, a tym samym określenie szkody, jako całkowitej jest różne w zależności od rodzaju ubezpieczenia, z którego szkoda jest likwidowana. Szkoda częściowa ma miejsce wówczas gdy uszkodzony pojazd nadaje się do naprawy, a jej koszty nie przekraczają wartości pojazdu w dniu szkody.

Szkoda całkowita natomiast występuje wówczas, gdy pojazd uległ zniszczeniu w takim stopniu, że nie nadaje się do naprawy, albo gdy koszty naprawy przekroczyłby wartość pojazdu w dniu likwidacji szkody. W przypadku wystąpienia szkody częściowej zakład ubezpieczeń jest zobowiązany do pokrycia kosztów dokonanej naprawy, w przypadku zaś wystąpienia szkody całkowitej należne odszkodowanie ustala się przy wykorzystaniu tzw. metody dyferencyjnej polegającej na ustaleniu wysokości odszkodowania poprzez pomniejszenie wartości pojazdu w stanie nieuszkodzonym o wartość pojazdu po wypadku (wrak, pozostałości). Takie stanowisko zajął także Sąd Najwyższy w orzeczeniu z dnia 20 lutego 2002 r. sygn. akt V CKN 903/00 uznając, iż jeżeli koszt naprawy samochodu jest wyższy od jego wartości przed uszkodzeniem, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do kwoty odpowiadającej różnicy wartości samochodu sprzed i po wypadku.

Ustalenie m.in. kosztów naprawy uszkodzonego samochodu, a także ustalenia czy można było przywrócić do stanu sprzed szkody pojazd za cenę wskazaną przez powódkę oraz ustalenie wartości pojazdu według stanu z przed kolizji z dnia 4 maja 2015 r., i wysokości kosztów naprawy wymagało wiadomości specjalnych i powołania dowodu z opinii biegłego sądowego zgodnie z art. 278 k.p.c.

Biegły w swej pisemnej opinii określił wartość pojazdu K. (...) o numerze rejestracyjnym (...) przed szkodą z dnia 4 maja 2015 r. na kwotę 55 853,65 zł netto (68 700,00 zł brutto). Kwota kosztów naprawy, skalkulowana przez biegłego, wyniosła kwotę 58 490,37 zł netto (71 676,90 zł brutto), a zatem przewyższała wartość pojazdu sprzed szkody.

Z dokonanych przez biegłego wyliczeń wynika nieopłacalność ekonomiczna naprawy, gdyż koszt naprawy przekraczały wartości samochodu sprzed szkody, a zatem zdaniem biegłego szkoda powinna zostać rozliczona jako szkoda całkowita. Biegły w swej ustnej opinii stwierdził, że wykonując kalkulację nie uwzględnił wszystkich pozycji uszkodzonych wymienionych przez prywatnego rzeczoznawcę, ponieważ przy naprawach z OC sprawcy zasadą jest wzywanie rzeczoznawcy na oględziny dodatkowe albo przynajmniej zawiadomienie o nich ubezpieczyciela oraz przesłanie kosztorysu w celu zakwalifikowania dodatkowych elementów do wymiany lub naprawy jako związanych ze szkodą. Ponieważ w niniejszej sprawie tego zaniechano, zatem w ocenie biegłego te elementy nie zostały zakwalifikowane do naprawy i nie powiększają szkody. Stwierdził, ponadto, że gdyby je uwzględnił w swej kalkulacji to koszty naprawy dodatkowo by wzrosły. Odnosząc się do zarzutu wysokości stawki za roboczogodzinę, to biegły stwierdził jednoznacznie, że w 2015 roku nawet w zakładach nieautoryzowanych nie stosowało się stawki 60 zł za roboczogodzinę. W pisemnej opinii uwzględnił stawkę 135 zł, ale dodatkowo podkreślił, że nawet jeżeliby dokonać kalkulacji ze stawką 95 zł netto lub 100 zł netto, to również naprawa okazałaby się nieopłacalna. Biegły wskazał, że takie właśnie stawki stosowane były w 2015 r,. przez zakłady naprawcze nieautoryzowane.

Sąd stanął na stanowisku, iż opinia biegłego jest rzetelna, zatem za biegłym uznał, iż naprawa była nieopłacalna, a ponieważ została w rzeczywistości przeprowadzona, powódka nie słusznie wystąpiła z roszczeniem pozwu przeciwko pozwanemu, które należało uznać za nie zasadne.

Wystąpienie tzw. szkody całkowitej uzależnione jest od określonego poziomu kosztów naprawy. (wyrok SN z dnia 29 stycznia 2002 r. V CKN 682/00).

Nadto jak stwierdził Sąd Najwyższy w uchwale (7 sędziów) z dnia 12 kwietnia 2012 roku (III CZP 80/11, OSNC 2012/10/112, LEX nr 1129783) odszkodowanie, które zobowiązany jest wypłacić zakład ubezpieczeń w ramach odpowiedzialności z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego, obejmuje celowe i ekonomicznie uzasadnione koszty nowych części i materiałów służących do naprawy uszkodzonego pojazdu. Oznacza to, iż zakres szkody jest określany obiektywnie.

W świetle powyższego, powódka nie miała podstaw, aby skorzystać z uprawnienia przewidzianego przez art. 363 § 1 zdanie 1 k.c. Zaistniał bowiem wyjątek od wyrażonej reguły – określony w zdaniu 2 art. 363 § 1 k.c.

Z tej przyczyny rzeczywisty uszczerbek w majątku poprzednika prawnego powódki odpowiadać może wyłącznie różnicy wartości pojazdu sprzed i po zdarzeniu z dnia 4 maja 2015 r.

Niezasadne byłoby przyznanie powodowi kwoty odpowiadającej kosztom naprawy w sytuacji, w której wystąpiła szkoda całkowita.

Jak wynika z materiału zgromadzonego w sprawie wartość pojazdu K. (...) o numerze rejestracyjnym (...) przed szkodą z dnia 4 maja 2015 r. wynosiła kwotę 55 853,65 zł netto (68 700,00 zł brutto) natomiast wartość w/w pojazdu w stanie uszkodzonym, po szkodzie z dnia 4 maja 2015 r. wynosiła kwotę 26 000,00 zł brutto. Zatem różnica wartości samochodu sprzed i po wypadku wynosi 42 700,00 zł. Poszkodowany natomiast otrzymał od pozwanej kwotę 59 264,51 zł.

Wobec powyższego roszczenie powoda w tym zakresie należało uznać za bezzasadne.

Sąd nadto nie znalazł podstaw do obciążenia pozwaną kosztami wykonania prywatnej opinii nr (...) r. z dnia 5 listopada 2015 r. wraz z kalkulacją. Została ona wykonana na zlecenie powódki i po analizie materiału zgromadzonego w sprawie nie obrazuje ona szkody i jej wysokości. Zatem nie pozostaje ona w normalnym związku przyczynowym z działaniem sprawcy szkody, a sama jej treść nie miała znaczenia dowodowego w niniejszej sprawie.

Odnośnie żądanej przez powoda kwoty 2 600,00 zł tytułem rynkowego ubytku wartości pojazdu to również należy wskazać, że było ono nie zasadne a to z uwagi na przyjętą kwalifikację szkody, tj. szkodę całkowitą. Zdaniem Sądu o ubytku wartości handlowej można mówić jedynie w przypadku naprawy pojazdu zgodnie z technologią producenta.

Zatem biorąc pod uwagę wyżej poczynione rozważania, Sąd uznał dochodzone przez powódkę roszczenie za bezzasadne i w związku z tym w punkcie 1 wyroku oddalił powództwo w całości.

W niniejszej sprawie pozwaną należy uznać za stronę wygrywającą sprawę wobec czego, zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu - wyrażoną w art. 98 § 1 k.p.c., powódka jest zobowiązana zwrócić pozwanej koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw. Pozwana poniosła koszty w wysokości 3 181,14 zł. Na powyższą kwotę składają się koszty wynagrodzenia pełnomocnika będącego radcą prawnym w wysokości 2 400,00 zł (stawka minimalna), koszty opłaty skarbowej z tytułu udzielonego pełnomocnictwa w wysokości 17,00 zł, zasądzone na podstawie art. 99 k.p.c. w zw. z art. 98 § 3 k.p.c. w zw. z § 6 pkt. 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata ustanowionego z urzędu (Dz. U. z dnia 3 października 2002 r. ze zm.) oraz koszty poniesione a związane z zaliczką na biegłego, tj. kwota 764,14 zł. W sprawie tylko pozwany wpłacał zaliczkę na poczet opinii w wysokości 800 zł i pozostała po wypłacie biegłemu wynagrodzenia, kwota ( 52,86 zł ) zostanie zwrócona wpłacającemu pozwanemu.

SSR Jolanta Brzęk